1 - ΒΡΟΓΧΙΚΟ ΑΣΘΜΑ ΚΑΙ ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ
Αναζητώντας μια πιο σταθερή λύση με μια εναλλακτική προσέγγιση
Αγαπητές φίλες και φίλοι, το βρογχικό άσθμα είναι μια χρόνια νόσος που επηρεάζει την λειτουργικότητα και την ποιότητα ζωής περισσότερων των τριακοσίων εκατομμυρίων ανθρώπων παγκοσμίως (υπολογίζεται το 7-10% του πληθυσμού και αρκετά παραπάνω στον ανεπτυγμένο κόσμο). Η ασθένεια αυτή είναι μια σύνθετη κατάσταση που σχετίζεται με παράγοντες κυρίως αλλεργικής φύσεως αλλά και άλλους όπως η κληρονομικότητα, λοιμώξεις του αναπνευστικού (π.χ. κρυολογήματα κ.λπ.), καιρικές συνθήκες, ακραίες θερμοκρασίες ή εναλλαγές, έντονη σωματική άσκηση, ατμοσφαιρική ρύπανση, κάπνισμα, αλκοόλ, παχυσαρκία ακόμα και η ψυχική κατάσταση (έντονο stress ή θλίψη κ.α.) ή και άγνωστοι. Το άσθμα μπορεί να είναι από ελαφράς έως σοβαρής μορφής με εξάρσεις και υφέσεις και κάποιες φορές (όχι συχνό) επικίνδυνες κρίσεις. Στην ουσία πρόκειται για μία φλεγμονή των αναπνευστικών οδών με σύσπαση και στένωση των βρόγχων και συμπτώματα όπως: αναπνευστικός συριγμός («σφύριγμα», «γατάκια»), βήχας, δύσπνοια, σφίξιμο ή πόνος στον θώρακα, «λαχάνιασμα» και εύκολη κόπωση κ.λπ. Η νόσος αφορά και πολλά παιδιά (παιδικό άσθμα) δυστυχώς σε αυξανόμενους αριθμούς τα τελευταία χρόνια. Σε ένα ποσοστό περιπτώσεων παιδικού άσθματος τα συμπτώματα μπορεί να υποχωρήσουν σταδιακά όσο μεγαλώνει η ηλικία τους (όχι όμως σε όλα τα παιδιά ούτε και ξαφνικά σε περίοδο κρίσης). Συχνά μαζί με το άσθμα μπορούν να συνυπάρχουν και άλλες αλλεργικές καταστάσεις όπως ρινίτιδα και επιπεφυκίτιδα (αναλύονται σε άλλο άρθρο). Η διάγνωση προκύπτει με βάση το ιστορικό την ιατρική εκτίμηση και διάφορες εξετάσεις (σπιρομέτρηση, ροομέτρηση κ.α.).
Η συμβατική φαρμακευτική θεραπεία της ασθένειας στηρίζεται κυρίως στην χρήση βρογχοδιασταλτικών και κορτικοστεροειδών (κορτιζόνης) στις εξάρσεις και κάποιων προφυλακτικών του άσθματος (π.χ. μοντελουκάστης κ.λπ.) στις υφέσεις. Η προαναφερόμενες θεραπείες έχουν βοηθήσει πολύ στην διαχείριση της νόσου και ειδικά στις οξείες κρίσεις με κυριότερο μειονέκτημα (πέρα από τις όποιες παρενέργειες) ότι πολύ δύσκολα μπορεί να επιτύχουν μόνιμη ύφεση της νόσου γιατί πρόκειται για φάρμακα που καταστέλλουν τα συμπτώματα αλλά όχι την βασική ευαισθησία του οργανισμού.
Η Ομοιοπαθητική έχει δώσει εξαιρετικά αποτελέσματα σε πολλές περιπτώσεις βρογχικού άσθματος σε ενήλικες και σε παιδιά οδηγώντας είτε σε πολύ μειωμένα συμπτώματα με ελάχιστη χρήση χημικών φαρμάκων ή και σε μακροχρόνια πλήρη ύφεση χωρίς καθόλου χρήση φαρμάκων (χημικών ή ομοιοπαθητικών). Η ομοιοπαθητική θεραπεία δρα με φυσικό και ήπιο τρόπο, χωρίς παρενέργειες, αποκαθιστώντας και κινητοποιώντας μηχανισμούς αυτοεξισορρόπισης του ίδιου του οργανισμού με στόχο όχι μόνο να ανακουφίσει προσωρινά τα συμπτώματα αλλά να αποκαταστήσει με σταθερό τρόπο την υγεία. Η Ομοιοπαθητική είναι μια ολιστική θεραπευτική προσέγγιση για αυτό και για να γίνει η επιλογή του κατάλληλου ομοιοπαθητικού φαρμάκου από τον ιατρό, σε ένα περιστατικό άσθματος, θα λάβει υπόψη όχι μόνο τα στοιχεία που αφορούν την συγκεκριμένη νόσο (ιστορικό, συμπτώματα, εξετάσεις κ.λπ.) αλλά και άλλα θέματα υγείας, σωματικά ή ψυχικά, που απασχολούν τον ασθενή. Επιπλέον επειδή στα πλαίσια μιας ομοιοπαθητικής θεραπείας υπάρχει γενική βελτίωση του οργανισμού υπάρχει περίπτωση να προκύψει καλυτέρευση και σε άλλα ζητήματα μαζί με αυτό για το οποίο προσήλθε ο ασθενής. Τονίζουμε ότι σε περιπτώσεις πολύ σοβαρών ασθματικών κρίσεων (όχι συχνές) με έντονα και απειλητικά συμπτώματα θα πρέπει ο ασθενής να λαμβάνει άμεσα την προτεινόμενη από τον πνευμονολόγο φαρμακευτική θεραπεία και να αναζητεί, το ταχύτερο δυνατόν, περίθαλψη σε εφημερεύον νοσοκομείο. Είναι σαφές ότι η συνεργασία όλων των ασθματικών ασθενών με τον πνευμονολόγο είναι απαραίτητη για την παρακολούθηση της εξέλιξης του και τις σχετικές εξετάσεις.
Θα πούμε, για άλλη μια φορά, ότι η ομοιοπαθητική δεν είναι πανάκεια, έχει όρια και δεν τα θεραπεύει όλα και πάντα. Όμως έχει προσφέρει πολύ καλά αποτελέσματα, χωρίς κινδύνους, σε πολλά εκατομμύρια ανθρώπων παγκοσμίως που την έχουν εμπιστευθεί για την διαχείριση της υγείας τους.
Βασίλειος Ζήνας, ιατρός ειδικός παθολόγος – ομοιοπαθητική θεραπεία
2 - ΣΠΑΣΤΙΚΗ ΚΟΛΙΤΙΔΑ (ΕΥΕΡΕΘΙΣΤΟ ΕΝΤΕΡΟ) ΜΕ ΧΡΟΝΙΑ ΔΙΑΡΡΟΙΑ Ή ΔΥΣΚΟΙΛΙΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ
Χρόνιες καταστάσεις με επιπτώσεις στην ποιότητα ζωής και μια εναλλακτική αλλά αποτελεσματική θεραπευτική προσέγγιση
Αγαπητές φίλες και φίλοι, η σπαστική κολίτιδα ή αλλιώς «σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου» αντιπροσωπεύει μια πολύ δυσάρεστη κατάσταση η οποία έχει ταλαιπωρήσει εκατομμύρια ανθρώπων σε όλον τον κόσμο (15% έως 45% του πληθυσμού!). Πρόκειται για μια λειτουργική διαταραχή (της κινητικότητας) του εντέρου με πολύ ενοχλητικά και επίμονα συμπτώματα όπως: πόνος και κράμπες στην κοιλιά (συχνά μετά το φαγητό) ενίοτε με αντανάκλαση στην μέση, φούσκωμα ή/και έντονα αέρια, διάρροια ή δυσκοιλιότητα ή εναλλαγές αυτών, αίσθημα πληρότητας, ναυτία κ.λπ. Η πάθηση αυτή φαίνεται να έχει μια έντονη ψυχοσωματική διάσταση παρουσιάζοντας κρίσεις μετά από ισχυρό συναισθηματικό stress αλλά επηρεάζεται και από πολλούς άλλους παράγοντες όπως η κληρονομικότητα, η διατροφή, κάποιες μεταλοιμώδεις επιδράσεις (π.χ. μετά από μια γαστρεντερίτιδα), πιθανή διαταραχή της φυσιολογικής χλωρίδας του εντέρου (οι «καλοί» μικροοργανισμοί που φυσιολογικά υπάρχουν εκεί), χρήση ορισμένων χημικών φαρμάκων, ορμονικές διακυμάνσεις σε σχέση με την γυναικεία περίοδο και άλλα. Παρ’ όλα αυτά ο ακριβής αιτιολογικός μηχανισμός παραμένει άγνωστος.
Δεν υπάρχει ειδική εξέταση που να αποδεικνύει την ύπαρξη σπαστικής κολίτιδας ή συνδρόμου ευερέθιστου εντέρου αλλά η διάγνωση προκύπτει αφού αποκλεισθεί η ύπαρξη άλλων ασθενειών μέσα από μια προσεκτική διερεύνηση από τον γαστρεντερολόγο ή τον παθολόγο και κάνοντας τις απαραίτητες απεικονιστικές και εργαστηριακές εξετάσεις.
Ο ρόλος που παίζει η διατροφή στο θέμα του ευερέθιστου εντέρου είναι αρκετές φορές «περίεργος». Ο γενικός κανόνας είναι ότι σε ένα «απροβλημάτιστο» έντερο ή εκτός κρίσεως είναι ευνοϊκή, για την καλή του κατάσταση, μια διατροφή πλούσια σε φυτικές ίνες με προϊόντα ολικής αλέσεως, φρούτα και λαχανικά ενώ σε ένα ερεθισμένο έντερο σε κρίση προτιμάται μια δίαιτα «χαμηλού υπολείμματος» αποτελούμενη κυρίως από εύπεπτους υδατάνθρακες και πρωτεΐνες, με χαμηλό ποσοστό φυτικών ινών ή ζωικού λίπους, και αποφεύγονται πλήρως τα φρέσκα γαλακτοκομικά προϊόντα (π,χ, γάλα, γιαούρτι κ.λπ). Το έντερο μπορεί να επιδεινώνεται και από αρκετές άλλες τροφές όπως διάφορα ποτά (αλκοολούχα και αναψυκτικά), μπαχαρικά, τεχνητές γλυκαντικές ύλες και συντηρητικά, σοκολάτα κ.λπ. Βέβαια όλα αυτά δεν είναι απόλυτα γιατί κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστή περίπτωση και δεν ισχύουν πάντα οι προηγούμενοι κανόνες. Έτσι είναι σημαντικό ο ασθενής να παρατηρεί πως αντιδρά το δικό του έντερο στο κάθε είδος και ποσότητα τροφής και να προσαρμόζεται ανάλογα. Πρέπει να τονίσουμε ότι στην πραγματικότητα η διατροφή δεν δημιουργεί το πρόβλημα αλλά απλά το επιδεινώνει.
Η κύρια φαρμακευτική θεραπεία για το σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου (σπαστική κολίτιδα) στηρίζεται σε σπασμολυτικά και αναλγητικά για τον πονόκοιλο, σκευάσματα κατά της δυσκοιλιότητας, αντιδιαρροϊκά, προβιοτικά ακόμα και αντιβιοτικά ή αντικαταθλιπτικά! Τα φάρμακα αυτά μπορούν να βοηθήσουν σε κάποιες περιπτώσεις όμως παρουσιάζουν και σημαντικά προβλήματα με κυριότερο (πέρα από τις όποιες παρενέργειες) ότι συνήθως η δράση τους είναι προσωρινή και σπανίως καταφέρνουν να λύσουν ουσιαστικά το πρόβλημα γιατί δεν επηρεάζουν τον κεντρικό αιτιολογικό μηχανισμό.
Η Ομοιοπαθητική είναι μια εναλλακτική μέθοδος θεραπείας που, σε μεγάλο αριθμό περιστατικών, έχει δώσει εξαιρετικά αποτελέσματα! Το ομοιοπαθητικό φάρμακο δρα με ήπιο φυσικό τρόπο, χωρίς παρενέργειες, ενεργοποιώντας μηχανισμούς αυτοΐασης του ίδιου του οργανισμού. Αυτό οδηγεί στην αποκατάσταση της ομοιόστασης με αποτέλεσμα υψηλό ποσοστό πλήρους και σταθερού θεραπευτικού αποτελέσματος.. Η Ομοιοπαθητική, λόγω του ολιστικού της χαρακτήρα, βλέπει συνολικά την ανθρώπινη υγεία και συνυπολογίζει και όλα τα άλλα πιθανά σωματικά προβλήματα του ασθενούς και ιδίως την ψυχική του κατάσταση (που μπορεί να επηρεάσει έντονα την εντερική του λειτουργία). Για αυτό στην πορεία της θεραπείας ενδέχεται να βελτιωθούν σημαντικά και άλλα ζητήματα υγείας, σωματικά ή ψυχικά, επιπλέον του εντέρου για το οποίο προσήλθε ο ασθενής. Φυσικά τονίζουμε, για άλλη μια φορά, ότι η Ομοιοπαθητική δεν είναι πανάκεια και δεν τα θεραπεύει όλα και πάντα είναι όμως μια πολύ αξιόλογη μέθοδος θεραπείας με υψηλά ποσοστά επιτυχίας, ακόμα και σε δύσκολα περιστατικά που δεν ανταποκρίθηκαν σε άλλες παρεμβάσεις, και κυρίως με απόλυτη ασφάλεια για τον ασθενή.
Βασίλειος Ζήνας, ιατρός ειδικός παθολόγος – ομοιοπαθητική θεραπεία
3 - ΓΑΣΤΡΙΤΙΔΑ, ΓΑΣΤΡΟΟΙΣΟΦΑΓΙΚΗ ΠΑΛΙΝΔΡΟΜΗΣΗ (ΓΟΠ), ΔΥΣΠΕΨΙΑ Ή ΑΛΛΕΣ ΠΕΠΤΙΚΕΣ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΚΑΙ ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ
Προβλήματα του πεπτικού συστήματος που δεν υποχωρούν εύκολα και μια εναλλακτική θεραπευτική δυνατότητα
Αγαπητές φίλες και φίλοι, το πεπτικό μας σύστημα είναι από τα βασικότερα συνθετικά στοιχεία του οργανισμού μας και όταν δυσλειτουργεί μπορεί να επηρεάζει την καθημερινότητά μας αλλά και να επηρεάζεται από αυτήν. Η διατροφή μας ενδέχεται να είναι πηγή ευεξίας αλλά και δυσφορίας με ενοχλητικά συμπτώματα. Οι πεπτικές διαταραχές είναι ένα πολύ μεγάλο κεφάλαιο της ιατρικής αλλά εδώ θα ασχοληθούμε με κάποιες βασικές παθολογίες που απασχολούν πολύ κόσμο.
H γαστρίτιδα είναι μια φλεγμονή του βλεννογόνου του στομάχου με συμπτώματα όπως πόνος στην κοιλιακή χώρα (συχνά καυστικός), φούσκωμα, τάση για εμετό, ανορεξία, απώλεια βάρους, δυσφορία και άλλα. Η εικόνα αυτή μπορεί να είναι περιστασιακή και μικρής διάρκειας (οξεία γαστρίτιδα), με πιθανές υποτροπές, ή μπορεί να εξελιχθεί σε μια στάσιμη κατάσταση (χρόνια γαστρίτιδα) με ήπια ή σχεδόν καθόλου συμπτώματα. Η γαστρίτιδα σε έξαρση μπορεί σε κάποιες περιπτώσεις να οδηγήσει σε έλκος στομάχου ή δωδεκαδακτύλου και πιθανή αιμορραγία ενώ σαν επιμένουσα κατάσταση ενδέχεται να σχετίζεται με αναιμία και αρκετές άλλες χρόνιες νόσους περισσότερο ή λιγότερο σοβαρές. Τα αίτια της γαστρίτιδας δεν έχουν διαλευκανθεί πλήρως αλλά φαίνεται ότι εμπλέκονται πολλοί παράγοντες όπως η κληρονομικότητα, η αυτοανοσία, χρήση κάποιων χημικών φαρμάκων, παθογόνοι οργανισμοί (Helicobacter pylori), συνυπάρχουσες νόσοι, η διατροφή (και κατάχρηση αλκοόλ), το κάπνισμα ακόμα και το έντονο ψυχικό stress κ.α.
Η γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση (ΓΟΠ) είναι μια άλλη πολύ συχνή πάθηση του πεπτικού στην οποία ο ασθενής μπορεί να αισθανθεί (όχι πάντα) την αναγωγή υγρών από το στομάχι προς το στόμα, ειδικά ξαπλωμένος, και χαρακτηρίζεται από καύσο («καούρα») ή πόνο στην βάση του θώρακα ενίοτε μέχρι τον λαιμό, όξινη γεύση στο στόμα, βραχνή φωνή ή ανεξήγητο βήχα ακόμα και δύσπνοια κ.α. Η ΓΟΠ μπορεί να συνδέεται με δυσλειτουργία του κάτω οισοφαγικού σφιγκτήρα ή διαφραγματοκήλη ή κάποιες υποκείμενες νόσους και επηρεάζεται από την διατροφή, το κάπνισμα, την παχυσαρκία, την χρήση κάποιων χημικών φαρμάκων, την στάση του σώματος και τον ρουχισμό, το ψυχικό stress και άλλα. Ειδικά όσον αφορά την διατροφή, επιδείνωση μπορούν να προκαλέσουν τα μεγάλα και βαριά γεύματα (ειδικά το βράδυ) και τα εσπεριδοειδή, τα πολλά μπαχαρικά, η ντομάτα, το κρεμμύδι, η σοκολάτα, το αλκοόλ, ο καφές, το τσάι, τα ανθρακούχα αναψυκτικά κ.λπ. Να σημειώσουμε ότι οι προαναφερόμενες τροφές δεν δημιουργούν το πρόβλημα αλλά το χειροτερεύουν.
Η δυσπεψία (ή λειτουργική δυσπεψία) είναι μια επίσης συχνή διαταραχή που χαρακτηρίζεται από μια δυσκολία στην διαδικασία της πέψης της τροφής. Τα βασικά συμπτώματα είναι: δυσφορία και αίσθηση βάρους ή πόνος στην κοιλιακή χώρα (στομάχι), φούσκωμα, ναυτία ή έμετος, «καούρες» κ.λπ. Τέτοια συμπτώματα κάθε άνθρωπος μπορεί να νιώσει περιστασιακά εάν όμως γίνουν πολύ συχνά και παρατείνονται σε βάθος χρόνου τότε θεωρούνται παθολογικά. Η λειτουργική δυσπεψία δεν συνοδεύεται από ανατομικές αλλοιώσεις του πεπτικού συστήματος ενώ ακόμα και εάν επηρεάζεται από πολλούς παράγοντες (όπως και οι προαναφερόμενες παθήσεις) συχνά δεν μπορεί να εντοπισθεί κάποιο συγκεκριμένο αίτιο.
Είναι σαφές ότι όταν υπάρχουν επίμονα και έντονα συμπτώματα από το πεπτικό σύστημα είναι απαραίτητη η εξέταση από γαστρεντερολόγο ή παθολόγο και η πραγματοποίηση των αναγκαίων εργαστηριακών και απεικονιστικών εξετάσεων (π.χ. γαστροσκόπηση κ.λπ) ούτως ώστε να προκύψει ιατρική διάγνωση (εφόσον είναι εφικτή).
Η Ομοιοπαθητική έχει δώσει εξαιρετικά αποτελέσματα σε μεγάλο αριθμό ασθενών με τις παραπάνω παθήσεις με ήπιο φυσικό τρόπο και χωρίς παρενέργειες ακόμα και σε δύσκολα περιστατικά που δεν έχουν ανταποκριθεί σε άλλες θεραπείες. Η Ομοιοπαθητική αντιμετωπίζει κάθε ασθενή σαν ξεχωριστή περίπτωση και με ολιστικό τρόπο, δηλαδή ενδιαφέρεται για όλα τα σωματικά του προβλήματα αλλά και για την ψυχική του κατάσταση και όχι μόνο για το ζήτημα για το οποίο προσήλθε (στην προκειμένη περίπτωση τις πεπτικές διαταραχές). Το πόσο πολύπλοκος είναι ο ανθρώπινος οργανισμός και η συνολικότητα του φαίνεται, για παράδειγμα, από περιπτώσεις ασθενών με πολύ ισχυρό ψυχικό stress που έχουν όλα τα συμπτώματα μιας έντονης γαστρίτιδας χωρίς όμως κανένα παθολογικό εύρημα στις εξετάσεις τους οπότε μιλάμε για «νεύρωση στομάχου». Το ομοιοπαθητικό φάρμακο αποκαθιστά και κινητοποιεί μηχανισμούς αυτοΐασης του ίδιου του οργανισμού με αποτέλεσμα την πλήρη και σταθερή σε βάθος χρόνου θεραπεία, σε μεγάλο ποσοστό περιστατικών. Επίσης λόγω του ολιστικού τρόπου δράσης του ομοιοπαθητικού φαρμάκου μπορεί , συχνά, να εμφανισθεί βελτίωση και άλλα θέματα υγείας, σωματικά ή ψυχικά, του ίδιου ανθρώπου.
Όπως πάντα τονίζουμε ότι η Ομοιοπαθητική δεν τα θεραπεύει όλα και πάντα αλλά έχει βοηθήσει πάρα πολλούς ασθενείς να ανακουφιστούν από τα προβλήματά τους, χωρίς κίνδυνο και βελτιώνοντας την συνολική τους υγεία και ευεξία.
Βασίλειος Ζήνας, ιατρός ειδικός παθολόγος – ομοιοπαθητική θεραπεία
4 - ΧΡΟΝΙΑ ΑΛΛΕΡΓΙΚΗ ΡΙΝΙΤΙΔΑ Ή ΕΠΙΠΕΦΥΚΙΤΙΔΑ ΚΑΙ ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ
Επίμονα ενοχλητικά συμπτώματα και μια διαφορετική θεραπεία
Αγαπητές φίλες και φίλοι τα αλλεργικά συμπτώματα στο ανώτερο αναπνευστικό και τα μάτια είναι ένα χρόνιο βάσανο που ταλαιπωρεί πολλά εκατομμύρια ανθρώπων σε όλον τον κόσμο. Τα τελευταία χρόνια αυξάνεται όλο και περισσότερο η συχνότητα αυτών των προβλημάτων υγείας και ειδικά στις «ανεπτυγμένες» χώρες μπορεί να φτάσει να απασχολεί το 10% έως 30% του πληθυσμού!
Τα συμπτώματα παρουσιάζουν εξάρσεις και υφέσεις και μπορεί να έχουν εποχικότητα ή να είναι σποραδικής μορφής σε όλη την διάρκεια του χρόνου. Στην ρινίτιδα ενδέχεται να υπάρχουν: φτερνίσματα, κνησμός, ρινική συμφόρηση («μπούκωμα»), ρινική καταρροή (και οπισθορινική στον φάρυγγα), ροχαλητό, πονοκέφαλος, ρινορραγία, κόπωση, ευερεθιστότητα και άλλα. Στην επιπεφυκίτιδα μπορεί να εμφανισθούν: φαγούρα ή καύσος («κάψιμο») ή «αίσθηση σκόνης» στα μάτια, δάκρυα, ερυθρότητα, οίδημα στα βλέφαρα («πρησμένα»), διεσταλμένα αγγεία κ.λπ.
Τα αίτια των παραπάνω συμπτωμάτων είναι κυρίως αλλεργικής φύσεως (αλλά όχι πάντα). Τι σημαίνει όμως αλλεργία; Είναι μια κατάσταση φλεγμονής που προκαλείται από μια υπερευαισθησία και μια υπερβολική αντίδραση του ανοσοποιητικού συστήματος σε κάποιους παράγοντες (τα αλλεργιογόνα) που δεν απειλούν τον οργανισμό πραγματικά. Οι παράγοντες που πυροδοτούν το πρόβλημα μπορεί να είναι πάρα πολλοί όπως : χημικές ή φυτικές ουσίες, ζωικά υποπροϊόντα (τρίχες, ακάρεα κ.λπ.), μέταλλα, τροφές, ακραίες θερμοκρασίες ή εναλλαγές, η ηλιακή ακτινοβολία, το έντονο ψυχικό stress ακόμα και άγνωστοι. Επίσης φαίνεται ότι σε κάποιο βαθμό εμπλέκεται και η κληρονομικότητα. Τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια γενικότερη αυξητική τάση των αλλεργιών στις βιομηχανικές κοινωνίες που πιθανώς σχετίζεται με την επιβάρυνση του περιβάλλοντος, τις επεξεργασμένες τροφές, την χρήση πολλών χημικών φαρμάκων ακόμα και τιε επιπτώσεις της συνεχούς ψυχολογικής πίεσης της καθημερινότητας. Η αλλεργική ρινίτιδα ή/και επιπεφυκίτιδα συχνά συνυπάρχει με προασθματικές καταστάσεις ή και βρογχικό άσθμα. Η ιατρική διάγνωση στηρίζεται στην κλινική εικόνα και σε κάποια test που γίνονται στο δέρμα ή στο αίμα. Εννοείται ότι όταν έχουμε την πρώτη εμφάνιση συμπτωμάτων με ένταση και διάρκεια θα πρέπει να γίνεται ιατρική εκτίμηση (κατά πρώτον από ωτορινολαρυγγολόγο ή οφθαλμίατρο) μαζί με τις σχετικές απεικονιστικές και εργαστηριακές εξετάσεις για να τεθεί η σωστή διάγνωση και να αποκλεισθούν άλλες παθολογίες.
Η θεραπευτική προσέγγιση της σύγχρονης ιατρικής στηρίζεται σε τρείς βασικές κατευθύνσεις : Η πρώτη είναι η αποφυγή της επαφής με τους παράγοντες που προκαλούν το πρόβλημα εφόσον βέβαια βρεθούν (γιατί είναι πάρα πολλοί και δεν ανιχνεύονται όλοι). Η δεύτερη είναι η χρήση φαρμάκων καταστολής των συμπτωμάτων, κυρίως κορτικοστεροειδή (κορτιζόνη) και αντιισταμινικά, που συχνά βοηθούν αλλά σπανιότατα έχουν μακροχρόνια αποτελέσματα (πέρα από τις όποιες παρενέργειες). Η τρίτη προσέγγιση είναι η ανοσολογική απευαισθητοποίηση η οποία συνίσταται στην χορήγηση στον οργανισμό απειροελάχιστης ποσότητας από τα υπεύθυνα αλλεργιογόνα (εάν βέβαια έχουν βρεθεί) σε βαθμιαία αυξανόμενες ποσότητες ούτως ώστε σιγά σιγά ο οργανισμός να τα «συνηθίσει» και να μην δημιουργούνται συμπτώματα. Η τελευταία μέθοδος έχει δώσει ενδιαφέροντα θετικά αποτελέσματα αλλά έχει και αρκετές περιπτώσεις που δεν ανταποκρίνονται και είναι επίσης μακροχρόνια (συνήθως τρία έως πέντε χρόνια) πέρα από το οικονομικό κόστος. Κάποιες φορές μπορεί να προταθεί και χειρουργική επέμβαση στην μύτη για την αποκατάσταση «στραβού» ρινικού διαφράγματος ή υπερτροφικών κογχών που δυστυχώς όμως, σε πολλά περιστατικά, δεν έχει τα αναμενόμενα αποτελέσματα γιατί δεν επιδρά στον κεντρικό παθογενετικό μηχανισμό, δηλαδή την αλλεργία, με αποτέλεσμα τα προβλήματα να συνεχίζονται.
Τι μπορεί όμως να κάνει η Ομοιοπαθητική για όλα αυτά; Σε γενικές γραμμές έχει δώσει πολύ καλά αποτελέσματα σε μεγάλο ποσοστό περιπτώσεων και χωρίς καθόλου παρενέργειες. Για την Ομοιοπαθητική το σημαντικότερο σημείο δεν βρίσκεται τόσο στην αναζήτηση των αλλεργιογόνων γιατί αυτά στην πραγματικότητα δεν είναι το αίτιο αλλά το αποτέλεσμα του προβλήματος! Η πραγματική αιτία είναι η υπερευαισθησία που έχει ο οργανισμός. Αυτό φαίνεται και από το γεγονός ότι ο ίδιος παράγοντας δεν ενοχλεί όλους τους ανθρώπους αλλά συχνά ούτε και τον ίδιο άνθρωπο όλες τις φορές ή στον ίδιο βαθμό ή σε όλη την ζωή του. Η Ομοιοπαθητική μπορεί με φυσικό και ήπιο τρόπο να αποκαταστήσει την ισορροπία ενός υπερδιεγερμένου ανοσοποιητικού συστήματος επιλύοντας το πρόβλημα σε βάθος και σε λογικά χρονικά πλαίσια, συχνά με μόνιμο τρόπο. Στα παιδιά η θεραπεία της αλλεργικής ρινίτιδας ή/και επιπεφυκίτιδας με ομοιοπαθητικό τρόπο μπορεί να έχει μεγάλη αξία πρόληψης για την μελλοντική πιθανότητα εμφάνισης βρογχικού άσθματος.
Όσον αφορά τα συμπτώματα της ρινίτιδας υπάρχουν και κάποιες περιπτώσεις που δεν είναι αλλεργικής αιτιολογίας. Ενδεικτικά, μεταξύ άλλων, αναφέρουμε την αγγειοκινητική ρινίτιδα (άγνωστης αιτιολογίας) και την φαρμακευτική ρινίτιδα (προκαλείται από χρόνια κατάχρηση χημικών φαρμάκων και κυρίως ρινικών εκνεφωμάτων). Η Ομοιοπαθητική έχει πολύ καλά αποτελέσματα στην πρώτη περίπτωση ενώ στην δεύτερη το βασικότερο είναι η απεξάρτηση από το χημικό φάρμακο (το spray).
Η Ομοιοπαθητική, όπως έχουμε ξαναπεί, έχει όρια και δεν τα θεραπεύει όλα όμως μπορεί να δώσει εξαιρετικά αποτελέσματα ακόμα και σε δύσκολες περιπτώσεις χωρίς κίνδυνο για τον ασθενή.
Βασίλειος Ζήνας, ιατρός ειδικός παθολόγος – ομοιοπαθητική θεραπεία
5 - ΔΕΡΜΑΤΙΚΕΣ ΑΛΛΕΡΓΙΕΣ Ή ΧΡΟΝΙΕΣ ΔΕΡΜΑΤΟΠΑΘΕΙΕΣ (ΡΟΔΟΧΡΟΥΣ ΑΚΜΗ, ΣΜΗΓΜΑΤΟΡΡΟΪΚΗ ΔΕΡΜΑΤΙΤΙΔΑ, ΚΝΙΔΩΣΗ Κ.ΛΠ.) ΚΑΙ ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ
Επίμονα και ενοχλητικά συμπτώματα και μια αποτελεσματική εναλλακτική θεραπεία
Όλοι έχουν ακούσει για τις «περίφημες» αλλεργίες και πολλοί έχουν βιώσει το ζήτημα και σε προσωπικό επίπεδο. Περί τίνος πρόκειται πραγματικά; Η αλλεργία είναι μια κατάσταση φλεγμονής που προκαλείται από μια υπερευαισθησία και μια υπερβολική αντίδραση του ανοσοποιητικού συστήματος σε κάποιους παράγοντες (τα αλλεργιογόνα) που δεν απειλούν τον οργανισμό πραγματικά.
Μια από τις κυριότερες κατηγορίες αλλεργιών είναι αυτές στις οποίες τα βασικά συμπτώματα εκδηλώνονται στο δέρμα. Τέτοιες αλλεργίες είναι η χρόνια κνίδωση, το έκζεμα, η ατοπική δερματίτιδα, η εξ επαφής δερματίτιδα (από μέταλλα, χημικές ουσίες κ.λπ.), οι φωτοδερματίτιδες και άλλες. Οι παράγοντες που πυροδοτούν το πρόβλημα μπορεί να είναι πάρα πολλοί όπως : χημικές ή φυτικές ουσίες, ζωικά υποπροϊόντα (τρίχες, ακάρεα κ.λπ.), μέταλλα, τροφές, ακραίες θερμοκρασίες ή εναλλαγές, η ηλιακή ακτινοβολία, το έντονο ψυχικό stress ακόμα και άγνωστοι. Η ιατρική διάγνωση στηρίζεται στην κλινική εικόνα και σε κάποια test που γίνονται στο δέρμα ή στο αίμα.
Η θεραπευτική προσέγγιση της σύγχρονης ιατρικής στηρίζεται σε τρείς βασικές κατευθύνσεις : Η πρώτη είναι η αποφυγή της επαφής με τους παράγοντες που προκαλούν το πρόβλημα εφόσον βέβαια βρεθούν (γιατί είναι πάρα πολλοί και δεν ανιχνεύονται όλοι). Η δεύτερη είναι η χρήση φαρμάκων καταστολής των συμπτωμάτων, κυρίως κορτικοστεροειδή (κορτιζόνη) και αντιισταμινικά, που συχνά βοηθούν αλλά σπανιότατα έχουν μακροχρόνια αποτελέσματα (πέρα από τις όποιες παρενέργειες). Η τρίτη προσέγγιση είναι η ανοσολογική απευαισθητοποίηση η οποία συνίσταται στην χορήγηση στον οργανισμό απειροελάχιστης ποσότητας από τα υπεύθυνα αλλεργιογόνα (εάν βέβαια έχουν βρεθεί) σε βαθμιαία αυξανόμενες ποσότητες ούτως ώστε σιγά σιγά ο οργανισμός να τα «συνηθίσει» και να μην δημιουργούνται συμπτώματα. Η τελευταία μέθοδος έχει δώσει ενδιαφέροντα θετικά αποτελέσματα αλλά έχει και αρκετές περιπτώσεις που δεν ανταποκρίνονται και είναι επίσης μακροχρόνια (συνήθως τρία έως πέντε χρόνια) πέρα από το οικονομικό κόστος.
Τι μπορεί όμως να κάνει η Ομοιοπαθητική για όλα αυτά; Σε γενικές γραμμές έχει δώσει πολύ καλά αποτελέσματα σε μεγάλο ποσοστό περιπτώσεων και χωρίς καθόλου παρενέργειες. Για την Ομοιοπαθητική το σημαντικότερο σημείο δεν βρίσκεται τόσο στην αναζήτηση των αλλεργιογόνων γιατί αυτά στην πραγματικότητα δεν είναι το αίτιο αλλά το αποτέλεσμα του προβλήματος! Η πραγματική αιτία είναι η υπερευαισθησία που έχει ο οργανισμός. Αυτό φαίνεται και από το γεγονός ότι ο ίδιος παράγοντας δεν ενοχλεί όλους τους ανθρώπους αλλά συχνά ούτε και τον ίδιο άνθρωπο όλες τις φορές ή στον ίδιο βαθμό ή σε όλη την ζωή του. Η Ομοιοπαθητική μπορεί με φυσικό και ήπιο τρόπο να αποκαταστήσει την ισορροπία ενός υπερδιεγερμένου ανοσοποιητικού συστήματος επιλύοντας το πρόβλημα σε βάθος και σε λογικά χρονικά πλαίσια, συχνά με μόνιμο τρόπο. Τονίζουμε ότι σε οξείες αναφυλακτικές αντιδράσεις με πολύ έντονα συμπτώματα και εικόνα πιθανού αλλεργικού shock (όχι συχνή κατάσταση) θα πρέπει ο ασθενής άμεσα και το ταχύτερο δυνατόν να αναζητήσει ιατρική βοήθεια ειδικά σε νοσοκομειακό περιβάλλον και να ακολουθήσει επακριβώς τις οδηγίες των θεραπόντων ιατρών.
Η Ομοιοπαθητική μπορεί να έχει καλά αποτελέσματα και σε χρόνιες δερματοπάθειες όπως ροδόχρου ακμή, σμηγματορροϊκή δερματίτιδα και άλλες οι οποίες δεν έχουν ανταποκριθεί σε άλλες θεραπείες. Αυτές δεν χαρακτηρίζονται αλλεργικής αιτιολογίας αλλά μπορεί οφείλονται σε διάφορους και συχνά άγνωστους παράγοντες.
Το ομοιοπαθητικό φάρμακο θα το επιλέξει ο ιατρός με βάση τα λεπτομερή συμπτώματα του ασθενούς σε συνδυασμό και με άλλα στοιχεία ακόμα και την ψυχική του κατάσταση. Είναι γνωστό ότι λόγω της ολιστικής δράσης της Ομοιοπαθητικής στην διάρκεια της ίδιας θεραπείας μπορεί να ωφεληθούν και άλλα προβλήματα υγείας του ασθενούς επιπλέον αυτού για το οποίο προσήλθε γιατί ο ανθρώπινος οργανισμός είναι ενιαίος και η λειτουργία του συνολική. Η Ομοιοπαθητική, όπως έχουμε ξαναπεί, έχει όρια και δεν τα θεραπεύει όλα όμως μπορεί να δώσει εξαιρετικά αποτελέσματα ακόμα και σε δύσκολες περιπτώσεις χωρίς κίνδυνο για τον ασθενή.
Βασίλειος Ζήνας, ιατρός ειδικός παθολόγος – ομοιοπαθητική θεραπεία
6 - ΜΥΟΣΚΕΛΕΤΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΘΛΗΤΙΚΕΣ Ή ΑΛΛΕΣ ΚΑΚΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΟΜΟΙΠΑΘΗΤΙΚΗ
Ξεφεύγοντας από τον μυοσκελετικό πόνο με έναν διαφορετικό τρόπο
Αγαπητές φίλες και φίλοι, ο μυοσκελετικός πόνος είναι ένα από τα πιο συχνά και ενοχλητικά προβλήματα της καθημερινότητας του σύγχρονου ανθρώπου που μειώνει την λειτουργικότητά του και του προκαλεί ψυχικό υποφέρειν υποβιβάζοντας την ποιότητα ζωής. Πρόκειται για ένα τεράστιο σύνολο παθολογικών καταστάσεων που είναι αδύνατον να αναλυθεί λεπτομερώς σε ένα άρθρο αυτής της έκτασης αλλά θα προσπαθήσουμε να δώσουμε μια συμπυκνωμένη και κατανοητή εικόνα και κυριότερα να περιγράψουμε τις μεγάλες δυνατότητες της ομοιοπαθητικής σε αυτά τα θέματα. Εδώ θα ασχοληθούμε κυρίως με εκφυλιστικού και τραυματικού τύπου παθήσεις (οι ρευματικού τύπου μυοσκελετικές παθολογίες είναι ειδική κατηγορία και αναλύεται στο άρθρο αυτοάνοσες ασθένειες).
Μια μεγάλη κατηγορία προβλημάτων είναι επώδυνες μυοσκελετικές φλεγμονές τραυματικής και γενικά μηχανικής αιτιολογίας. Τέτοιες είναι πάρα πολλές παθολογίες των μυών, των αρθρώσεων και των οστών όπως: αυχενικό σύνδρομο, οξεία και χρόνια οσφυαλγία, οξεία και χρόνια ισχιαλγία, ραχιαλγία, τενοντίτιδες, παγωμένος ώμος, επικονδυλίτιδα του αγκώνα (tennis elbow), μυϊκές θλάσεις (και προσαγωγών), σύνδρομο καρπιαίου σωλήνα, κοκκυγοδυνία, διαστρέμματα, κατάγματα, αγκυλώσεις κ.λπ. Μία άλλη κατηγορία είναι εκφυλιστικού τύπου παθολογίες όπως οστεοαρθρίτιδα και διάφορες χονδροπάθειες (γονάτων, ισχύων κ.λπ.), οστεοπόρωση ή επίσης και νευρομυϊκού τύπου προβλήματα όπως ραιβόκρανο, κράμπες, «τινάγματα» στα πόδια (π.χ. σύνδρομο ανήσυχων ποδιών) κ.λπ.
Οι ιατρικές θεραπείες που απευθύνονται στις παραπάνω παθήσεις είναι σε δύο βασικές κατευθύνσεις. Η πρώτη είναι η χημική φαρμακευτική αγωγή, που στηρίζεται κυρίως στα μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη, στα μυοχαλαρωτικά και ενίοτε στην κορτιζόνη και άλλα. Αυτά τα φάρμακα έχουν βοηθήσει σε πολλές περιπτώσεις έχουν όμως και κάποια σημαντικά μειονεκτήματα με κυριότερο (πέρα από τις όποιες πιθανές παρενέργειες) το ότι πολλές φορές δρουν καταστέλλοντας τα συμπτώματα χωρίς να επιλύουν τον κεντρικό μηχανισμό της παθολογίας με αποτέλεσμα συχνές υποτροπές ή μειωμένη ανταπόκριση. Η δεύτερη θεραπευτική κατεύθυνση είναι οι χειρουργικές επεμβάσεις (στις ενδεικνυόμενες περιπτώσεις) οι οποίες, παρά την μεγάλη τους προσφορά (ειδικά στο επείγον τραύμα αλλά και αλλού), δεν είναι ακίνδυνες ούτε πάντα επιτυχημένες και θα πρέπει να επιλέγονται όταν δεν υπάρχει άλλη επαρκής θεραπευτική δυνατότητα. Πιο ήπιες θεραπευτικές παρεμβάσεις όπως η φυσιοθεραπεία (διάφορες τεχνικές) και ο βελονισμός έχουν μια πολύ αξιόλογη προσφορά.
Η Ομοιοπαθητική θεραπεία αποτελεί ένα ισχυρό όπλο στην προσπάθεια του ιατρού να ανακουφίσει τον ασθενή του από τον μυοσκελετικό πόνο αλλά και, σε μεγάλο ποσοστό περιπτώσεων, να τον θεραπεύσει ουσιαστικά με πλήρες και μόνιμο αποτέλεσμα. Η Ομοιοπαθητική μπορεί φανεί πολύ χρήσιμη και σε πολλά περιστατικά που είτε δεν ανταποκρίθηκαν επαρκώς σε άλλες θεραπείες είτε έχουν την τάση να υποτροπιάζουν συχνά. Το ομοιοπαθητικό φάρμακο δρα με ήπιο και φυσικό τρόπο χωρίς παρενέργειες αποκαθιστώντας και ενεργοποιώντας μηχανισμούς αυτορρύθμισης και αυτοθεραπείας του ίδιου του οργανισμού. Θα ρωτήσει κάποιος, «τι είδους μηχανισμοί είναι αυτοί στην προκειμένη περίπτωση;» Θα δώσω ένα παράδειγμα. Μια ασθενής μου με επισκέφθηκε πριν από έντεκα χρόνια με βαρείας μορφής οσφυοϊσχυαλγία και αφόρητους πόνους καθημερινά τους τελευταίους πέντε μήνες! Ελάμβανε ισχυρότατη θεραπεία με αντιφλεγμονώδη και οπιοειδή φάρμακα και συνεχή φυσιοθεραπεία χωρίς ιδιαίτερο αποτέλεσμα ενώ ήταν σε λίστα αναμονής για χειρουργική επέμβαση στην σπονδυλική στήλη και από την Ομοιοπαθητική δεν ζητούσε να θεραπευθεί αλλά να αντέξει τους πόνους μέχρι να χειρουργηθεί. Στην συγκεκριμένη περίπτωση η θεραπεία της πήγε τόσο καλά που η επέμβαση ακυρώθηκε (!) και η ασθενής είναι πολύ καλά μέχρι και τώρα χωρίς κανένα ουσιαστικό πρόβλημα έντεκα χρόνια μετά! Στην μαγνητική τομογραφία οι ανατομικές αλλοιώσεις στην σπονδυλική της στήλη είναι ακριβώς οι ίδιες, όπως τότε μέχρι και σήμερα, άρα γιατί αυτή όμως είναι καλά; Είναι λοιπόν αυτοί οι μηχανισμοί αυτοθεραπείας του οργανισμού του ίδιου που έλυσαν την φλεγμονή και επιτεύχθηκε μακροχρόνιο θεραπευτικό αποτέλεσμα χωρίς κανένα ιδιαίτερο περιορισμό στην λειτουργικότητα της ασθενούς. Είναι οι ίδιοι μηχανισμοί που επιτρέπουν σε μια φυσική άρθρωση ενός υγιούς ανθρώπου να αντέχει 80-90 χρόνια ενώ μία τεχνητή άρθρωση από ένα ισχυρότατο μέταλλο, όπως το τιτάνιο, μπορεί να καταστραφεί σε 20 χρόνια! Ο βασικός λόγος για αυτό είναι ότι η φυσική άρθρωση είναι κάτι ζωντανό, το οποίο αυτοεπισκευάζεται συνεχώς και ανανεώνεται από δισεκατομμύρια κύτταρα, ενώ το μέταλλο είναι κάτι νεκρό με αθροιστικές φθορές μέσα στον χρόνο. Εδώ θα πρέπει να πούμε ότι οι ανατομικές αλλοιώσεις που ανευρίσκονται στις διάφορες απεικονιστικές εξετάσεις (ακτινογραφίες, αξονικές και μαγνητικές τομογραφίες κ.λπ.) δεν είναι πάντα σε ευθεία αντιστοιχία με τα συμπτώματα του ασθενούς. Μπορεί να αντιστοιχούν πλήρως, εν μέρει ή και καθόλου! Εάν κάνουμε μαγνητική τομογραφία στην σπονδυλική στήλη σε εκατό περαστικούς από τον δρόμο θα βρούμε ένα μεγάλο ποσοστό με διάφορες ανατομικές αλλοιώσεις (κοίλες μεσοσπονδύλιων δίσκων, οστεοπόρωση, οστεόφυτα και πολλά άλλα), οι τέλειες σπονδυλικές στήλες είναι πολύ λιγότερες από ότι νομίζουμε. Από αυτούς όμως με τα ευρήματα, πραγματικά συμπτώματα έχει ένα πολύ μικρότερο ποσοστό και μπορεί να μην αναπτύξουν και ποτέ στην ζωή τους. Άρα ο ιατρός πρέπει να θεραπεύει πρωτίστως τον ασθενή και όχι το φιλμ της απεικονιστικής εξέτασης (!), κανόνας στον οποίο είναι προσηλωμένη η Ομοιοπαθητική.
Η Ομοιοπαθητική έχει δώσει εξαιρετικά αποτελέσματα, σε μεγάλο ποσοστό περιπτώσεων, στην ειδική κατηγορία των αθλητικών κακώσεων. Είναι σαφές ότι διάφοροι τραυματισμοί και μυοσκελετικά προβλήματα αθλητών μπορούν να επηρεάσουν καθοριστικά την απόδοσή τους, στερώντας τους χρόνο προπόνησης ή και αγωνιστικές παρουσίες, κάποιες φορές επιβαρύνοντας και την σταδιοδρομία τους. Η Ομοιοπαθητική μπορεί να βοηθήσει είτε επιλύοντας προβλήματα που δεν έχουν ανταποκριθεί σε άλλες θεραπείες είτε μειώνοντας, σε μεγάλο βαθμό, τον χρόνο αποθεραπείας (π.χ. ακόμα και σε κατάγματα μπορεί να επιτύχει μεγάλη μείωση χρόνου στην πώρωση/αποκατάσταση). Η ομοιοπαθητική θεραπεία σε πολλές περιπτώσεις μπορεί να βοηθήσει και στην χρόνια τάση ενός αθλητή να παρουσιάζει συγκεκριμένου τύπου τραυματισμούς και άλλες παθολογίες όπως επίσης, λόγω της ολιστικής ευνοϊκής επίδρασης της στον οργανισμό, έχει αναφερθεί ακόμα και βελτίωση επιδόσεων!
Είναι σαφές ότι σε σημαντικά και επίμονα συμπτώματα οι απεικονιστικές και εργαστηριακές εξετάσεις και η εκτίμηση από τις αρμόδιες ειδικότητες (κατά προτεραιότητα ορθοπεδικός και νευρολόγος) είναι επιβεβλημένες για να υπάρχει σωστή ιατρική διάγνωση. Επίσης για άλλη μια φορά θα πούμε ότι η Ομοιοπαθητική έχει όρια και δεν τα θεραπεύει όλα και πάντα αλλά σίγουρα έχει βοηθήσει πάρα πολλούς ασθενείς που την εμπιστεύτηκαν, ακόμα και κάποια πολύ δύσκολα περιστατικά και χωρίς κανένα κίνδυνο για την υγεία τους.
Βασίλειος Ζήνας, ιατρός ειδικός παθολόγος – ομοιοπαθητική θεραπεία
7 - ΥΠΟΤΡΟΠΙΑΖΟΥΣΕΣ ΛΟΙΜΩΞΕΙΣ ΚΑΙ ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ (ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΑΝΟΣΟΠΟΙΗΤΙΚΟΥ)
Αντιμετωπίζοντας με έναν διαφορετικό αλλά αποτελεσματικό τρόπο συχνά κρυολογήματα, αμυγδαλίτιδες, ιγμορίτιδες, ωτίτιδες, κολπίτιδες, κυστίτιδες και άλλες χρόνιες ευαισθησίες σε λοιμώξεις.
Οι συχνές ή υποτροπιάζουσες λοιμώξεις μπορούν να ταλαιπωρούν πολλούς ανθρώπους για μήνες ή χρόνια ή να γίνουν ακόμα και ένα μόνιμο πρόβλημα στην ζωή τους. Σε αρκετές περιπτώσεις η χρήση αντιβιοτικών, αντιικών κ.λπ μπορεί να θεραπεύει την συγκεκριμένη λοίμωξη χωρίς όμως να επιδρά στην χρόνια ευαισθησία του οργανισμού η οποία ενίοτε μπορεί και να χειροτερεύει. Έτσι φθάνουμε στην συχνή χρήση ισχυρών χημικών φαρμάκων (με τον όποιο κίνδυνο παρενεργειών) και σε κάποιες ακραίες περιπτώσεις σε μακροχρόνια συνεχή αγωγή (χημειοπροφύλαξη). Όλα αυτά βέβαια μπορεί να οδηγήσουν στην ανάπτυξη ισχυρών και απρόσβλητων από φάρμακα στελεχών μικροβίων και ιών με επικίνδυνες συνέπειες (αυτό είναι από τα μεγαλύτερα προβλήματα της σύγχρονης ιατρικής).
Ο βασικός λόγος που συμβαίνουν αυτά είναι ότι το πρόβλημα δεν είναι τόσο η επαφή με το εκάστοτε μικρόβιο, ιό ή μύκητα αλλά η κατάσταση του ίδιου του οργανισμού! Αυτό δεν σημαίνει φυσικά ότι δεν πρέπει να τηρούμε τους κανόνες υγιεινής και όποιες άλλες προφυλάξεις χρειάζονται αλλά επειδή δεν ζούμε σε έναν αποστειρωμένο κόσμο η επαφή με κάποιον παθογόνο παράγοντα είναι σχεδόν δεδομένη. Όταν το ανοσοποιητικό μας σύστημα έχει εξασθενήσει για διάφορες αιτίες, περιβαλλοντικές, διατροφικές ακόμα και ψυχολογικές ή άλλες, τότε ο οργανισμός γίνεται ευάλωτος. Το αντιβιοτικό μπορεί να εξοντώσει το συγκεκριμένο μικρόβιο αλλά δεν αλλάζει την ευαισθησία του οργανισμού οπότε μόλις βρεθεί το επόμενο μικρόβιο μπορεί να συμβούν τα ίδια. Επομένως αυτό που είναι πιο σημαντικό από όλα είναι η καλή κατάσταση του ανοσοποιητικού συστήματος δηλαδή της άμυνας του οργανισμού απέναντι σε κάθε επίθεση. Το ανοσοποιητικό μας σύστημα είναι προϊόν εξέλιξης εκατοντάδων χιλιάδων ετών και είναι πραγματικά το ισχυρότερο όπλο που υπάρχει και σε αυτό απευθύνεται η Ομοιοπαθητική!
Το ομοιοπαθητικό φάρμακο δεν έχει κάποια απευθείας δράση στους παθογόνους παράγοντες (δεν «σκοτώνει» κάτι) αλλά έχει μια σημαντικότερη επίδραση. Αποκαθιστά και ενεργοποιεί το ανοσοποιητικό σύστημα του οργανισμού και έτσι με εντελώς φυσικό τρόπο και χωρίς παρενέργειες ο οργανισμός αυτοθεραπεύεται ή δεν νοσεί καν. Πρόκειται για τους ίδιους μηχανισμούς με τους οποίους, σε σημαντικό ποσοστό περιπτώσεων, ένας άνθρωπος θεραπεύεται από μόνος του χωρίς να πάρει κανενός είδους φάρμακο. Η ομοιοπαθητική έχει υψηλό ποσοστό επιτυχίας σε μεμονωμένες λοιμώξεις όπως κρυολογήματα, αμυγδαλίτιδες, ιγμορίτιδες, ωτίτιδες, γαστρεντερίτιδες, κολπίτιδες, κυστίτιδες κ.λπ. αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι μπορεί να ενισχύσει την άμυνα του ίδιου του οργανισμού ούτως ώστε να πάψει να παρουσιάζεται ευάλωτος σε διάφορα παθογόνα που τον απειλούν. Η επιλογή του κατάλληλου ομοιοπαθητικού φαρμάκου γίνεται μετά από λεπτομερή ανάλυση των συμπτωμάτων του κάθε ασθενούς λαμβάνοντας υπόψη και άλλους παράγοντες ακόμα και την ψυχική του κατάσταση.
Φυσικά εννοείται ότι εφόσον υπάρχουν σημαντικά συμπτώματα θα πρέπει οπωσδήποτε να γίνει ιατρική εκτίμηση και οι αναγκαίες εργαστηριακές και απεικονιστικές εξετάσεις. Επίσης σε περιστατικά που δεν ανταποκρίνονται επαρκώς στην ομοιοπαθητική θεραπεία μπορεί και πρέπει να γίνεται και θεραπεία με συμβατικά χημικά φάρμακα. Τονίζουμε ότι σε περιπτώσεις με πολύ έντονα συμπτώματα και επείγουσες καταστάσεις θα πρέπει ο ασθενής να αναζητά, το ταχύτερο δυνατόν, ιατρική βοήθεια σε εφημερεύον νοσοκομείο και να ακολουθεί επακριβώς τις οδηγίες των θεραπόντων ιατρών.
Η Ομοιοπαθητική, όπως έχουμε ξαναπεί, δεν είναι πανάκεια και δεν τα θεραπεύει όλα ούτε μπορεί να υποκαταστήσει παντού την συμβατική ιατρική, είναι όμως μια πολύ αποτελεσματική, ήπια και χωρίς παρενέργειες θεραπεία που έχει βοηθήσει σε πάρα πολλές περιπτώσεις.
Βασίλειος Ζήνας, ιατρός ειδικός παθολόγος – ομοιοπαθητική θεραπεία
8 - ΠΑΙΔΙΑΤΡΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ
Μια θεραπευτική μέθοδος με μεγάλη προσφορά στην υγεία του παιδιού
Αγαπητές φίλες και φίλοι, το πολυτιμότερο ίσως δημιούργημα για έναν άνθρωπο αλλά και για ολόκληρη την κοινωνία είναι τα παιδιά. Τα παιδιά είναι το μέλλον μας (μαζί με το παρελθόν μας!) και η ελπίδα για έναν καλύτερο κόσμο! Η άριστη συνολική διαχείριση της υγείας των παιδιών αποτελεί ένα τεράστιο και πολυσύνθετο ζήτημα με μεγάλες προεκτάσεις και είναι ίσως η βασική εγγύηση για έναν υγιή ενήλικα. Η πλήρης ανάλυση των σωματικών αλλά και των ψυχικών θεμάτων που μπορεί απασχολούν τον παιδικό οργανισμό είναι ένα γιγάντιο έργο που σίγουρα ξεφεύγει από τον σκοπό και τις δυνατότητες αυτού του μικρού άρθρου. Εμείς θα προσπαθήσουμε να σχηματίσουμε μια συμπυκνωμένη γενική εικόνα και κυριότερα να δώσουμε μια ιδέα για τις μεγάλες δυνατότητες της Ομοιοπαθητικής σε αυτόν τον κρίσιμο τομέα της ανθρώπινης υγείας (ορισμένα μεγάλης σπουδαιότητας ζητήματα μπορεί να αναλυθούν λεπτομερέστερα σε άλλα επιμέρους άρθρα).
Τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και ανάγκες του παιδιού είναι πολυάριθμα και μπορούν να μεταβάλλονται ανάλογα με την εξέλιξη της ηλικίας του. Με βάση τις σύγχρονες απόψεις, τις οποίες υποστηρίζω και προσωπικά, το ψυχοσωματικό ιστορικό και οι επιρροές ενός παιδιού ξεκινούν πολύ νωρίς, ούτε καν από την γέννησή του αλλά ακόμα και κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης (!) ακόμα και από την σύλληψη (!!). Είναι σαφές ότι η κληρονομικότητα (μέσω γενετικών αλλά πιθανώς και επιγενετικών επιδράσεων) μπορεί να παίξει ρόλο στην εξέλιξη ενός παιδιού αλλά αυτό είναι σχετικό και υπό όρους. Η σύγχρονη γενετική έχει δείξει ότι ένα γονίδιο, είτε φυσιολογικό (π.χ. που επιδρά στο ύψος) είτε παθολογικό (π.χ. που επιδρά στις τιμές της χοληστερίνης), μπορεί να επηρεάζεται, στο βαθμό της έκφρασής του, από πολλούς παράγοντες. Για παράδειγμα μπορεί ένα παιδί που αναπτύσσεται σε συνθήκες υποσιτισμού να φθάσει σε ύψος το 1,67 και το ίδιο ακριβώς παιδί σε συνθήκες πλούσιας διατροφής να φθάσει στο 1,71. Επομένως ενώ κάθε άνθρωπος (εκτός ειδικών περιπτώσεων) συνήθως όταν γεννιέται έχει μια καλή υγεία, με την πάροδο του χρόνου και όπως συσσωρεύονται διάφορες φθορές μπορεί να εμφανίσει τα ανάλογα προβλήματα, σωματικά ή ψυχικά, εκεί που είναι τα «ευαίσθητα» σημεία του. Η φυσιολογική σύλληψη (για πολλούς λόγους προτιμότερη της εξωσωματικής εκτός εάν δεν γίνεται διαφορετικά), ο φυσιολογικός τοκετός και ο επαρκής θηλασμός είναι παράγοντες που ευνοούν την μελλοντική υγεία το παιδιού. Επειδή η πρόληψη είναι προτιμότερη από οποιαδήποτε θεραπεία, ειδικά στα παιδιά, αυτά που πρέπει να προσέχουν οι γονείς είναι η σωστή ισορροπημένη διατροφή με τροφές καλής ποιότητας χωρίς χημικά πρόσθετα, η αποφυγή των πολλών χημικών φαρμάκων (εάν δεν υπάρχει σημαντικός λόγος), το επαρκές και σωστό παιχνίδι μαζί με κοινωνική δραστηριότητα και το κυριότερο όλων η καλή οικογενειακή ισορροπία και η προσφορά αγάπης και ασφάλειας που είναι ότι σημαντικότερο για την παιδική ψυχή! Τα παιδιά δεν έχουν ανάγκη την πολυτέλεια και τον εντυπωσιασμό με ακριβά δώρα και άλλες ανταμοιβές αλλά έχουν απόλυτη ανάγκη την ζεστασιά της ανθρώπινης επαφής και το ειλικρινές ενδιαφέρον το οποίο διαισθάνονται με έναν απίστευτο τρόπο!
Η Ομοιοπαθητική έχει δώσει εξαιρετικά αποτελέσματα σε ένα πολύ μεγάλο φάσμα σωματικών αλλά και ψυχικών προβλημάτων της παιδικής ηλικίας. Ξεκινώντας από την βρεφική ηλικία μπορεί να βοηθήσει σε θέματα όπως: ανησυχία ή κακός ύπνος ( και σαν συμπτώματα της οδοντοφυΐας), ανεπαρκής πρόσληψη τροφής, βρεφική δυσκοιλιότητα, δυσανεξία στο γάλα, δερματικά, πυρετικοί σπασμοί και άλλα. Γενικά στα παιδιά και τους εφήβους μπορεί να έχει πολύ καλά αποτελέσματα σε συχνά κρυολογήματα και άλλες υποτροπιάζουσες λοιμώξεις (π.χ. ωτίτιδες, αμυγδαλίτιδες, ουρολοιμώξεις, γαστρεντερίτιδες κ.λπ.), επίμονη δυσκοιλιότητα και κοιλιακά άλγη στα πλαίσια πιθανού ευερέθιστου εντέρου, αλλεργίες (π.χ. ρινίτιδα, επιπεφυκίτιδα, κνίδωση, ατοπική δερματίτιδα κ.λπ.) και παιδικό άσθμα, δερματικά (π.χ ακμή, έκζεμα, μυρμηκίες κ.λπ.), κεφαλαλγίες, νυχτερινή ενούρηση και διάφορα άλλα. Επίσης ενδέχεται να βοηθήσει σημαντικά ακόμα και σε κάποιες πολύ δύσκολες περιπτώσεις όπως , αυτοάνοσες ασθένειες, νευρολογικές διαταραχές (π.χ. σε σπασμούς, tics, ΔΕΠΥ, αυτιστικά σύνδρομα κ.λπ.), μεταβολικές διαταραχές και καθυστέρηση ανάπτυξης κ.α.
Η Ομοιοπαθητική μπορεί να βοηθήσει, πραγματικά σε μεγάλο βάθος, σε πολλά και κάποιες φορές δύσκολα ψυχικά θέματα των παιδιών και των εφήβων όπως : μελαγχολία, άγχος και κρίσεις άγχους ή πανικού, νυχτερινός τρόμος ενίοτε με εφιαλτικά όνειρα ή ψευδαισθήσεις, φοβίες πάσης φύσεως (π.χ. με το σκοτάδι, με κάποια ζώα, να μείνει μόνο του κ.λπ.), διαταραχές συμπεριφοράς (επιθετικότητα, παραβατικότητα, αντικοινωνικότητα κ.λπ.), ζήλεια, υστερικές αντιδράσεις, χαμηλή αυτοπεποίθηση, διατροφικές διαταραχές ( βουλιμία, νευρογενή ανορεξία) μαθησιακές δυσκολίες (διάσπαση προσοχής, ανεπαρκής αφομοίωση κ.λπ.) ακόμα και προβλήματα μαθητών προ των εξετάσεων ( burn out με αδυναμία μελέτης ή ξαφνική απώλεια μνήμης λόγω stress ή άρνηση προσέλευσης στις εξετάσεις κ.λπ.) και άλλα.
Η Ομοιοπαθητική, λόγω της ολιστικής της φύσης, βλέπει την περίπτωση του κάθε παιδιού συνολικά. Κάθε μικρός ασθενής είναι ένα ιδιαίτερο και ξεχωριστό περιστατικό και ο ιατρός επιλέγει το κατάλληλο για αυτόν ομοιοπαθητικό φάρμακο λαμβάνοντας υπόψη όλα τα θέματα που τον απασχολούν σε σωματικό αλλά και σε ψυχικό επίπεδο. Το ομοιοπαθητικό φάρμακο δρα με ήπιο φυσικό τρόπο, χωρίς καμία παρενέργεια ή αλλεργίες και διάφορες αρνητικές αλληλεπιδράσεις, αποκαθιστώντας και ενεργοποιώντας μηχανισμούς αυτοεξισορρόπισης και αυτοΐασης του ίδιου του οργανισμού. Έτσι μπορεί να βελτιωθεί, μεταξύ άλλων, η λειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος αλλά και η ψυχική ισορροπία του παιδιού με πιθανά ευνοϊκά αποτελέσματα σε διάφορα θέματα υγείας επιπλέον του βασικού για το οποίο προσήλθε το περιστατικό. Το τελικό αποτέλεσμα της ομοιοπαθητικής θεραπείας είναι στην ουσία δημιούργημα και κτήμα του οργανισμού του ιδίου και όχι στενά του φαρμάκου για αυτό και έχει την τάση να είναι μακροχρόνιο ή και μόνιμο (εφόσον βέβαια η θεραπεία έχει πάει καλά και έχει ολοκληρωθεί σωστά ο κύκλος της).
Η Ομοιοπαθητική έχει και μεγάλη αξία πρόληψης γιατί μετά από μια επιτυχημένη θεραπεία δεν έχει απλά αποκατασταθεί το βασικό πρόβλημα αλλά έχει ρυθμιστεί καλύτερα συνολικά ο οργανισμός και έχουν αποφευχθεί αρκετά χημικά φάρμακα με αποτέλεσμα να μειώνονται οι πιθανότητες για την εμφάνιση επόμενων προβλημάτων.
Είναι σαφές ότι η Ομοιοπαθητική δεν ακυρώνει την κλασσική παιδιατρική και η συνεργασία με τον παιδίατρο είναι απαραίτητη, καταρχήν για την παρακολούθηση της ανάπτυξης και γενικά της εξέλιξης του παιδιού και για τους απαραίτητους εμβολιασμούς όπως και για την διερεύνηση έντονων ή/και επίμονων οξέων και χρονίων συμπτωμάτων που απαιτούν ιδιαίτερη προσοχή. Επίσης είναι επιβεβλημένη η πραγματοποίηση όλων των αναγκαίων εργαστηριακών και απεικονιστικών εξετάσεων όπως και η χρήση οποιουδήποτε χημικού φαρμάκου κρίνεται ιατρικά απαραίτητο.
Τονίζουμε, όπως πάντα, ότι η Ομοιοπαθητική δεν είναι πανάκεια ούτε τα θεραπεύει όλα, έχει όμως βοηθήσει εκατομμύρια παιδιά σε όλον τον κόσμο να έχουν μια πολύ καλύτερη ψυχοσωματική υγεία, με απόλυτη ασφάλεια αλλά και με μεγάλες θετικές προεκτάσεις για την μετέπειτα ενήλικη ζωή τους και για ολόκληρη την κοινωνία!
Βασίλειος Ζήνας, ιατρός ειδικός παθολόγος – ομοιοπαθητική θεραπεία
9 - ΕΜΜΗΝΟΠΑΥΣΗ ΚΑΙ ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ
Μια ιδιαίτερη εξέλιξη στην ζωή μιας γυναίκας και μια διαφορετική διαχείριση
Αγαπητές φίλες, ο ερχομός της εμμηνόπαυσης είναι μια κομβική στιγμή στην πορεία κάθε γυναίκας όχι σαν κάτι κακό αλλά σαν μια σημαντική αλλαγή με πολλές προεκτάσεις.
Η εμμηνόπαυση στην ουσία σηματοδοτεί την ολοκλήρωση του αναπαραγωγικού κύκλου και αυτό συνοδεύεται από ορμονικές μεταβολές που επηρεάζουν τον οργανισμό μιας γυναίκας σε πολλά επίπεδα σωματικά αλλά και ψυχικά. Είναι γνωστά τα πολλά και, αρκετές φορές, ιδιαίτερα ενοχλητικά συμπτώματα όπως εξάψεις, εφιδρώσεις (ειδικά την νύχτα), αίσθημα παλμών, κολπική ξηρότητα (ενοχλητική στην επαφή), κεφαλαλγίες, αύξηση βάρους, απώλεια οστικής και μυϊκής μάζας, ξηρότητα δέρματος, αίσθημα κόπωσης και άλλα. Οι ψυχικές επιπτώσεις μπορούν να είναι επίσης σημαντικές όπως έντονες μεταπτώσεις διάθεσης, εκνευρισμός, μελαγχολία, πτώση ερωτικής διάθεσης, δυσκολία συγκέντρωσης, αϋπνίες και άλλα. Επιμένω ότι η εμμηνόπαυση δεν είναι ασθένεια αλλά μία μεγάλη αλλαγή στον οργανισμό ο οποίος αναστατώνεται στην προσπάθειά του να προσαρμοσθεί στις νέες συνθήκες (τα συμπτώματα δεν ισχύουν όλα για όλες τις γυναίκες ούτε στην ίδια ένταση).
Η ηλικία στην οποία επέρχεται φυσιολογικά η εμμηνόπαυση είναι μια άλλη, μεγάλη, συζήτηση. Προσδιορίζονται κάποια, μεγάλου εύρους, συμβατικά χρονικά πλαίσια από μετά τα σαράντα έως μετά τα πενήντα και εάν προκύψει πιο πριν τότε μιλάμε για πρόωρη εμμηνόπαυση που είναι μια παθολογική κατάσταση . Στην πραγματικότητα κάθε γυναικείος οργανισμός έχει ένα «βιολογικό ρολόι», από την ίδια την φύση, που κανείς δεν ξέρει (ούτε ο ιατρός) πως είναι προγραμματισμένο. Εάν μια γυναίκα στα τριάντα πέντε της παρουσιάσει συμπτώματα εμμηνόπαυσης τότε θα κινητοποιηθεί η ίδια και ο ιατρός της για να ψάξουν τι συμβαίνει εάν όμως το ίδιο συμβεί στα σαράντα πέντε της συνήθως θα θεωρηθεί αναμενόμενο και φυσιολογικό. Όμως εάν η ίδια γυναίκα ήταν, από την φύση της, να μπει σε εμμηνόπαυση στα πενήντα ένα τότε έχουμε μια εξίσου πρόωρη (και παθολογική) περίπτωση! Ούτε οι ορμονικές εξετάσεις μπορούν να διαλευκάνουν με ασφαλή τρόπο το ερώτημα γιατί είναι μια «φωτογραφία» της στιγμής και σε περιπτώσεις πρόωρης εμμηνόπαυσης σε μικρές ηλικίες μπορούν να είναι εξίσου παθολογικές. Ο ορμονικός κύκλος μιας γυναίκας είναι μια ιδιαίτερα σύνθετη και πολύπλοκη διεργασία και μπορεί να επηρεαστεί από πολλές αιτίες όπως η κληρονομικότητα, περιβαλλοντικοί και διατροφικοί παράγοντες, κάποια χημικά φάρμακα ακόμα και ψυχικά τραύματα (shock) όπως μια κακοποίηση, μια απώλεια ή ένας χωρισμός κ.λπ.
Η κλασσική συμβατική θεραπεία των συμπτωμάτων της εμμηνόπαυσης αλλά και της πρόωρης εμμηνόπαυσης στηρίζεται κυρίως στην ορμονική υποκατάσταση κατά πρώτον με συνθετικές ορμόνες. Αυτό μπορεί να βοηθήσει σε κάποιες περιπτώσεις αλλά, αρκετές φορές, συνδυάζεται με παρενέργειες (π.χ. κατακράτηση υγρών, κεφαλαλγίες, φούσκωμα κ.λπ.) και μπορεί ενίοτε να υποκρύπτει κινδύνους όπως τάση θρομβώσεων, χολολιθίασης και άλλες, ακόμα και κατάθλιψη ή πιθανές κακοήθειες (στην μήτρα ή τον μαστό). Εναλλακτικά κάποιες φορές μπορούν να χρησιμοποιηθούν φυσικές βιομιμητικές ορμόνες που είναι ίσως καλύτερη και πιο ασφαλής επιλογή με αρκετές περιπτώσεις όμως να μην ανταποκρίνονται επαρκώς.
Η Ομοιοπαθητική στα συμπτώματα της φυσιολογικής εμμηνόπαυσης αλλά και στην πρόωρη εμμηνόπαυση έχει δώσει, σε μεγάλο αριθμό περιστατικών, πολύ καλά και ενίοτε εντυπωσιακά αποτελέσματα ακόμα και σε ορισμένες δύσκολες περιπτώσεις που δεν έχουν ανταποκριθεί σε άλλου τύπου θεραπείες. Η ομοιοπαθητική θεραπεία δρα με ήπιο και φυσικό τρόπο, χωρίς καμία παρενέργεια, κινητοποιώντας μηχανισμούς του ίδιου του οργανισμού με στόχο την αποκατάσταση της ορμονικής του ισορροπίας. Η Ομοιοπαθητική είναι μια ολιστική θεραπευτική προσέγγιση και πάντα λαμβάνει υπόψη την συνολική εικόνα της υγείας ενός ανθρώπου, σωματικά και ψυχικά, και όχι μόνο την ορμονική διαταραχή για να γίνει η επιλογή του κατάλληλου φαρμάκου. Για αυτόν τον λόγο και εφόσον ο οργανισμός «αυτορυθμισθεί» και αρχίσει να λειτουργεί γενικά καλύτερα μπορεί να εμφανισθεί βελτίωση και σε άλλα θέματα υγείας (εκτός των γυναικολογικών) στα πλαίσια της ίδιας θεραπείας. Να σημειώσουμε ότι η Ομοιοπαθητική δεν είναι πανάκεια και δεν μπορεί να βοηθήσει σε όλες τις περιπτώσεις (όπως και καμία άλλη θεραπεία) ούτε μπορεί να παρατείνει επ’ άπειρον, με αφύσικο τρόπο, τον γυναικείο κύκλο αλλά είναι σίγουρα μια πολύ αξιόλογη θεραπευτική επιλογή και χωρίς κινδύνους. Φυσικά σε όλες τις περιπτώσεις είναι απόλυτα αναγκαία και επιβεβλημένη η παρακολούθηση κάθε γυναίκας από τον γυναικολόγο της με την αντικειμενική εκτίμηση και τις σχετικές εργαστηριακές και απεικονιστικές εξετάσεις.
Βασίλειος Ζήνας, ιατρός ειδικός παθολόγος – ομοιοπαθητική θεραπεία
10 - ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ ΚΑΙ ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ
Ένα συχνά δυσεπίλυτο γυναικείο ζήτημα και μια εναλλακτική προσέγγιση
Αγαπητές φίλες, οι διαταραχές περιόδου είναι δυνατόν να βασανίζουν μια γυναίκα, ενίοτε επί πολλά χρόνια, μειώνοντας την ποιότητα ζωής της και περιορίζοντας πολλές επιλογές της. Υπό τον όρο αυτόν συμπεριλαμβάνονται πολλές διαφορετικές περιπτώσεις όπως : 1. Η υπερβολική ροή αίματος μόνο στην διάρκεια της κανονικής περιόδου (μηνορραγία) 2. Η χρονικά άκαιρη ροή αίματος, εκτός κανονικής περιόδου, σε σημεία όλης της διάρκειας του κύκλου (μητρορραγία) 3. Καθυστέρηση της περιόδου άνω των 40 ημερών (πλην εγκυμοσύνης) ή και διακοπή της για έως 6 μήνες (ολιγοαμηνόρροια/αμηνόρροια). Επίσης υπάρχουν περιπτώσεις με πολύ έντονους πόνους περιόδου (δυσμηνόρροια) ή ένα σύνολο ενοχλητικών συμπτωμάτων πριν την περίοδο που προσδιορίζεται σαν προεμμηνορρυσιακό σύνδρομο (όπως πονοκέφαλος, μυοσκελετικοί πόνοι, κράμπες, φουσκώματα, ευαισθησία στο στήθος, άγχος, εκνευρισμός, εναλλαγές διάθεσης κ.λπ.).
Η αιτιολογία των διαταραχών περιόδου μπορεί να σχετίζεται με πάρα πολλούς παράγοντες όπως : πιθανή εγκυμοσύνη, η ηλικία (π.χ. εφηβεία ή προεμμηνόπαυση), διαταραχές θρέψης (παχυσαρκία/αδυνάτισμα), περιβαλλοντικές συνθήκες (π.χ. μπάνιο σε κρύο νερό), υπερκόπωση, κάποια χημικά φάρμακα, διάφορες γυναικολογικές παθήσεις (ενδομητρίωση, κύστη ωοθήκης ή πολυκυστικές ωοθήκες, ινομυώματα ή πολύποδας μήτρας κ.λπ), άλλες συνυπάρχουσες ασθένειες ( π.χ. παθήσεις θυρεοειδούς, σακχαρώδης διαβήτης κ.λπ), ψυχολογικά θέματα (άγχος, κατάθλιψη, νευρογενής ανορεξία, τραυματικές εμπειρίες κ.α.).
Μια διαταραχή περιόδου μπορεί να είναι μια σύντομη και παροδική κατάσταση που μπορεί να αντιμετωπίσει κάθε γυναίκα. Σε έντονα ή επίμονα συμπτώματα το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνει είναι να απευθυνθεί στον γυναικολόγο της για να γίνει ιατρική αντικειμενική εκτίμηση και οι σχετικές απεικονιστικές και εργαστηριακές εξετάσεις ούτως ώστε να προκύψει μια διάγνωση και να προταθεί η ανάλογη θεραπεία (φαρμακευτική ή χειρουργική). Η ορμονική θεραπεία που συχνά προτείνεται σε τέτοια περιστατικά πολλές φορές παρουσιάζει αρκετά προβλήματα. Υπάρχει ένα, σημαντικό, ποσοστό περιστατικών που χρονίζουν χωρίς να ανταποκρίνονται επαρκώς και μπορούν ενίοτε να προκύψουν αρκετές παρενέργειες (π.χ. κατακράτηση υγρών, κεφαλαλγίες, φούσκωμα κ.λπ.) ή και κίνδυνοι όπως τάση θρομβώσεων, χολολιθίασης και άλλα, ακόμα και κατάθλιψη ή πιθανές κακοήθειες (στην μήτρα ή τον μαστό).
Σε διάφορες από τις προαναφερόμενες διαταραχές περιόδου η Ομοιοπαθητική μπορεί, σε πολλές περιπτώσεις, να δώσει πολύ ικανοποιητικά και ενίοτε εντυπωσιακά αποτελέσματα ακόμα και σε κάποια δύσκολα περιστατικά που δεν έχουν ανταποκριθεί σε άλλες θεραπείες. Η ομοιοπαθητική θεραπεία δρα με ήπιο και φυσικό τρόπο, χωρίς καμία παρενέργεια, κινητοποιώντας μηχανισμούς του ίδιου του οργανισμού με στόχο την αποκατάσταση της ορμονικής του ισορροπίας. Η Ομοιοπαθητική είναι μια ολιστική θεραπευτική προσέγγιση και πάντα λαμβάνει υπόψη την συνολική εικόνα της υγείας ενός ανθρώπου, σωματικά και ψυχικά, και όχι μόνο την ορμονική διαταραχή για να γίνει η επιλογή του κατάλληλου φαρμάκου. Για αυτόν τον λόγο και εφόσον ο οργανισμός «αυτορυθμισθεί» και αρχίσει να λειτουργεί γενικά καλύτερα μπορεί να εμφανισθεί βελτίωση και σε άλλα θέματα υγείας (εκτός των γυναικολογικών) στα πλαίσια της ίδιας θεραπείας. Να επισημάνουμε ότι η Ομοιοπαθητική δεν είναι πανάκεια και δεν μπορεί να βοηθήσει σε όλες τις περιπτώσεις (όπως και καμία άλλη θεραπεία) αλλά είναι σίγουρα μια πολύ αξιόλογη θεραπευτική επιλογή και χωρίς κινδύνους. Φυσικά σε όλες τις περιπτώσεις είναι απόλυτα αναγκαία και επιβεβλημένη η παρακολούθηση κάθε γυναίκας και από τον γυναικολόγο της.
Βασίλειος Ζήνας, ιατρός ειδικός παθολόγος – ομοιοπαθητική θεραπεία
11 - ΥΠΟΓΟΝΙΜΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ
Μια άλλη προσέγγιση σε ένα πολύ ευαίσθητο ζήτημα
Αγαπητές φίλες και φίλοι, στην παρακάτω ανάλυση θα ασχοληθούμε με το εξαιρετικά σημαντικό αλλά και ιδιαίτερα σύνθετο ζήτημα της υπογονιμότητας μέσα από την οπτική της Ομοιοπαθητικής. Πρόκειται για ένα θέμα που τα τελευταία χρόνια προβληματίζει όλο και περισσότερα ζευγάρια (ειδικά στον «ανεπτυγμένο» κόσμο).
Με βάση τα συμβατικά κριτήρια της ιατρικής θέμα υπογονιμότητας προκύπτει όταν σε ένα ζευγάρι, σε αναπαραγωγική ηλικία και χωρίς μέτρα αντισύλληψης, αποτυγχάνει να επιτευχθεί εγκυμοσύνη μέσα σε 12 μήνες. Αυτή η δυσκολία μπορεί να αφορά το κάθε ένα φύλλο ξεχωριστά ή και τα δυο φύλλα συνδυαστικά. Η γυναικεία υπογονιμότητα μπορεί να οφείλεται σε πολλούς παράγοντες όπως ωοθηλακικές παθολογίες (π.χ. σύνδρομο πολυκυστικών ωοθηκών κ.α.), απόφραξη σαλπίγγων και άλλα ανατομικά προβλήματα, ενδομητρίωση, φλεγμονώδη νόσο της πυέλου, αυτοανοσία, ηλικία και άλλα. Η ανδρική υπογονιμότητα μπορεί να οφείλεται κυρίως σε χαμηλή ποιότητα σπέρματος (με διάφορες μη κανονικές παραμέτρους) ή σε κάποιες υποκείμενες νόσους (ενδοκρινολογικά θέματα κ.α.) ή σε κάποια ανατομικά προβλήματα κ.λπ. Φαίνεται ότι περιβαλλοντικοί, διατροφικοί και ψυχολογικοί παράγοντες μπορεί να επηρεάζουν την γονιμότητα. Υπάρχει ένα σημαντικό ποσοστό περιπτώσεων που είναι ιατρικά ανεξήγητο και άγνωστης αιτιολογίας ενώ επίσης ακόμα και σε μια περίπτωση που εντοπίζεται ένας αρνητικός παράγοντας δεν σημαίνει ότι το πρόβλημα οφείλεται μόνο σε αυτόν (γιατί αρκετές φορές μπορεί να αποκατασταθεί χωρίς να προκύψει αποτέλεσμα).
Στο θέμα της υπογονιμότητας είναι απόλυτα σημαντικό και επιβεβλημένο να γίνει πλήρης γυναικολογικός και ανδρολογικός έλεγχος από τις αρμόδιες ιατρικές ειδικότητες (γυναικολόγος και ουρολόγος/ανδρολόγος) μαζί με τις σχετικές εργαστηριακές και απεικονιστικές εξετάσεις ούτως ώστε να τεθεί η σωστή διάγνωση (εφόσον είναι εφικτή) και να προταθεί η κατάλληλη θεραπεία (φαρμακευτική ή χειρουργική).
Η Ομοιοπαθητική στο θέμα της υπογονιμότητας μπορεί πολλές φορές να δώσει καλά και ενίοτε εντυπωσιακά αποτελέσματα ακόμα και σε κάποιες περιπτώσεις που δεν έχουν ανταποκριθεί σε άλλες θεραπείες. Τα περιστατικά που μπορούν να ωφεληθούν περισσότερο είναι : 1. Υπογονιμότητα άγνωστης αιτιολογίας 2. Υπογονιμότητα που μετά την αποκατάσταση του πιθανολογούμενου αιτίου δεν υπήρξε αποτέλεσμα. 3. Περιπτώσεις που ασθενής θέλει να αποφύγει την χορήγηση ορμονικών σκευασμάτων ή έχει λόγους υγείας για τους οποίους αντενδείκνυται η χρήση τους.
Η Ομοιοπαθητική δεν μπορεί να βοηθήσει σε περιπτώσεις ανατομικών προβλημάτων (π.χ. αποφραγμένες σάλπιγγες). Επίσης κάποιες περιπτώσεις δεν είναι επιλέξιμες για την Ομοιοπαθητική, ακόμα και αν μπορεί να βοηθήσει, όπως κυρίως περιστατικά με πολύ μικρά περιθώρια ηλικιακού χρόνου (εκτός εάν έχουν εξαντληθεί οι δυνατότητες των άλλων μεθόδων ή/και είναι συνειδητή επιλογή του ασθενούς να τις αποφύγει).
Η Ομοιοπαθητική δρα πάντα με φυσικό τρόπο, χωρίς παρενέργειες, αποκαθιστώντας και ενεργοποιώντας μηχανισμούς «αυτορύθμισης» και «αυτοθεραπείας» του ίδιου του οργανισμού και είναι μια ολιστική προσέγγιση στο «καυτό» θέμα της γονιμότητας. Αυτό σημαίνει ότι λαμβάνει υπόψη συνολικά όλους τους παράγοντες, σωματικούς και ψυχικούς, που μπορούν να επηρεάσουν τον οργανισμό. Για αυτόν τον λόγο, στα πλαίσια της ίδιας ομοιοπαθητικής θεραπείας, μπορεί εκτός από το βασικό αποτέλεσμα της τεκνοποίησης να ωφεληθούν και άλλα θέματα υγείας, σωματικά ή ψυχικά. Αντίστροφα έχει συμβεί σε ασθενείς μας που ξεκίνησαν την Ομοιοπαθητική για άλλα θέματα υγείας να προκύψει τεκνοποίηση ενώ προσπαθούσαν πολύ καιρό χωρίς αποτέλεσμα!
Ένα πολύ σημαντικό στοιχείο, από την δική μου εμπειρία, είναι όχι μόνο το τι μπορεί να κάνει ο οργανισμός ενός ανθρώπου για να τεκνοποιήσει αλλά και το τι θέλει να κάνει! Θα δώσω ένα παράδειγμα για να δείτε τι εννοώ. Μια ασθενής μου προσήλθε στο ιατρείο με διαγνωσμένο πρόβλημα υπογονιμότητας και με εντελώς φυσιολογικές εξετάσεις έχοντας κάνει και μια προσπάθεια εξωσωματικής γονιμοποίησης χωρίς αποτέλεσμα. Από την λήψη ιστορικού προέκυψε βάρος 49 κιλά με ύψος 1.73 και σε συνδυασμό με κάποια συνυπάρχοντα ψυχολογικά προβλήματα με οδήγησε στην διάγνωση οριακής (borderline) νευρογενούς ανορεξίας. Ακολουθώντας ομοιοπαθητική θεραπεία παρουσίασε σημαντική βελτίωση, ψυχική και σωματική (βάρος 57 κιλά) και σήμερα έχει δύο υγιέστατα παιδάκια! Στην προκειμένη περίπτωση ένας οργανισμός σε κατάσταση υποσιτισμού δεν «ήθελε» να προχωρήσει σε μια εγκυμοσύνη γιατί ήταν αμφίβολο εάν θα μπορούσε να την υποστηρίξει. Η κεντρική ιδέα είναι ότι κάθε περίπτωση είναι ξεχωριστή, ιδιαίτερη και διαφορετική και ο ιατρός πρέπει να επιλέξει το κατάλληλο ομοιοπαθητικό φάρμακο για να «ξεκλειδώσει» ο οργανισμός. Είναι πολύ σημαντική η ολιστική θεώρηση ενός περιστατικού και η ανάλογη θεραπευτική προσέγγιση.
Σαφώς η Ομοιοπαθητική έχει όρια και δεν είναι πανάκεια ούτε ο ιατρός που την ασκεί είναι θαυματοποιός, έχει όμως πολύ αξιόλογες δυνατότητες μαζί με ένα πολύ υψηλό επίπεδο ασφάλειας.
Βασίλειος Ζήνας, ιατρός ειδικός παθολόγος – ομοιοπαθητική θεραπεία
12 - ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΤΗΣ LIBIDO ΜΕ ΑΝΔΡΙΚΗ `Η ΓΥΝΑΚΕΙΑ ΨΥΧΡΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ
Ένα ευαίσθητο ζήτημα με σημαντικές επιπτώσεις στην ποιότητα ζωής και τις ανθρώπινες σχέσεις
Αγαπητές φίλες και φίλοι, το θέμα της σεξουαλικής επιθυμίας είναι ένα πολύ λεπτό και πολύπλοκο ζήτημα με μεγάλες προεκτάσεις στις ανθρώπινες σχέσεις και που επηρεάζει καθοριστικά την ποιότητα της ζωής μας. Στην σύγχρονη κοινωνία και ιδιαίτερα στον «ανεπτυγμένο» κόσμο ενώ υπάρχει σεξουαλική «απελευθέρωση» μαζί με πολλά και έντονα ερεθίσματα στην πραγματικότητα η δύναμη της ερωτικής έλξης φαίνεται να έχει πέσει και στους άνδρες και στις γυναίκες. Αυτό έχει να κάνει με πάρα πολλούς παράγοντες στην ουσία όμως η ερωτική επιθυμία μας καθορίζεται από τον συνδυασμό της σωματικής και ενεργειακής μας κατάστασης μαζί με την ψυχική μας διάθεση για αυτό και είναι ένας καλός και αξιόπιστος δείκτης του επιπέδου της υγείας μας.
Σε έναν άνθρωπο που διαπιστώνεται σημαντική πτώση της libido κατ’ αρχήν θα πρέπει να αποκλείσουμε την πιθανότητα κάποιας υποκείμενης νόσου (π.χ. ενδοκρινολογικά προβλήματα κ.α.) ή την χρήση ορισμένων χημικών φαρμάκων ή την ύπαρξη καταχρήσεων (π.χ. αλκοόλ, ουσίες κ.λπ) που μπορεί να έχει επηρεάσει τον οργανισμό. Αυτό θα πρέπει να γίνει με μια προσεκτική διερεύνηση από ιατρό παθολόγο ή/και γυναικολόγο ή/και ανδρολόγο-ουρολόγο μαζί με τις σχετικές εργαστηριακές και απεικονιστικές εξετάσεις. Στην περίπτωση αυτή η αντιμετώπιση της βασικής νόσου και η διαχείριση των άλλων αιτίων πιθανώς θα βελτιώσει την κατάσταση. Η αλήθεια είναι ότι το μεγαλύτερο ποσοστό περιστατικών δεν μπορεί να αποδοθεί σε κάποια σωματική ασθένεια ή αν υπάρχει δεν είναι κατ’ ανάγκην μόνο αυτή υπεύθυνη.
Οι δύο βασικότεροι, κατά την γνώμη μου, παράγοντες που μπορούν να οδηγήσουν σε πτώση της σεξουαλικής επιθυμίας είναι η ενεργειακή εξάντληση του οργανισμού και η ψυχολογική κατάσταση ενός ανθρώπου.
Οι εξοντωτικοί ρυθμοί της καθημερινότητας σε μια όλο πιο ανταγωνιστική κοινωνία μπορεί να οδηγήσουν ακόμα και τους καλύτερους ποιοτικά οργανισμούς σε βαθειά ενεργειακή κατάπτωση. Το ερωτικό παιχνίδι προϋποθέτει την κατανάλωση σημαντικού ποσού ενέργειας, είτε στην διαδικασία του φλερτ αλλά και για την σεξουαλική πράξη, και ο οργανισμός ενστικτωδώς ενδιαφέρεται πρωτίστως για την επιβίωσή του άρα αυτό που κάνει είναι ότι περικόπτει τα «έξοδα»! Αυτός είναι και ο λόγος που η πτώση της libido είναι η μοναδική ίσως παθολογική κατάσταση που σχεδόν ποτέ δεν ενοχλεί τον πάσχοντα ή την πάσχουσα (όπως ένας πονοκέφαλος ή μια κατάθλιψη κ.λπ.) αλλά ενοχλεί τον σύντροφό του που δέχεται τις συνέπειες (εξαιρούνται κάποιοι άνδρες που μπορεί να κινητοποιούνται για εγωιστικούς κυρίως λόγους)! Πως θα μπορούσε εξάλλου να ενοχλεί τον οργανισμό μια κατάσταση που είναι δική του επιλογή! Η καλή ερωτική επικοινωνία είναι απαραίτητη στα ζευγάρια. Δεν ισχύει το κλισέ ότι σε μια σχέση αυτό που μετράει μόνο είναι η βαθύτερη ψυχική επαφή (που σίγουρα είναι πρωτεύον και απαραίτητο) γιατί η καλή σεξουαλική ζωή ολοκληρώνει την συνύπαρξη και αμβλύνει τις αντιθέσεις ευνοώντας την μακροβιότητα μιας υγιούς σχέσης. Είναι γνωστό το πόσες παραχωρήσεις κάνει ένα ζευγάρι που συμβιώνει σε θερμό ερωτικό κλίμα ενώ όλοι γινόμαστε πιο «περίεργοι» και απαιτητικοί χωρίς αυτό!
Η ψυχολογική κατάσταση ενός ανθρώπου είναι, αδιαμφισβήτητα, ο νούμερο ένα παράγοντας που καθορίζει την ερωτική του διάθεση και την σεξουαλική του επιθυμία. Αυτός είναι ένας ιδιαίτερα πολύπλοκος τομέας εφόσον η ανθρώπινη ψυχή μπορεί να επηρεαστεί από πάρα πολλές καταστάσεις και γεγονότα της ζωής ξεκινώντας από τις συνθήκες ανατροφής και το οικογενειακό περιβάλλον και συνεχίζοντας με τις προσωπικές σχέσεις, τις εργασιακές συνθήκες, πιθανά τραύματα μετά από κάποιο shock και διάφορα άλλα. Στο σημείο αυτό θα πρέπει να θίξουμε και τον ρόλο των υπερβολικών προτύπων άνδρα και γυναίκας που προβάλλονται από τα κοινωνικά μέσα, κυρίως για εμπορικούς λόγους, και που απαξιώνουν την εικόνα του μέσου ανθρώπου οδηγώντας σε καθίζηση της αυτοπεποίθησης του. Δεν φιλοδοξούμε να εξαντλήσουμε αυτό το τεράστιο θέμα στα περιορισμένα πλαίσια ενός μικρού άρθρου, εκείνο όμως που είναι ξεκάθαρο είναι ότι για να βοηθήσει ο ιατρός στο ζήτημα της libido θα πρέπει να ασχοληθεί επισταμένα με τον ψυχισμό του ασθενούς και να αποφύγει να ψάχνει, από ένα σημείο και μετά, το οργανικό πρόβλημα που απλά δεν υπάρχει.
Ολοκληρώνοντας αυτήν την «συμπυκνωμένη» ανάλυση θα πρέπει να πούμε ότι ο ρόλος της ηλικίας και της κλιμακτηρίου στην πτώση της ερωτικής επιθυμίας είναι αρκετά υπερεκτιμημένος, όσον αφορά την συμμετοχή του στο πρόβλημα, και πολύ συχνά γίνεται ο «αποδιοπομπαίος τράγος» που του φορτώνονται όλες οι «ευθύνες» για την κατάσταση που δεν ισχύουν όμως πραγματικά. Δεν λέμε ότι μπορεί κάποιος να έχει την ίδια διάθεση για σεξ στα εξήντα όσο και στα είκοσι όμως μπορεί να έχει πολύ καλή επιθυμία και σίγουρα αν είναι παχύσαρκος, καπνιστής και σε κατάθλιψη δεν ευθύνεται η ηλικία του για την πτώση της libido που διαπιστώνει!
Η Ομοιοπαθητική έχει δώσει πολύ καλά αποτελέσματα σε μεγάλο ποσοστό περιστατικών με τα παραπάνω προβλήματα. Δεδομένου ότι είναι μια ολιστική, από την φύση της, μέθοδος θεραπείας αντιμετωπίζει την μειωμένη ερωτική επιθυμία σαν ένα πρόβλημα που αφορά την συνολική κατάσταση της υγείας σωματικά και ψυχολογικά. Το ομοιοπαθητικό φάρμακο δρα με ήπιο φυσικό τρόπο, χωρίς παρενέργειες, ενεργοποιώντας μηχανισμούς αυτοΐασης του ίδιου του οργανισμού και έτσι θεραπεύοντας την βασική ψυχοσωματική παθολογία και αποκαθιστώντας ενεργειακά τον οργανισμό καταφέρνει να ενισχύσει, πολλές φορές εντυπωσιακά, την libido. Η ομοιοπαθητική θεραπεία μπορεί να βελτιώσει σημαντικά και συγκεκριμένες σωματικές δυσλειτουργίες που ενοχλούν ιδιαίτερα στην σεξουαλική επαφή, όπως την κολπική ξηρότητα ή/και ερεθισμό στις γυναίκες και την στυτική δυσλειτουργία στους άνδρες, μειώνοντας ή εξαλείφοντας την ανάγκη χημικής θεραπείας αποφεύγοντας τις όποιες παρενέργειες της ή άλλους κινδύνους.
Τονίζουμε, όπως πάντα, ότι η Ομοιοπαθητική δεν είναι πανάκεια και δεν τα θεραπεύει όλα και πάντα όμως είναι μια εναλλακτική θεραπευτική προσέγγιση που έχει βοηθήσει εκατομμύρια ανθρώπων, που την εμπιστεύθηκαν, σε όλον τον κόσμο με απόλυτα ασφαλή τρόπο.
Βασίλειος Ζήνας, ιατρός ειδικός παθολόγος – ομοιοπαθητική θεραπεία
13 - ΚΡΙΣΕΙΣ ΠΑΝΙΚΟΥ - ΑΛΛΕΣ ΑΓΧΩΔΕΙΣ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΚΑΙ ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ
Μια διαφορετική απάντηση σε ένα καυτό πρόβλημα της εποχής μας
Αγαπητοί φίλοι και φίλες στην συνέχεια αυτής της ανάλυσης θα ασχοληθούμε με μια αγχώδη διαταραχή με έντονη ψυχοσωματική διάσταση που είναι η, γνωστή πλέον σε πάρα πολλούς, κρίση πανικού (panic attack). Στην εποχή μας με τους ιλιγγιώδεις ρυθμούς της καθημερινότητας, το συνεχές stress και τον αδυσώπητο κοινωνικό ανταγωνισμό αυτή είναι μια διάγνωση που ακούγεται όλο και συχνότερα. Μελέτες υπολογίζουν ότι περίπου το 3% του πληθυσμού στην Ευρώπη και το 11% στις ΗΠΑ έχουν βιώσει τουλάχιστον μια τέτοια κρίση όμως υπάρχουν ενδείξεις ότι οι αριθμοί μπορεί να είναι πολύ υψηλότεροι (αν συνυπολογίσουμε αυτούς που δεν συνειδητοποιούν το πρόβλημα ή δεν αναζητούν βοήθεια κ.λπ.). Κατά την δική μου εκτίμηση, από την εμπειρία μου στο ιατρείο, η κατάσταση αυτή έχει εξελιχθεί σε ένα είδος «επιδημίας» που συναντάμε πλέον ακόμα και σε μικρά παιδιά!
Τι είναι όμως αυτή η περίφημη κρίση πανικού; Μπορεί ένας άνθρωπος που βρίσκεται υπό πίεση (stress) ή και σε κατάσταση ηρεμίας, χωρίς κάποια ιδιαίτερη ενόχληση, να αρχίσει ξαφνικά να αισθάνεται, όλο και πιο έντονα, κάποια ψυχοσωματικά συμπτώματα. Αυτά μπορεί να είναι δυσφορία/δύσπνοια, έξαψη ή κρυάδες με εφίδρωση, «βαρύ» κεφάλι, ταχυκαρδία/καρδιόπαλμος (συχνά μαζί με υψηλή αρτηριακή πίεση), ζάλη, ναυτία, σφίξιμο ή πόνος στο στήθος και στα άνω άκρα, κράμπες, τρέμουλο, αίσθημα απώλειας ελέγχου ή επικείμενης παράνοιας και άλλα, μαζί με (το κυριότερο ίσως όλων) τεράστιο φόβο σοβαρής ασθένειας και πιθανού επικείμενου θανάτου. Με όλα ή κάποια από αυτά τα συμπτώματα (δεν υπάρχουν πάντα στο σύνολό τους) ο ασθενής, συχνά, θα καταλήξει έντρομος σε κάποιο εφημερεύον νοσοκομείο όπου αφού γίνει ιατρική εκτίμηση και οι σχετικές εξετάσεις θα διαπιστωθεί ότι δεν υπάρχει κάποιο σοβαρό οργανικό πρόβλημα υγείας και θα του χορηγηθεί κάποιο αγχολυτικό φάρμακο με την σύσταση να απευθυνθεί σε ψυχίατρο ή/και σε ψυχολόγο. Να σημειώσουμε ότι δεν είναι όλες οι κρίσεις άγχους τύπου πανικού, ειδικά εάν δεν υπάρχει ο φόβος επικείμενης σοβαρής ασθένειας και πιθανού θανάτου. Εάν ένας ασθενής υποφέρει από χρόνιες επαναλαμβανόμενες κρίσεις πανικού μπαίνει διάγνωση διαταραχής πανικού. Να τονίσουμε ότι δεν πρέπει ποτέ κάποια σοβαρά συμπτώματα να αποδίδονται σε κρίση πανικού χωρίς ιατρική εκτίμηση και τις σχετικές εξετάσεις γιατί μπορεί να είναι κάτι άλλο με δυσάρεστες συνέπειες. Αυτή η οξεία κατάσταση που περιγράψαμε πιο πριν μπορεί να συνοδεύεται και από χρόνιες φοβίες άλλου τύπου όπως : φόβος χρόνιων σοβαρών ασθενειών, φόβος απομάκρυνσης από το οικείο περιβάλλον (ειδικά χωρίς συνοδεία), φόβος για πολλά μέσα μεταφοράς (αεροπλάνα, πλοία, μετρό κ.λπ.), φόβος για κλειστούς χώρους, για συνωστισμό, για το σκοτάδι και πολλούς άλλους.
Που οφείλονται όμως όλα τα παραπάνω και ποιος είναι ο βασικός μηχανισμός που μπορεί να οδηγήσει σε κρίση ή και σε διαταραχή πανικού; Η κρίση πανικού είναι μια κατάσταση η οποία μπορεί να είναι φυσιολογική σε συγκεκριμένες συνθήκες! Τι σημαίνει αυτό; Εάν κάποιος άνθρωπος την ώρα πού περπατάει αμέριμνος δεχθεί ξαφνικά επίθεση από έναν άγριο σκύλο και το αντιληφθεί με τα αισθητήριά του (όραση, ακοή), αυτόματα και χωρίς να το σκεφτεί καθόλου, θα επιταχυνθεί ο ρυθμός της καρδιάς του, θα ανέβει η αρτηριακή του πίεση (υπό την επήρεια της αδρεναλίνης και άλλων ορμονών) και γενικά θα μπει σε μια κατάσταση ψυχοσωματικού συναγερμού για να αντιδράσει και να σώσει την ζωή του. Αυτό είναι φυσιολογικό και επιθυμητό σαν αντίδραση (fight or flight response) και είναι βασικό για την επιβίωση. Το πρόβλημα ξεκινάει όταν δεν υπάρχει σκύλος! Σε κάποιες περιπτώσεις ανθρώπων που έχουν βιώσει ορισμένα πολύ έντονα και πιθανώς τραυματικά γεγονότα (ισχυρά shock, όπως ένα σοβαρό τροχαίο ή μια απώλεια) ή κάποια παρατεταμένη περίοδο έντονου άγχους, μπορεί αυτός ο «συναγερμός» του οργανισμού να μείνει μόνιμα ενεργοποιημένος! (Είναι σαν κάποιο αυτοκίνητο, σταθμευμένο στον δρόμο, που χτυπάει συνεχώς ο συναγερμός του, ημέρα και νύχτα, χωρίς να υπάρχει κλέφτης!). Αυτό έχει δύο πολύ σοβαρές επιπτώσεις. Η πρώτη είναι ότι είναι μια εξαιρετικά δυσάρεστη κατάσταση και όποιος το έχει βιώσει το γνωρίζει πολύ καλά αυτό! Η δεύτερη είναι ότι το ενεργειακό κόστος για τον οργανισμό, με το να βρίσκεται σε μια διαρκή κατάσταση ετοιμότητας για να αντιμετωπίσει έναν κίνδυνο που δεν υπάρχει, είναι πραγματικά τεράστιο. Ακόμα και ο ανθεκτικότερος και πιο υγιής άνθρωπος μπορεί κάποια στιγμή να υποστεί σοβαρές φθορές.
Πάμε τώρα στο σημαντικότερο ίσως ερώτημα : πώς μπορεί να θεραπευτεί αυτό το πρόβλημα και τι μπορεί να κάνει η Ομοιοπαθητική για αυτό; Οι διαταραχή πανικού δεν είναι ένα εύκολο θέμα στην διαχείριση και την θεραπεία του από οποιονδήποτε. Οι βασικότερες κλασσικές θεραπευτικές προσεγγίσεις είναι η ψυχιατρική αγωγή με χημικά φάρμακα και η ψυχοθεραπεία με ψυχολόγο (υπάρχουν διάφορες σχολές/κατευθύνσεις). Οι παρεμβάσεις αυτές μπορούν να δώσουν κάποια αποτελέσματα αλλά έχουν και αρκετά προβλήματα. Στην περίπτωση της ψυχιατρικής αγωγής, πέρα από τις όποιες παρενέργειες (όχι σπάνιες) των χημικών φαρμάκων, όταν αποφασισθεί η μείωση ή διακοπή τους (εφόσον έχει πάει καλά η θεραπεία, πράγμα όχι δεδομένο), αρκετές φορές, παρουσιάζεται τάση υποτροπής. Επίσης υπάρχουν περιπτώσεις με σοβαρούς περιορισμούς στην χορήγηση συγκεκριμένων χημικών φαρμάκων όπως σε προοπτική ή κατά την διάρκεια εγκυμοσύνης ή σε πολύ μικρές ηλικίες. Η ψυχιατρική αγωγή, κατά την άποψή μου, είναι περισσότερο χρήσιμη (και δυστυχώς κάποιες φορές απαραίτητη) κυρίως σε περιπτώσεις που είναι ανεξέλεγκτες ή/και δεν έχουν ανταποκριθεί σε άλλες θεραπευτικές προσεγγίσεις. Με την ψυχοθεραπεία είναι καλύτερα τα πράγματα όμως και εδώ υπάρχουν κάποια θέματα όπως η, συχνά, ανάγκη μακροχρόνιας θεραπείας και αρκετές περιπτώσεις που δεν ανταποκρίνονται. Η Ομοιοπαθητική, με βάση την πολυετή θεραπευτική μου εμπειρία, ίσως έχει το υψηλότερο ποσοστό πλήρους θεραπευτικού αποτελέσματος στην διαταραχή πανικού και το πιο μακροχρόνιο (χωρίς και αυτή να επιτυγχάνει πάντα). Η επιλογή του ομοιοπαθητικού φαρμάκου είναι εξατομικευμένη και ολιστική, λαμβάνοντας υπόψη όλα τα συμπτώματα του ασθενούς ψυχικά και σωματικά, και ο τρόπος δράσης του είναι φυσικός μέσα από την αποκατάσταση και ενεργοποίηση εσωτερικών μηχανισμών ψυχοσωματικής αυτοάμυνας που κάθε άνθρωπος διαθέτει, χωρίς παρενέργειες. Είναι αυτοί οι ίδιοι φυσικοί μηχανισμοί που, πολλές φορές, βοηθούν έναν άνθρωπο να ανακάμψει μετά από ένα ισχυρό ψυχικό shock (π.χ. μια απώλεια ή έναν χωρισμό κ.λπ.) χωρίς να λάβει συγκεκριμένη βοήθεια. Έτσι στην πραγματικότητα το ομοιοπαθητικό φάρμακο βοηθάει τον οργανισμό να αυτοθεραπευτεί για αυτό και το τελικό αποτέλεσμα, εφόσον πάει καλά η θεραπεία, είναι δημιούργημα και κτήμα του οργανισμού του ιδίου και όχι του φαρμάκου και, τις περισσότερες φορές, παραμένει σε βάθος χρόνου ακόμα και μετά την διακοπή της ομοιοπαθητικής αγωγής (με την προϋπόθεση να έχει ολοκληρωθεί σωστά). Σημειώνουμε ότι πολλές φορές οι Ομοιοπαθητική μπορεί να λειτουργήσει συνδυαστικά με άλλου τύπου θεραπείες, και ιδιαίτερα μαζί με την ψυχοθεραπεία, δίνοντας πολύ καλά αποτελέσματα στην διαταραχή πανικού (αλλά και σε πολλές άλλες αγχώδεις διαταραχές και φοβίες).
Βασίλειος Ζήνας, ιατρός ειδικός παθολόγος – ομοιοπαθητική θεραπεία
14 - ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ ΚΑΙ ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ
Μια μάστιγα της εποχής μας και ένας διαφορετικός θεραπευτικός δρόμος
Αγαπητές φίλες και φίλοι, ο σκοπός αυτού του άρθρου δεν είναι να κάνουμε μια σε βάθος επιστημονική ανάλυση της παθολογικής κατάστασης που περιγράφεται με τον ψυχιατρικό όρο κατάθλιψη γιατί δεν θα επαρκούσαν εκατοντάδες σελίδες. Θα προσπαθήσουμε να περιγράψουμε με συμπυκνωμένο κατανοητό τρόπο την ουσία του προβλήματος και το τι μπορεί να κάνει η Ομοιοπαθητική για αυτό.
Η κατάθλιψη (και τα σχετικά σύνδρομα) έχει εξελιχθεί σε μια «επιδημία» της εποχής μας με ταχέως αυξανόμενο αριθμό περιπτώσεων και ειδικά στον «ανεπτυγμένο» κόσμο το πρόβλημα είναι πλέον δραματικό. Ο κύριος παθολογικός μηχανισμός είναι σε μεγάλο βαθμό άγνωστος και πέρα από παράγοντες όπως η κληρονομικότητα ή κάποιες βιοχημικές αλλοιώσεις τα βασικά αίτια θα πρέπει να αναζητηθούν και στο κοινωνικό επίπεδο με τον άκρατο ανταγωνισμό, την κρίση της οικογένειας και την συναισθηματική αποξένωση όπως επίσης τα υπερβολικά και ψεύτικα πρότυπα επιτυχίας. Το γεγονός των βιοχημικών αλλοιώσεων που εντοπίζουν κάποιες έρευνες σε καταθλιπτικούς ασθενείς συνήθως προκύπτει αφού προηγήθηκαν τραυματικά βιώματα και ψυχικό υποφέρειν και άρα μπαίνει το εύλογο ερώτημα αν είναι το αίτιο ή μήπως είναι το αποτέλεσμα του προβλήματος;!
Κατ’ αρχήν θα πρέπει να πούμε ότι ένας άνθρωπος, μετά από κάποιο πολύ σοβαρό αρνητικό γεγονός της ζωής του, το να αισθάνεται για κάποιο χρονικό διάστημα θλίψη, φόβο, θυμό και άλλα έντονα συναισθήματα, συνοδευόμενα ίσως και από κάποιες ψυχοσωματικές αντιδράσεις, είναι κάτι απόλυτα φυσιολογικό και αναμενόμενο. Από την δική μου εμπειρία θα έλεγα ότι το πρόβλημα ξεκινάει σε τρείς περιπτώσεις: Η πρώτη αφορά περιστατικά που ναι μεν το αρνητικό γεγονός είναι χρονικά πρόσφατο αλλά η ένταση των ψυχικών και οργανικών συμπτωμάτων είναι υπερβολική με αποτέλεσμα να απειλεί την ψυχοσωματική ακεραιότητα του συγκεκριμένου ανθρώπου. Η δεύτερη περίπτωση είναι μετά από κάποιο αρνητικό γεγονός να μην έχουμε τόσο υπερβολικά σε ένταση συμπτώματα αλλά να παρατείνονται ή και να μονιμοποιούνται σε βάθος χρόνου χωρίς ενδείξεις ανάκαμψης. Η τρίτη περίπτωση είναι να έχουμε έντονα ή/και επίμονα ψυχοσωματικά συμπτώματα χωρίς να μπορούν να συνδεθούν (τουλάχιστον φαινομενικά) με κάποιο συγκεκριμένο συμβάν ή κατάσταση που να τα δικαιολογεί. Η λέξη κατάθλιψη είναι ένας ψυχιατρικός όρος που εγώ σαν ιατρός αποφεύγω στην συζήτηση γιατί για κάθε άνθρωπο μπορεί να σημαίνει διαφορετικά πράγματα. Έτσι ρωτάω «τι εννοείς με αυτήν την λέξη;» «Αισθάνεσαι λύπη, μελαγχολία, απελπισία, φόβο, θυμό, ενοχές, απογοήτευση, παραίτηση, έμμονες ιδέες, κενό, αδιαφορία;» «Υπάρχει επιθετικότητα προς άλλους ή τάση να κάνεις κακό στον εαυτό σου;» «Συνοδεύονται τα ψυχικά συμπτώματα από αϋπνίες, καταχρήσεις, διατροφικές διαταραχές, έλλειψη ερωτικής επιθυμίας ή κάποια σωματικά συμπτώματα (όπως καταβολή δυνάμεων, πονοκέφαλους, μυϊκούς σπασμούς και κράμπες κ.λπ.);» Όλα αυτά είναι πολύ πιο ουσιαστικά από την φράση «έχω κατάθλιψη» ή το να προσπαθήσουμε να καταχωρήσουμε την όλη κατάσταση μέσα σε ένα στεγνό επιστημονικό όρο. Εννοείται ότι σε περιστατικά με σοβαρά συμπτώματα είναι επιβεβλημένη η ψυχιατρική εκτίμηση, κατ’ αρχήν για να διατυπωθεί μια αξιόπιστη ιατρική διάγνωση (εφόσον είναι εφικτή), να διερευνηθούν πιθανά οργανικά αίτια και να αξιολογηθεί ο βαθμός επικινδυνότητας της κατάστασης πέρα από την όποια θεραπεία.
Όσον αφορά την βασική θεραπευτική προσέγγιση της κατάθλιψης μπορούμε να ξεχωρίσουμε δυο κατευθύνσεις.
Η πρώτη είναι η ψυχιατρική θεραπεία με χημικά φάρμακα τα οποία έχουν βοηθήσει σημαντικά αρκετούς ανθρώπους, ειδικά σε περιπτώσεις ανεξέλεγκτες και επικίνδυνες, αλλά έχουν και κάποια σοβαρά προβλήματα. Ένα πολύ σημαντικό θέμα είναι ότι, εάν καταφέρουν να ελέγξουν την κατάσταση (πράγμα όχι δεδομένο) και πέρα από τις όποιες παρενέργειες τους (αρκετές και ενίοτε σοβαρές), η δράση των χημικών φαρμάκων είναι κυρίως στο να καταστέλλουν τα συμπτώματα χωρίς να αποκαθίσταται σταθερά ο κεντρικός μηχανισμός (συχνά άγνωστος) που δημιουργεί το πρόβλημα. Αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι σε μεγάλο ποσοστό περιστατικών όταν μειώνεται ή διακόπτεται η αγωγή τα συμπτώματα υποτροπιάζουν. Επίσης μπορούν να παρουσιασθούν φαινόμενα εθισμού ή/και σταδιακής εξασθένισης της επίδρασης του φαρμάκου με αποτέλεσμα αυξήσεις δοσολογίας ή αντικατάσταση με ισχυρότερα. Υπάρχουν και περιπτώσεις όπως π.χ. η προοπτική ή το γεγονός μιας εγκυμοσύνης που δεν επιτρέπουν την χρήση τους. Η δική μου άποψη είναι ότι η ψυχιατρική αγωγή με χημικά φάρμακα πρέπει να είναι η τελευταία λύση, εφόσον έχουν αποτύχει οι άλλες προσπάθειες, εκτός εάν υπάρχει άμεσος κίνδυνος (π.χ. έντονη τάση αυτοκτονίας) που εκεί πρέπει να είναι η πρώτη και επείγουσα επιλογή.
Η δεύτερη βασική θεραπευτική κατεύθυνση είναι η ψυχοθεραπεία όπου υπάρχουν πολλές σχολές σκέψης και μεθοδολογίες. Είναι μια αξιοσέβαστη πρακτική που σίγουρα στις περισσότερες περιπτώσεις είναι προτιμότερη από την χημική φαρμακευτική αγωγή και έχει βοηθήσει πολλούς ανθρώπους να βελτιωθούν μέσα από μια πορεία συνειδητοποίησης, εξωτερίκευσης και αυτογνωσίας μαζί με κάποιες τακτικές εκπαίδευσης και αυτοελέγχου. Τα βασικότερα μειονεκτήματα αυτής της προσέγγισης είναι η συνήθως μακροχρόνια θεραπευτική πορεία, το σημαντικό ποσοστό περιστατικών που δεν ανταποκρίνεται επαρκώς και το πολλές φορές σοβαρό οικονομικό κόστος. Η ψυχοθεραπεία μπορεί να συνδυαστεί καλά με την Ομοιοπαθητική και με αυτόν τον τρόπο να έχει και καλύτερο αποτέλεσμα.
Πάμε τώρα στο σημαντικότερο ίσως σημείο του πως βλέπει η Ομοιοπαθητική το πρόβλημα της κατάθλιψης και τι μπορεί να κάνει για αυτό. Ο άνθρωπος είναι μια ολότητα που αποτελείται από την άυλη ψυχή και το υλικό σώμα και ο ιατρός δεν μπορεί παρά να δει το σύνολο! Κάθε οργανισμός κρύβει μέσα του ισχυρότατες δυνάμεις αυτοΐασης σε σωματικό αλλά και σε ψυχικό επίπεδο. Είναι αυτές οι ίδιες δυνάμεις που (όσον αφορά το ψυχικό επίπεδο) οδηγούν έναν υγιή άνθρωπο να συνέλθει από ένα ισχυρό συναισθηματικό shock (π.χ. μια απώλεια, ένα χωρισμό κ.λπ.) ή να ανταπεξέλθει σε μια πολύ δύσκολη περίοδο της ζωής του και που εάν, για διάφορους λόγους, αποτύχουν τότε έρχεται η ασθένεια. Το ομοιοπαθητικό φάρμακο απευθύνεται σε αυτούς ακριβώς τους εσωτερικούς μηχανισμούς αυτοάμυνας και αυτοθεραπείας και αποκαθιστώντας την λειτουργία τους οδηγεί στην πλήρη και σταθερή ίαση με φυσικό τρόπο και χωρίς παρενέργειες ούτε φαινόμενα εθισμού. Η Ομοιοπαθητική έχει όρια και δεν τα θεραπεύει όλα και πάντα όπως και σε κάποιες καταστάσεις δεν είναι η καταλληλότερη επιλογή (με κυριότερη τέτοια περίπτωση την έντονη τάση αυτοκτονίας που εκεί θα πρέπει να αναζητείται επειγόντως ψυχιατρική βοήθεια και να χορηγείται άμεσα χημική φαρμακευτική αγωγή) παρόλα αυτά έχει δώσει εξαιρετικά αποτελέσματα σε πολλές περιπτώσεις ενίοτε και σε κάποιες ιδιαίτερα δύσκολες και χρόνιες. Η Ομοιοπαθητική δεν μπορεί, ούτε και θέλει, να αλλάξει τον χαρακτήρα ενός ανθρώπου αλλά προσπαθεί να τον αποκαταστήσει στην υγιή του διάσταση με στόχο την ευεξία και την ανεμπόδιστη λειτουργικότητα και δημιουργικότητα έχοντας σαν τελικό αποτέλεσμα μια υψηλή ποιότητα ζωής.
Βασίλειος Ζήνας, ιατρός ειδικός παθολόγος – ομοιοπαθητική θεραπεία
15 - ΑΫΠΝΙΑ Ή ΑΛΛΕΣ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΤΟΥ ΥΠΝΟΥ ΚΑΙ ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ
Αποκαθιστώντας έναν αναζωογονητικό ύπνο με φυσικό τρόπο
Αγαπητές φίλες και φίλοι, όπως όλοι γνωρίζουμε, το θέμα του ύπνου είναι κεντρικό στην ζωή μας, ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι περνάμε πάνω από το ένα τρίτο του χρόνου μας, σε αυτήν την Γή, κοιμώμενοι! Στην διάρκεια του ύπνου το σώμα μας ανασυγκροτείται και η πνευματική μας λειτουργία «αποσυμπιέζεται» και ισορροπεί.
Πολλά εκατομμύρια ανθρώπων (από 10 έως 30% του πληθυσμού) σε όλον τον κόσμο ταλαιπωρούνται από αϋπνία είτε παροδικού τύπου (που όλοι μας έχουμε βιώσει κάποια στιγμή) είτε χρόνιου τύπου (για πάνω από τρείς νύχτες εβδομαδιαίως και για πάνω από τρείς μήνες). Η διαταραχή του ύπνου μπορεί να χαρακτηρίζεται από δυσκολία να αποκοιμηθεί κάποιος, διακοπές, πρόωρη αφύπνιση ή συνδυασμό αυτών. Υπάρχουν κάποια συμβατικά κριτήρια για το πόσο πρέπει να κοιμόμαστε (7-9 ώρες οι ενήλικες και περισσότερο τα παιδιά ανάλογα με την ηλικία) θα έλεγα όμως ότι πιο ασφαλές κριτήριο είναι το πώς αισθανόμαστε ενεργειακά μετά τον ύπνο και κατά την διάρκεια της ημέρας. Πολύ σημαντικό στοιχείο εκτός από τον χρόνο είναι και η ποιότητα του ύπνου. Όταν δεν έχουμε βαθύ ύπνο (στάδιο REM), με αυξημένο βαθμό αίσθησης του περιβάλλοντος, ή μας ταλαιπωρούν αγχώδη όνειρα και εφιάλτες τότε δεν επιτυγχάνεται πραγματική σωματική και ψυχική ανάπαυση.
Σε κάθε άνθρωπο υπάρχει ένα εσωτερικό βιολογικό ρολόι που καθορίζει το πρόγραμμα του ύπνου (κιρκαδιανοί ρυθμοί), σε σχέση με πολύπλοκους νευροενδοκρινικούς μηχανισμούς, και μπορεί να επηρεαστεί από πολλούς παράγοντες ακόμα και από την διατροφή ή το περιβάλλον (π.χ. καιρικές συνθήκες ή ένα πολύ μακρινό αεροπορικό ταξίδι με το γνωστό jet lag). Ο ύπνος μπορεί να επηρεασθεί και από οργανικά αίτια (π.χ. υπνική άπνοια, γαστροοισοφαγική παλιδρόμηση, μυοσκελετικά προβλήματα, χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια, συμπτώματα εμμηνόπαυσης, εγκεφαλοπάθειες, ενδοκρινολογικά προβλήματα και διάφορες άλλες υποκείμενες νόσους) για αυτό σε έντονες και επίμονες καταστάσεις θα πρέπει να γίνεται μια προσεκτική ιατρική διερεύνηση και οι σχετικές εργαστηριακές και απεικονιστικές εξετάσεις. Όμως ο ύπνος είναι πρωτίστως ψυχοσωματικό φαινόμενο και τις περισσότερες φορές δεν μπορεί να εντοπισθεί κάποιο οργανικό αίτιο. Στον σύγχρονο «ανεπτυγμένο» κόσμο οι έντονοι ρυθμοί της καθημερινότητας μαζί με την πληθώρα των ερεθισμάτων και μια σχεδόν μόνιμη ψυχική φόρτιση, λόγω διαφόρων καταστάσεων, συχνά επηρεάζουν τον χρόνο και την ποιότητα του ύπνου μας οδηγώντας μας στην αϋπνία (insomnia). Η ψυχή μας δυσφορεί μέσα σε ένα περιβάλλον συναισθηματικής αποξένωσης και απειλητικού κοινωνικού ανταγωνισμού με αποτέλεσμα μια κατάσταση συνεχούς εγρήγορσης. Υπό αυτές τις συνθήκες πως μπορεί κάποιος να έχει καλό ύπνο;!
Η συμβατική φαρμακευτική αγωγή της αϋπνίας στηρίζεται σε αγχολυτικά, υπναγωγά, αντικαταθλιπτικά κ.λπ. και φυσικά στην θεραπεία της υποκείμενης νόσου, εφόσον υπάρχει. Τα χημικά φάρμακα για τον ύπνο έχουν βοηθήσει σε κάποιες περιπτώσεις όμως είναι σαφές ότι η δράση τους είναι απλά κατασταλτική και σπανίως δίνουν πραγματική λύση στο πρόβλημα. Σαφώς καλύτερη, κατά την γνώμη μου, προσέγγιση είναι η ψυχοθεραπεία που έχει βοηθήσει πολλούς ανθρώπους με κυριότερα μειονεκτήματα την συνήθως μακροχρόνια παρέμβαση, το σημαντικό ποσοστό περιστατικών που μπορεί να μην ανταποκρίνεται επαρκώς και το οικονομικό κόστος. Στην αϋπνία μπορούν επίσης, σε κάποιες περιπτώσεις, να βοηθήσουν η φυτοθεραπεία και ο βελονισμός. Εννοείται ότι στον καλό ύπνο βοηθούν το τακτικό πρόγραμμα, η σωστή διατροφή, η σωματική άσκηση και η αποφυγή καταχρήσεων πάσης φύσεως όπως και η καλή ερωτική ζωή.
Εκτός από την αϋπνία που είναι η βασικότερη διαταραχή του ύπνου υπάρχουν και άλλες όπως είναι η υπερυπνία (υπερβολική νύστα ή/και πολλές ώρες ύπνου) και η παραϋπνία (π.χ. υπνοβασία, επεισόδια νυχτερινού τρόμου ή βουλιμίας, τρίξιμο δοντιών κ.α.).
Η Ομοιοπαθητική στις διαταραχές του ύπνου έχει δώσει εξαιρετικά αποτελέσματα σε μεγάλο ποσοστό περιπτώσεων που συμπεριλαμμβάνουν ενήλικες και παιδιά ή νήπια (π.χ. όταν βγάζουν δόντια και δεν μπορεί να κοιμηθεί κανείς στο σπίτι!) ακόμα και βρέφη. Λόγω του ολιστικού της χαρακτήρα απευθύνεται στο ψυχοσωματικό σύνολο του οργανισμού και το ομοιοπαθητικό φάρμακο δεν είναι υπναγωγό ούτε αγχολυτικό αλλά επιδρά στην ουσία δηλαδή στον πολύπλοκο ψυχονευροενδοκρινικό κεντρικό αιτιολογικό μηχανισμό του προβλήματος. Η δράση του επιτυγχάνεται με ήπιο φυσικό τρόπο και χωρίς παρενέργειες ή εθισμό κινητοποιώντας τις μεγάλες δυνατότητες αυτοεξισορρόπισης του ίδιου του οργανισμού, σε πολλά επίπεδα σωματικά και ψυχικά, με αποτέλεσμα μια γενικότερη βελτίωση της υγείας του συγκεκριμένου ανθρώπου. Για αυτό λέμε ότι η Ομοιοπαθητική θεραπεύει τον ασθενή και όχι απλά την ασθένεια!
Όπως πάντα, τονίζουμε ότι κανείς ιατρός δεν είναι παντογνώστης ούτε η Ομοιοπαθητική πανάκεια που τα θεραπεύει όλα, όμως έχει βοηθήσει πάρα πολλούς ανθρώπους που την εμπιστεύτηκαν να ξεφύγουν από το βάσανο του κακού ύπνου με απόλυτη ασφάλεια για την υγεία τους.
Βασίλειος Ζήνας, ιατρός ειδικός παθολόγος – ομοιοπαθητική θεραπεία
16 - ΑΥΤΟΑΝΟΣΕΣ (ΡΕΥΜΑΤΙΚΕΣ) ΑΣΘΕΝΕΙΕΣ ΚΑΙ ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ
Ένα μεγάλο θέμα της εποχής και μια μεγάλη θεραπευτική προσφορά
Αγαπητοί φίλοι και φίλες, το ζήτημα των αυτοάνοσων ασθενειών είναι πραγματικά τεράστιο για να το εξαντλήσουμε σε ένα άρθρο αυτής της έκτασης. Αυτό που θα προσπαθήσουμε στην παρακάτω ανάλυση είναι να δώσουμε μια επαρκή γενική εικόνα του προβλήματος και να εξηγήσουμε πως μπορεί να βοηθήσει η Ομοιοπαθητική.
Τι σημαίνει όμως αυτοάνοσο ή ρευματικό νόσημα; Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια «οικογένεια» από διαφορετικές ασθένειες με μια κοινή αιτία. Αυτή η αιτία είναι η απορύθμιση του ανοσοποιητικού συστήματος (της άμυνας δηλαδή του κάθε ανθρώπου) με αποτέλεσμα να είναι επιθετικό και ενίοτε καταστροφικό απέναντι στον ίδιο τον οργανισμό! Είναι σαν ένας στρατός που σκοτώνει τους δικούς του στρατιώτες! Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα, ανάλογα με το σημείο του σώματος που θα δεχθεί επίθεση, την δημιουργία μιας διαφορετικής ασθένειας. Εάν δεχθούν επίθεση οι αρθρώσεις τότε έχουμε ρευματοειδή αρθρίτιδα, εάν η επίθεση είναι στο έντερο τότε μιλάμε για ελκώδη κολίτιδα ή νόσο Κρόν, εάν η επίθεση αφορά τον εγκέφαλο τότε πρόκειται για σκλήρυνση κατά πλάκας, εάν η επίθεση γίνεται στο νευρομυικό επίπεδο τότε είναι μυασθένεια και εάν η επίθεση αφορά πολλά όργανα και συστήματα ταυτόχρονα τότε μιλάμε για λύκο (από τις σοβαρότερες περιπτώσεις). Υπάρχουν αρκετές ακόμα τέτοιες ασθένειες, με διάφορα επίπεδα βαρύτητας, όπως αυτοάνοσες ηπατοπάθειες, το Χασιμότο (θυρεοειδής), η ψωρίαση και η λεύκη (δέρμα), το σύνδρομο Σιόγκρεν (βλεννογόνοι), η γυροειδής αλωπεκίαση (τριχοθυλάκια) και αρκετές άλλες (υπολογίζονται άνω των εκατό – κάποιες σημαντικές θα αναλυθούν σε ξεχωριστά άρθρα). ). ‘Έχει παρατηρηθεί ότι άτομα που πάσχουν από ένα αυτοάνοσο νόσημα έχουν αυξημένη πιθανότητα (σε σχέση με έναν άνθρωπο που δεν έχει) να αναπτύξουν και κάποιο άλλο. Τα τελευταία χρόνια και ειδικά στον «ανεπτυγμένο κόσμο» παρουσιάζεται μια έξαρση αυτών των ασθενειών και, παρά τις πολλές μελέτες και τους μηχανισμούς που έχουν εντοπισθεί, στην πραγματικότητα η αιτία τους είναι άγνωστη. Υπάρχουν ενδείξεις ότι εμπλέκονται πολλοί παράγοντες όπως η κληρονομικότητα, κάποιες λοιμώξεις, επαφή με τοξικούς και άλλους παράγοντες στην διατροφή και το περιβάλλον αλλά σίγουρα και άλλα άγνωστα αίτια. Υπάρχουν ισχυρές ενδείξεις ότι τα αυτοάνοσα νοσήματα συνδέονται επίσης με το έντονο ψυχικό stress (χρόνια συναισθηματική φόρτιση και αδιέξοδα όπως και ισχυρά ψυχικά shock).
Αυτές οι ασθένειες είναι κατά κανόνα χρόνιες με εξάρσεις και υφέσεις και πάρα πολύ δύσκολα μπορεί να επιτευχθεί πλήρης και μόνιμη θεραπεία. Οι βασικοί πυλώνες της συμβατικής χημικής θεραπείας είναι φάρμακα που καταστέλλουν αυτήν την «τρελή» επιθετικότητα του ανοσοποιητικού συστήματος, τα λεγόμενα ανοσοκατασταλτικά, με κυριότερους εκπρόσωπους τα κορτικοστεροειδή (κορτιζόνη), την υδροξυχλωροκίνη, την κυκλοσπορίνη, την μεθοτρεξάτη, τους βιολογικούς παράγοντες και άλλα. Αυτά τα φάρμακα έχουν βοηθήσει σημαντικά πολλούς ασθενείς αλλά παρουσιάζουν και κάποια σοβαρά προβλήματα. Κατ’ αρχήν πρόκειται για μια αγωγή καταστολής των συμπτωμάτων η οποία, σε μεγάλο ποσοστό περιπτώσεων, δεν καταφέρνει να επιτύχει μόνιμη πλήρη θεραπεία. Επίσης ένα μεγάλο θέμα είναι ότι πέρα από τις σημαντικές παρενέργειες που μπορούν να έχουν σε βάθος χρόνου αυτά τα φάρμακα, η καταστολή που προκαλούν στο ανοσοποιητικό σύστημα δεν αφορά μόνο την επιθετικότητα προς λάθος στόχους (δηλαδή τον ίδιο τον οργανισμό) αλλά και προς τους σωστούς, όπως παθογόνους οργανισμούς και άλλες απειλές. Έτσι ο οργανισμός γίνεται ευάλωτος σε διάφορες άλλες ασθένειες ενίοτε σοβαρές.
Η Ομοιοπαθητική, σε πολλές περιπτώσεις, έχει δώσει καλά αποτελέσματα σε τέτοιες ασθένειες. Το ομοιοπαθητικό φάρμακο δρα με φυσικό και ήπιο τρόπο, χωρίς παρενέργειες, αποκαθιστώντας και κινητοποιώντας μηχανισμούς αυτορρύθμισης του ανοσοποιητικού συστήματος και γενικότερα του οργανισμού σε πολλά επίπεδα, σωματικά και ψυχικά. Έτσι βελτιώνεται η ομοιόσταση του οργανισμού και περιορίζονται τα φαινόμενα αυτοκαταστροφικότητας με αποτέλεσμα σοβαρή βελτίωση και αρκετές φορές έως και πλήρη θεραπεία. Η ομοιοπαθητική μπορεί να βοηθήσει στον περιορισμό της λήψης χημικών φαρμάκων ή και στην πλήρη διακοπή τους. Λόγω του ολιστικού χαρακτήρα της Ομοιοπαθητικής ο ιατρός ενδιαφέρεται για όλα τα προβλήματα του ασθενούς σωματικά και ψυχικά και όχι μόνο για την συγκεκριμένη νόσο. Το σκεπτικό είναι ότι για να φθάσει ο οργανισμός να παρουσιάσει μια τόσο σοβαρή διαταραχή κάτι τον έχει ενοχλήσει σε πραγματικά μεγάλο βάθος. Εδώ πρέπει να σημειώσουμε ότι η Ομοιοπαθητική (και εγώ προσωπικά) δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα στην ψυχική διάσταση η οποία είναι το επίκεντρο του ανθρώπινου όντος που θα πρέπει να ιαθεί για να θεραπευτεί και το σώμα.
Η εκτίμηση του περιστατικού από τον ρευματολόγο και η παρακολούθηση της νόσου μέσα από εργαστηριακές και απεικονιστικές εξετάσεις χρειάζονται σε κάθε περίπτωση. Σε περιστατικά που είναι βελτιωμένα και σε πλήρη ύφεση με την συμβατική χημική θεραπεία αποφεύγουμε να κάνουμε ομοιοπαθητική θεραπεία εκτός ειδικών περιπτώσεων (π.χ. παρενέργειες φαρμάκων ή συνειδητή επιλογή του ίδιου του ασθενούς για άλλους λόγους). Η Ομοιοπαθητική πρέπει να ασκείται από ιατρούς (και όχι από ασχέτους) που έχουν τις γνώσεις και την εμπειρία να αξιολογήσουν την πορεία του ασθενούς και τα όρια της κάθε θεραπείας. Όπως πολλές φορές έχουμε τονίσει η Ομοιοπαθητική έχει και αυτή όρια και δεν τα θεραπεύει όλα και πάντα ούτε ο ιατρός που την ασκεί φιλοδοξεί να κάνει τον θαυματοποιό, όμως έχει βοηθήσει εκατομμύρια ανθρώπων σε όλον τον κόσμο, που την εμπιστεύθηκαν, και χωρίς ποτέ να τους βλάψει.
Βασίλειος Ζήνας, ιατρός ειδικός παθολόγος – ομοιοπαθητική θεραπεία
17 - ΚΕΦΑΛΑΛΓΙΕΣ - ΗΜΙΚΡΑΝΙΕΣ Ή ΑΛΛΟΥ ΤΥΠΟΥ ΧΡΟΝΙΟΣ ΝΕΥΡΟΛΟΓΙΚΟΣ ΠΟΝΟΣ ΚΑΙ ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ
Μια εναλλακτική θεραπευτική απάντηση σε κάποια βασανιστικά και «σκοτεινά» προβλήματα υγείας
Αγαπητές φίλες και φίλοι, ο πονοκέφαλος είναι ένα από τα συχνότερα θέματα υγείας που μπορεί να απασχολήσει έναν άνθρωπο (μεγάλους και παιδιά) στην καθημερινότητά του και σχεδόν όλοι έχουν βιώσει, κάποια στιγμή, αυτή την ενοχλητική αίσθηση. Εκεί όμως που μετατρέπεται σε πραγματική παθολογική κατάσταση είναι όταν η συχνότητα ή/και η ένταση της ενόχλησης ξεφεύγει από κάποια όρια.
Ο συχνός ή/και έντονος πονοκέφαλος μπορεί να είναι σύμπτωμα μιας άλλης υποκείμενης νόσου (δευτεροπαθείς κεφαλαλγίες) μεγαλύτερης ή μικρότερης σοβαρότητας για αυτό και είναι απαραίτητο όταν διαμορφώνεται μια τέτοια κατάσταση να γίνεται ιατρική εκτίμηση από νευρολόγο ή παθολόγο μαζί με τις αναγκαίες απεικονιστικές και εργαστηριακές εξετάσεις ούτως ώστε να προκύψει μια διάγνωση (εφόσον είναι εφικτή). Υπάρχει μια μεγάλη ομάδα πονοκεφάλων που δεν μπορεί να αποδοθεί σε κάποια συγκεκριμένη νόσο (ιδιοπαθείς κεφαλαλγίες) οι οποίες έχουν χρονιότητα και περιοδικό χαρακτήρα. Εδώ συμπεριλαμβάνονται:
- Οι κεφαλαλγίες τάσης: Είναι η πιο συνηθισμένη περίπτωση. Πρόκειται για πονοκέφαλο μέτριας έντασης στο πίσω μέρος του κεφαλιού και τον αυχένα και από τις δύο μεριές που συνδυάζεται με μυϊκή σύσπαση.
- Οι ημικρανίες: Εδώ έχουμε πόνο κατά κανόνα ισχυρής έντασης, συχνά με παλμικό χαρακτήρα, που εντοπίζεται συνήθως (αλλά όχι πάντα) στο μέτωπο και στον κρόταφο στην μία πλευρά του κεφαλιού και μπορούν να προηγούνται του πόνου πρόδρομα συμπτώματα (χασμουρητά, αλλαγή διάθεσης, αυχενική τάση κ.α.) ή/και αύρα (οπτικές διαταραχές, μούδιασμα, διαταραχές του λόγου, ζάλη, ίλιγγος και σπανίως ημιπληγία). Ο πόνος μπορεί να επιδεινώνεται με το φώς, τον θόρυβο, τις οσμές, την κίνηση, την έμμηνο ρύση και άλλους παράγοντες.
- Οι αθροιστικές κεφαλαλγίες (cluster headaches): Είναι σπάνιες και μοιάζουν με τις ημικρανίες αλλά χαρακτηρίζονται από αιφνίδιο ισχυρότατο πόνο στην περιοχή του ματιού (ενίοτε κόκκινο με οίδημα ή πτώση βλεφάρου) με αντανάκλαση προς το υπόλοιπο κεφάλι, τον αυχένα ή και τον ώμο. Έχουν περιοδικό χαρακτήρα ή και εποχικότητα και διαστήματα πλήρους ύφεσης.
Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις μπορούν να επηρεάζουν πολλοί παράγοντες (διατροφή, περιβάλλον, υπερκόπωση, ψυχικό stress κ.α.) και έχουν εντοπισθεί κάποιοι μηχανισμοί με συνοδές βιοχημικές αλλοιώσεις ή ενίοτε συμμετοχή κληρονομικότητας αλλά η πραγματική αιτιολογία είναι άγνωστη.
Οι χρόνιες κεφαλαλγίες είναι ένα θέμα υγείας εξαιρετικά δύσκολο στην διαχείρισή του και ακόμα πιο δύσκολο για την πλήρη θεραπεία του. Τα βασικά χημικά φάρμακα που επιστρατεύονται σε αυτήν την προσπάθεια είναι τα αναλγητικά πάσης φύσεως (και οπιοειδή), τα μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη, κάποια αντιημικρανιακά (π.χ. εργοταμινικά, τριπτάνες κ.λπ) και τα τελευταία χρόνια χρησιμοποιούνται και αντικαταθλιπτικά, αντιυπερτασικά και αντιεπιληπτικά ακόμα και εγχύσεις αλλαντοτοξίνης (botox), μονοκλωνικά αντισώματα και άλλα. Τα φάρμακα αυτά έχουν βοηθήσει πολλούς ασθενείς στην μάχη τους με τον πόνο παρουσιάζουν όμως και σημαντικά προβλήματα με βασικότερα τις παρενέργειες (ενίοτε σοβαρές) σε βάθος χρόνου, το σημαντικό ποσοστό περιπτώσεων που δεν ανταποκρίνονται και κυριότερα το γεγονός ότι πρόκειται για θεραπεία καταστολής ή/και συντήρησης και σπανίως οδηγούν σε πλήρη και μόνιμη θεραπεία. Στα εναλλακτικά θεραπευτικά όπλα δεν πρέπει να ξεχάσουμε τον βελονισμό που πολλές φορές έχει δώσει αξιόλογα θεραπευτικά αποτελέσματα.
Η Ομοιοπαθητική έχει επιτύχει πολύ καλά αποτελέσματα, σε μεγάλο ποσοστό περιστατικών, στους πονοκέφαλους όλων κατηγοριών, σε δύο επίπεδα. Κατά πρώτον μπορεί, σε πολλές περιπτώσεις, να ελαττώσει εντυπωσιακά την ένταση και την συχνότητα των συμπτωμάτων μειώνοντας αντίστοιχα και την ανάγκη λήψης ισχυρών χημικών φαρμάκων. Ακόμα πιο σημαντικό όμως είναι ότι, σε μεγάλο αριθμό ασθενών, μπορεί να επιτύχει πλήρη και μακροχρόνια θεραπεία χωρίς, από ένα σημείο και μετά, την ανάγκη λήψης κανενός φαρμάκου (ούτε ομοιοπαθητικού)! Το ομοιοπαθητικό φάρμακο δρα με ήπιο φυσικό τρόπο και χωρίς παρενέργειες (ούτε αλλεργίες) αποκαθιστώντας και ενεργοποιώντας μηχανισμούς αυτοΐασης, που κάθε άνθρωπος διαθέτει, για αυτό και το θεραπευτικό αποτέλεσμα είναι δημιούργημα και κτήμα του οργανισμού του ιδίου και όχι του φαρμάκου με αποτέλεσμα την μακροχρόνια διάρκειά του.
Η Ομοιοπαθητική, εκτός των πονοκεφάλων, έχει βοηθήσει πολύ και σε δύσκολα περιστατικά χρόνιου νευρολογικού πόνου όπως νευραλγία τριδύμου, χρόνιες οδοντικές νευραλγίες, μεθερπητική νευραλγία (επιπλοκή έρπητα ζωστήρα), επώδυνος νευρομυϊκός σπασμός κροταφογναθικής άρθρωσης κ.λπ.
Όπως πάντα τονίζουμε ότι η Ομοιοπαθητική δεν είναι πανάκεια και δεν τα θεραπεύει όλα όμως είναι ένα ισχυρότατο όπλο, και ταυτόχρονα αβλαβές, στα χέρια του ιατρού που γνωρίζει να το χρησιμοποιήσει για να ανακουφίσει τον πόνο του ασθενούς του.
Βασίλειος Ζήνας, ιατρός ειδικός παθολόγος – ομοιοπαθητική θεραπεία
18 - ΖΑΛΕΣ - ΙΛΙΓΓΟΣ - ΕΜΒΟΕΣ ΚΑΙ ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ
Αντιμετωπίζοντας κάποια από τα πιο επίμονα και βασανιστικά συμπτώματα με μια εναλλακτική θεραπεία
Αγαπητές φίλες και φίλοι, η ζάλη είναι ένας πολύ γενικός όρος και αναφέρεται σε μια, κατά κύριο λόγο, υποκειμενική κατάσταση που περιγράφεται συνήθως σαν αίσθηση αστάθειας, «βάρος» στο κεφάλι, αδυναμία ή/και τάση λιποθυμίας, ενίοτε με συνοδό ναυτία, θόλωση της όρασης, εφίδρωση, άγχος και άλλα. Εφόσον συνυπάρχει αίσθηση περιστροφής του χώρου και των αντικειμένων τότε μιλάμε για ίλιγγο (πρόκειται για σύμπτωμα και όχι για ασθένεια). Αρκετές φορές τα παραπάνω συμπτώματα μπορούν να συνοδεύονται από πολύ ενοχλητική αίσθηση θορύβου στα αυτιά (υψηλής ή χαμηλής συχνότητας) που ονομάζεται εμβοή. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που ταλαιπωρούνται, ακόμα και για πολλά χρόνια, από επίμονες ζαλάδες ή ιλίγγους και εμβοές με αποτέλεσμα μια δύσκολη και ενίοτε βασανιστική καθημερινότητα μαζί με μεγάλο περιορισμό της λειτουργικότητάς τους.
Η ζάλη και ο ίλιγγος, με ή χωρίς εμβοές, μπορούν να συνδέονται με το σχεδόν τίποτα μέχρι το σχεδόν οτιδήποτε! Κάθε άνθρωπος ενδέχεται να νιώσει κάποια στιγμή στην ζωή του μια τέτοια αίσθηση. Εάν είναι κάτι ήπιο σπάνιο και παροδικό κατά κανόνα δεν αποτελεί λόγο ανησυχίας παρά μόνον εάν είναι έντονο ή/και συχνό τότε απαιτεί προσεκτική ιατρική διερεύνηση. Το διαγνωστικό πρωτόκολλο για αυτά τα συμπτώματα είναι πολύ μεγάλο γιατί μπορεί να έχουν σχέση με το κεντρικό ή το περιφερικό νευρικό σύστημα, το καρδιοαγγειακό σύστημα, τα αυτιά, τα μάτια, τον αυχένα, το στομάχι, καταχρήσεις (αλκοόλ ή ψυχότροπες ή άλλες τοξικές ουσίες), ορισμένα χημικά φάρμακα ακόμα και με ψυχολογικά αίτια και για τον λόγο αυτόν εμπλέκονται πολλές ιατρικές ειδικότητες όπως νευρολόγος, καρδιολόγος, ωτορινολαρυγγολόγος, ορθοπεδικός ακόμα και ψυχίατρος. Δυστυχώς ή ευτυχώς, σε αρκετά μεγάλο ποσοστό περιστατικών, δεν προκύπτει σαφής διάγνωση παρά το πλήθος των ιατρικών ελέγχων και των εργαστηριακών και απεικονιστικών εξετάσεων.
Η βασική θεραπεία για τα προαναφερόμενα ζητήματα υγείας στηρίζεται καταρχήν στην αντιμετώπιση της υποκείμενης νόσου (εφόσον βρεθεί κάτι) και στην χρήση φαρμάκων όπως αντιεμετικά, μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη, κορτικοστεροειδή, φάρμακα του κυκλοφορικού συστήματος ακόμα και αγχολυτικά ή αντικαταθλιπτικά ή και χειρουργικές επεμβάσεις σε κάποιες περιπτώσεις. Αυτές οι παρεμβάσεις έχουν βοηθήσει αρκετούς ασθενείς όμως, πέρα από τις όποιες παρενέργειες των χημικών φαρμάκων και άλλους κινδύνους, υπάρχει ένα σημαντικό ποσοστό περιστατικών με ανεπαρκή ανταπόκριση και συμπτώματα που συχνά επιμένουν σε βάθος χρόνου. Η φυσικοθεραπεία, η χειροπρακτική, ο βελονισμός ενίοτε και η ψυχοθεραπεία μπορούν να έχουν θετικά αποτελέσματα.
Η Ομοιοπαθητική έχει δώσει πολύ καλά αποτελέσματα σε αρκετά μεγάλο ποσοστό περιστατικών ακόμα και σε κάποιες δύσκολες περιπτώσεις που δεν έχουν ανταποκριθεί σε άλλες θεραπείες. Το ομοιοπαθητικό φάρμακο δρα με ήπιο φυσικό τρόπο και χωρίς καμία παρενέργεια ενεργοποιώντας μηχανισμούς αυτοΐασης του ίδιου του οργανισμού που αποκαθιστούν την ομοιόσταση του συστήματος θεραπεύοντας τον κεντρικό αιτιολογικό μηχανισμό και όχι μόνο το σύμπτωμα. Για αυτόν τον λόγο το αποτέλεσμα μιας επιτυχημένης ομοιοπαθητικής θεραπείας ( εφόσον έχει ολοκληρωθεί σωστά), έχει την τάση να είναι αρκετά σταθερό και μακροχρόνιο γιατί είναι δημιούργημα και κτήμα του οργανισμού του ιδίου και όχι στενά του φαρμάκου. Η Ομοιοπαθητική, λόγω της ολιστικής της φύσης, βλέπει τον κάθε άνθρωπο σαν ένα σύνολο και για αυτό ενδιαφέρεται για όλα τα θέματα της υγείας του, σωματικά και ψυχικά, γιατί πιστεύει ότι υπάρχει αλληλεπίδραση μεταξύ τους. Με αυτήν την λογική το ομοιοπαθητικό φάρμακο βοηθά τον οργανισμό να λειτουργεί γενικά καλύτερα και έτσι, στα πλαίσια της ίδιας θεραπείας, μπορούν να φανούν βελτιώσεις και σε άλλα ζητήματα υγείας, σωματικά ή ψυχικά, επιπλέον του αιτίου προσέλευσης του ασθενούς.
Ολοκληρώνοντας αυτήν την συνοπτική ανάλυση θα πρέπει να πούμε, για άλλη μια φορά, ότι η Ομοιοπαθητική δεν είναι πανάκεια και δεν τα θεραπεύει όλα και πάντα είναι όμως μια πολύ αξιόλογη μέθοδος εναλλακτικής θεραπείας με υψηλά ποσοστά επιτυχίας, ακόμα και σε δύσκολα περιστατικά που δεν ανταποκρίθηκαν σε άλλες παρεμβάσεις, και κυρίως με απόλυτη ασφάλεια για τον ασθενή.
Βασίλειος Ζήνας, ιατρός ειδικός παθολόγος – ομοιοπαθητική θεραπεία
19 - ΠΑΧΥΣΑΡΚΙΑ - ΑΠΙΣΧΝΑΣΗ Ή ΔΙΑΤΡΟΦΙΚΕΣ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ (ΒΟΥΛΙΜΙΑ - ΑΝΟΡΕΞΙΑ) ΚΑΙ ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ
ΠΑΧΥΣΑΡΚΙΑ – ΑΠΙΣΧΝΑΣΗ Ή ΔΙΑΤΡΟΦΙΚΕΣ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ (ΒΟΥΛΙΜΙΑ – ΑΝΟΡΕΞΙΑ) ΚΑΙ ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ
Τα προβλήματα της διατροφής μας και μια εναλλακτική προσέγγιση για την λύση τους
Αγαπητές φίλες και φίλοι, το θέμα της διατροφής είναι ένα πολύ μεγάλο κεφάλαιο της ζωής μας, την οποία επηρεάζει αλλά και επηρεάζεται από αυτήν. Έχουν γίνει αναρίθμητες μελέτες και έχουν γραφτεί χιλιάδες τόμοι πάνω σε αυτό το ζήτημα και σίγουρα είναι δύσκολο να το εξαντλήσουμε σε αυτό το μικρό άρθρο αλλά θα επιχειρήσω να δώσω μια συμπυκνωμένη εικόνα και κυριότερα την δυνατότητα της Ομοιοπαθητικής να βοηθήσει σε αυτήν την κατεύθυνση.
Η παχυσαρκία είναι μια κατάσταση του ανθρώπινου σώματος που χαρακτηρίζεται από υπερβολική συσσώρευση λίπους με πιθανές επιπτώσεις στην υγεία. Το βασικό διαγνωστικό κριτήριο του επιπέδου θρέψης του οργανισμού, που χρησιμοποιείται παγκοσμίως, είναι ο δείκτης μάζας/σώματος (ΔΜΣ) ο οποίος προκύπτει από την διαίρεση του βάρους ενός ανθρώπου με την τετραγωνική ρίζα του ύψους του. Το φυσιολογικό βάρος του σώματος είναι με ΔΜΣ 20 έως 25 και άνω του 25 έχουμε υπέρβαρα άτομα ενώ όσο αυξάνεται ορίζει διαφορετικούς βαθμούς παχυσαρκίας.
Το πρόβλημα της παχυσαρκίας κυριολεκτικά σαρώνει την ανθρωπότητα σήμερα! Υπολογίζεται ότι ένας στους δυο ανθρώπους (ενήλικες μαζί με παιδιά) είναι υπέρβαρος ή παχύσαρκος και αυτό σχετίζεται με πάρα πολλούς παράγοντες όπως η διατροφή, ο καθιστικός τρόπος ζωής, πιθανές υποκείμενες ασθένειες (π.χ. ενδοκρινολογικά προβλήματα κ.α.), η κληρονομικότητα ακόμα και η κοινωνική πραγματικότητα που βιώνει κάποιος σε συνδυασμό με την ψυχική του κατάσταση και άλλα. Από όλα τα προηγούμενα τα δυο πράγματα που πρέπει, κατά την γνώμη μου, να διερευνηθούν πρωτίστως σε ένα παχύσαρκο άτομο είναι καταρχήν ο μεταβολισμός του (κυρίως η λειτουργία του θυρεοειδούς αλλά και άλλων αδένων), ειδικά σε περιπτώσεις που κάποιος δηλώνει (και είναι αληθές) ότι «τρώω λίγο και παίρνω κιλά ή δεν χάνω» και ακόμα πιο σημαντική είναι η ψυχική του διάθεση. Όταν κάποιος δεν αισθάνεται καλά ψυχικά μπορεί να νιώσει καλύτερα τρώγοντας κάτι που του αρέσει, όμως αυτή η βελτίωση είναι παροδική και όταν ξανάρθει η κακή διάθεση τρώει πάλι κάτι και τα κιλά ανεβαίνουν (βουλιμία). Έτσι το φαγητό γίνεται υποκατάστατο της χαράς σε μια διαρκή αναζήτηση χωρίς διέξοδο! Ακόμα και στην περίπτωση που υπάρχουν διαγνωσμένα μεταβολικά προβλήματα δεν μπορεί να αποκλειστεί η συμμετοχή του ψυχικού παράγοντα που σε τελική ανάλυση ενδέχεται, κάποιες φορές, να είναι και σημαντικότερος!
Τι μπορεί όμως να γίνει για την αντιμετώπιση της παχυσαρκίας; Στην περίπτωση της ενδοκρινικής δυσλειτουργίας εννοείται ότι θα βοηθήσει η αποκατάσταση του προβλήματος με την σχετική αγωγή (π.χ. χορήγηση θυροξίνης). Είναι σαφές ότι ένα σωστό διατροφικό πρόγραμμα είναι επίσης απαραίτητο. Κυκλοφορούν πάρα πολλές δίαιτες, διαφορετικής φιλοσοφίας, και συχνά μπαίνει το ερώτημα «ποια δίαιτα είναι η καλύτερη;». Η απάντηση είναι ότι δεν υπάρχει «καλύτερη δίαιτα» αλλά η πιο κατάλληλη για τον συγκεκριμένο αυτόν άνθρωπο. Κάθε οργανισμός είναι ξεχωριστός και ιδιαίτερος και άρα μπορεί να του ταιριάζουν ή να μην του ταιριάζουν συγκεκριμένες τροφές (ή συμπληρώματα) και τρόποι διατροφής. Άρα, κατά την άποψή μου, η βασική αρχή είναι ότι πρέπει να τρώμε ότι μας αρέσει (είναι σημαντικό να μας αρέσει αυτό που τρώμε) και καταλαβαίνουμε ότι δεν μας πειράζει και δεν πρέπει να τρώμε ότι δεν μας αρέσει (ακόμα και αν μας το προτείνει κάποιος σαν ευεργετικό) ή καταλαβαίνουμε ότι μας πειράζει. Άλλες απλές γενικές αρχές (για τους ενήλικες) είναι ότι :
- Κατά κανόνα αποφεύγουμε τις ακραίες δίαιτες που προσβλέπουν στον αρχικό εντυπωσιασμό με απότομη απώλεια κιλών γιατί συχνά ταλαιπωρούν τον οργανισμό (ενίοτε με κινδύνους) και σπάνια οδηγούν σε μόνιμα αποτελέσματα. Οι παρατεταμένες «σκληρές» υποθερμιδικές δίαιτες αρκετές φορές επιβραδύνουν τον μεταβολισμό και από ένα σημείο και μετά, ακόμα και με μεγάλη προσπάθεια, δεν χάνεται ούτε γραμμάριο!
- Τρώμε πλούσιο πρωινό (και ας έχει αρκετές θερμίδες) και καθιερώνουμε ένα μόνο κύριο γεύμα πριν τις 18.00 το απόγευμα ενώ το βράδυ τρώμε κάτι ελαφρύ .
- Εφόσον γενικά έχουμε μια προσεγμένη διατροφή, σε ποσότητα και ποιότητα, κατά αραιά διαστήματα μπορούμε να κάνουμε ένα πλούσιο γεύμα και να τρώμε πραγματικά ότι θέλουμε. Αυτό πέρα από το ότι αφαιρεί την αίσθηση της στέρησης μπορεί να επιταχύνει και τον μεταβολισμό.
- Οποιουδήποτε είδους δίαιτα πρέπει να συνοδεύεται από σωματική άσκηση και όχι αναγκαστικά «σκληρή» γυμναστική αλλά έστω αυξημένη κινητικότητα πάσης φύσεως.
Όπως είπαμε δεν υπάρχουν απόλυτοι κανόνες και καθένας ακολουθεί αυτό που λειτουργεί καλύτερα στον δικό του οργανισμό αρκεί να μην κινδυνεύει.
Η απίσχναση είναι το υπερβολικά χαμηλό σωματικό βάρος (ΔΜΣ <20) όπου εκτός από το χαμηλό ποσοστό λίπους μπορεί να συμμετέχει και απώλεια μυϊκής μάζας. Η μεγάλη απώλεια κιλών απαιτεί ιδιαίτερη προσοχή γιατί μπορεί να υποκρύπτει σωματική ή ψυχική νόσο. Σε αυτά τα περιστατικά χρειάζεται πολύ προσεκτική ιατρική διερεύνηση μαζί με τις σχετικές εργαστηριακές και απεικονιστικές εξετάσεις. Σε περίπτωση αποκλεισμού της ύπαρξης οργανικής ασθένειας θα πρέπει να εξετασθεί η πιθανότητα νευρογενούς ανορεξίας η οποία είναι ψυχική νόσος που στην βαρεία της μορφή μπορεί να γίνει απειλητική για την ζωή! Τα ύποπτα συμπτώματα για αυτήν την διάγνωση είναι η αδικαιολόγητη φοβία για την παχυσαρκία , η προσπάθεια διατήρησης υπερβολικά χαμηλού σωματικού βάρους (κάτω από το ελάχιστο κανονικό για την ηλικία και το ύψος), η μη αντικειμενική αυτοαξιολόγηση της εικόνας του σώματος με δυσμενή αυτοκριτική και άρνηση αποδοχής του προβλήματος και στις γυναίκες (που είναι μακράν συχνότερη η πάθηση, 20/1) μπορεί να υπάρχει διαταραχή περιόδου με αμηνόρροια (απουσία τουλάχιστον τριών διαδοχικών κύκλων). Σε περιπτώσεις προχωρημένης νευρογενούς ανορεξίας εκτός από την ψυχοθεραπεία μπορεί να απαιτηθεί φαρμακευτική ψυχιατρική αγωγή η οποία έχει βοηθήσει σε κάποιες ασθενείς αλλά (πέρα από τις όποιες παρενέργειες) δυστυχώς δεν καταφέρνει να ελέγξει την κατάσταση σε σημαντικό ποσοστό περιστατικών.
Η Ομοιοπαθητική έχει δώσει πολύ καλά αποτελέσματα στο πρόβλημα του σωματικού βάρους σε μεγάλο αριθμό περιπτώσεων και σε όλο το φάσμα των διατροφικών διαταραχών. Λόγω της ολιστικής της φύσης επιδρά συνολικά στον οργανισμό σε σωματικό αλλά και σε ψυχικό επίπεδο. Έτσι μπορεί να βοηθήσει πολύ στην διόρθωση του μεταβολισμού και να ευνοήσει το σωστό επίπεδο καύσεων (με μια κατάλληλη πάντα διατροφή). Όσον αφορά το θέμα της σωστής δίαιτας για την παχυσαρκία είπαμε προηγουμένως κάποιες πολύ απλές συμβουλές , όμως θα ήθελα να τονίσω ότι, από την δική μου εμπειρία, στις περισσότερες περιπτώσεις που δεν πάνε καλά τα πράγματα δεν ευθύνεται τόσο η ακατάλληλη δίαιτα (άλλωστε συνήθως έχουν δοκιμασθεί πολλές ) όσο η μεγάλη δυσκολία του συγκεκριμένου ανθρώπου να υποστηρίξει ψυχικά την προσπάθεια. Η Ομοιοπαθητική έχει πολύ ευνοϊκή επίδραση στην αποκατάσταση μιας καλής ψυχικής διάθεσης και ισορροπίας και έτσι πολύ συχνά, με αυθόρμητο τρόπο και χωρίς καταπίεση, μπορεί κάποιος να ρυθμίσει σωστά τις διατροφικές του συνήθειες. Για τον ίδιο λόγο έχει βοηθήσει σε αρκετές περιπτώσεις με το πολύ δύσκολο πρόβλημα της νευρογενούς ανορεξίας έχοντας εμποδίσει (ιδιαίτερα στα αρχικά στάδια) την επικίνδυνη εξέλιξή του. Το ομοιοπαθητικό φάρμακο δρα με ήπιο φυσικό τρόπο και χωρίς παρενέργειες ή εθισμό κινητοποιώντας ψυχοσωματικούς μηχανισμούς αυτοεξισορρόπησης και αυτοΐασης του ίδιου του οργανισμού.
Η Ομοιοπαθητική, όπως έχουμε ξαναπεί, έχει όρια και δεν τα θεραπεύει όλα όμως μπορεί να δώσει εξαιρετικά αποτελέσματα ακόμα και σε δύσκολες περιπτώσεις με απόλυτη ασφάλεια για τον ασθενή.
Βασίλειος Ζήνας, ιατρός ειδικός παθολόγος – ομοιοπαθητική θεραπεία
20 - «ΕΛΛΕΙΨΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ» Ή ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΧΡΟΝΙΑΣ ΚΟΠΩΣΗΣ ΚΑΙ ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ
Μια παράξενη κατάσταση και μια εναλλακτική θεραπεία
Αγαπητές φίλες και φίλοι, στην σημερινή κοινωνική πραγματικότητα και με τους «τρελούς» ρυθμούς της καθημερινότητας η έλλειψη ενέργειας και η αίσθηση κόπωσης είναι μια πραγματικά πολύ συνηθισμένη κατάσταση και παράπονο πολλών ανθρώπων. Η συνεχής ανάγκη για περισσότερη αντοχή και αποδοτικότητα οδηγεί στην χρήση, και συχνά κατάχρηση, καφεΐνης και άλλων διεγερτικών που έχουν προσωρινή μόνο επίδραση γιατί δεν παρέχουν κανενός είδους «ενέργεια» στον οργανισμό αλλά απλά «στραγγίζουν» εντελώς τα τελευταία αποθέματά του. Το αποτέλεσμα είναι όταν εξαντληθεί αυτή η δυνατότητά τους να παρουσιάζεται το φαινόμενο της «στυμμένης λεμονόκουπας» που, όσο και αν την στύβει κάποιος, από ένα σημείο και μετά δεν βγάζει ούτε σταγόνα χυμού! Πολλοί προσπαθούν να βρουν λύση καταναλώνοντας ενισχυμένες δόσεις βιταμινών οι οποίες όμως είναι τελείως παρεξηγημένες. Οι βιταμίνες βοηθούν μόνο όταν αναπληρώνεται η έλλειψή τους και σε καμία περίπτωση δεν είναι ένα είδος «ντόπινγκ» που δίνει περισσότερη ενέργεια (αντιθέτως ορισμένες βιταμίνες σε υπερδοσολογία μπορεί να δημιουργήσουν προβλήματα υγείας). Την «ενεργειακή εξάντληση» θα την συναντήσουμε χαρακτηριστικά σε σκληρά εργαζόμενους ενήλικες με πολύ απαιτητικούς στόχους ακόμα και σε αθλητές με βαρύ πρόγραμμα προπονήσεων ή και σε εφήβους σε πολύ έντονη μαθησιακή προσπάθεια εν όψει εξετάσεων. Επίσης μια τέτοια κατάσταση μπορεί να παρουσιαστεί λόγω ανεπαρκούς διατροφής ή στην ανάρρωση από κάποια ασθένεια ή και μετά από ένα ισχυρό ψυχικό shock ή παρατεταμένο συναισθηματικό stress.
Σε κάποιες περιπτώσεις αυτή η «έλλειψη ενέργειας» μπορεί να εξελιχθεί (ενίοτε προκύπτει και αιφνιδίως) σε μια κατάσταση βαθειάς εξάντλησης με πολύ έντονη αίσθηση κόπωσης και με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά στοιχεία. Ένα χαρακτηριστικό είναι ότι μπορεί κάποιος να κουράζεται με δραστηριότητες που πρώτα άντεχε χωρίς κανένα πρόβλημα. Επίσης ενδέχεται να εμφανίζονται διάφορα συμπτώματα μετά από ένα βαθμό σωματικής ή πνευματικής κόπωσης που προηγουμένως δεν δημιουργούσε κάποια ενόχληση. Επιπλέον μπορεί ο ύπνος επαρκούς διάρκειας να μην ξεκουράζει ιδιαίτερα ή/και να υπάρχει αίσθηση μόνιμης νύστας και υπνηλίας. Εάν τα παραπάνω παρατείνονται για περισσότερο από 6 μήνες τότε πιθανώς να υπάρχει το λεγόμενο «σύνδρομο χρόνιας κόπωσης». Σε αυτήν την κατάσταση μπορούν επίσης να υπάρχουν δυσκολία συγκέντρωσης ή/και μνήμης και (ειδικά σε ορθοστασία) αδυναμία, ζάλη και τάση λιποθυμίας. Ενδέχεται να συνυπάρχουν πόνοι στους μυς και τις αρθρώσεις, εύκολο λαχάνιασμα, κρυάδες ή/και νυχτερινές εφιδρώσεις, ευερέθιστο έντερο, αίσθηση κρυολογήματος ή ακανόνιστων καρδιακών παλμών και άλλα. Εννοείται ότι όλα τα προηγούμενα θα μπορούσαν πιθανώς να συνδέονται με κάποια υποκείμενη νόσο, μεγαλύτερης ή μικρότερης σοβαρότητας, για αυτό η διάγνωση του συνδρόμου χρόνιας κόπωσης μπαίνει αφού πρώτα έχει γίνει, οπωσδήποτε, μια πλήρης ιατρική διερεύνηση με τις σχετικές εργαστηριακές και απεικονιστικές εξετάσεις και έχουν αποκλεισθεί άλλες παθολογίες. Στην πραγματικότητα το σύνδρομο χρόνιας κόπωσης είναι μια διάγνωση εξ’ αποκλεισμού γιατί δεν υπάρχει κάποια ειδική εξέταση που το αποδεικνύει. Αυτή η παράξενη και σκοτεινή κατάσταση εκτός από το ότι είναι πραγματικά βασανιστική μπορεί, σε σοβαρές περιπτώσεις, να καταστρέψει την λειτουργικότητα ενός ανθρώπου και να τον καταστήσει ανίκανο προς εργασία αλλά και στην κοινωνική του ζωή.
Τα αίτια του συνδρόμου χρόνιας κόπωσης είναι, μέχρι σήμερα, άγνωστα σε μεγάλο βαθμό. Πολλοί παράγοντες φαίνεται να έχουν κάποια σχέση με αυτό το ιδιαίτερα σύνθετο πρόβλημα όπως ενδοκρινικές και μεταβολικές δυσλειτουργίες, λοιμώξεις, νευρολογικές και ανοσολογικές διαταραχές ακόμα και ψυχικά αίτια.
Δεν υπάρχει, μέχρι τώρα, αποτελεσματική φαρμακευτική αγωγή για το σύνδρομο χρόνιας κόπωσης και η ανάπαυση μαζί με ιδιαίτερη διατροφή και συμπληρώματα δεν φαίνεται να βοηθούν σε μεγάλο ποσοστό περιστατικών. Η ψυχοθεραπεία (διαφόρων κατευθύνσεων) έχει βοηθήσει σε κάποιες περιπτώσεις αλλά σε γενικές γραμμές τα αποτελέσματα είναι μάλλον φτωχά.
Η Ομοιοπαθητική είναι μια φυσική θεραπεία που μπορεί να δώσει εξαιρετικά αποτελέσματα στην ενεργειακή αποκατάσταση ενός ταλαιπωρημένου οργανισμού σε εργαζόμενους, μαθητές, αθλητές και άτομα που αναρρώνουν μετά από κάποια ασθένεια βελτιώνοντας την λειτουργικότητά τους και προστατεύοντας την υγεία τους. Έχει επίσης ενδιαφέροντα αποτελέσματα σε αρκετές δύσκολες περιπτώσεις με το πολύ σοβαρό σύνδρομο χρόνιας κόπωσης που περιγράψαμε πρωτύτερα. Το ομοιοπαθητικό φάρμακο δρα με ήπιο ολιστικό τρόπο, χωρίς παρενέργειες, ενεργοποιώντας μηχανισμούς αυτορρύθμισης και αυτοΐασης του ίδιου του οργανισμού σε πολλά επίπεδα σωματικά και ψυχικά.
Η Ομοιοπαθητική, όπως έχουμε ξαναπεί, έχει όρια και δεν τα θεραπεύει όλα όμως μπορεί να δώσει πολύ καλά αποτελέσματα ακόμα και σε δύσκολες περιπτώσεις με απόλυτη ασφάλεια για τον ασθενή.
Βασίλειος Ζήνας, ιατρός ειδικός παθολόγος – ομοιοπαθητική θεραπεία
21 - ΓΗΡΙΑΤΡΙΚΗ ΚΑΙ ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ
Υποστηρίζοντας την ανθρώπινη υγεία στην τρίτη ηλικία με έναν διαφορετικό τρόπο
Αγαπητές φίλες και φίλοι, όλοι γνωρίζουμε ότι ο μέσος όρος ζωής του σύγχρονου ανθρώπου έχει αυξηθεί σημαντικά και σε συνδυασμό με την μείωση της γεννητικότητας στον «ανεπτυγμένο κόσμο» έχει οδηγήσει σε μεγάλη αύξηση στο ποσοστό «ηλικιωμένων» στον γενικό πληθυσμό. Πέρα όμως από την όποια δημογραφική οπτική και επάνω από όλα, αυτή η ηλικιακή ομάδα συμπεριλαμβάνει ανθρώπους που αγαπάμε και όλοι μας, μια μέρα, θα βιώσουμε τα πολύ ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της!
Η έννοια του γήρατος είναι πολύ σχετική και δύσκολο να προσδιορισθεί με ακρίβεια. Ακόμα και σήμερα δεν έχει διευκρινισθεί εάν προκύπτει σαν αποτέλεσμα κυτταρικής φθοράς ή γενετικού προγραμματισμού ή και άλλων παραγόντων. Το γήρας χαρακτηρίζεται από κάποιες εξελίξεις όπως πτώση της μυϊκής μάζας και της αντοχής. μείωση της αισθητηριακής οξύτητας (π.χ. όρασης, ακοής κ.λπ.) και της αναπαραγωγικής ικανότητας. ενίοτε μαζί με έκπτωση της νοητικής λειτουργίας και αυξημένη επίπτωση παθολογικών καταστάσεων του οργανισμού. Σε κάθε περίπτωση ο ρυθμός και ο βαθμός που επέρχονται τα προηγούμενα μπορεί να διαφέρει κατά πολύ από άνθρωπο σε άνθρωπο για αυτό και η βιολογική ηλικία κάποιου (που αντικατοπτρίζει την πραγματική κατάσταση του οργανισμού του) ενδέχεται να είναι πολύ σημαντικά διαφορετική από την χρονολογική του ηλικία. Αυτό φαίνεται να εξαρτάται από πολλούς παράγοντες όπως η κληρονομικότητα, η διατροφή, ο τρόπος ζωής, η ψυχολογική κατάσταση και άλλους πιθανότατα άγνωστους.
Για το γήρας μέχρι σήμερα δεν υπάρχει «φάρμακο». Πολλοί υπόσχονται διάφορες «θαυματουργές» θεραπείες με, κατά κανόνα, φτωχά αποτελέσματα ενώ κάποιες αγγίζουν τα όρια της απάτης. Από την δική μου ιατρική εμπειρία το απόλυτα σπουδαιότερο πράγμα που εξασφαλίζει μακροβιότητα και το κυριότερο υψηλή ποιότητα ζωής είναι η καλή εσωτερική συναισθηματική ισορροπία, που έρχεται μέσα από την ανταλλαγή αγάπης, και η ύπαρξη ενός αληθινού σκοπού στην ζωή! Πέρα από τα προηγούμενα, που η ανάλυσή τους ξεφεύγει από τα όρια αυτού του μικρού άρθρου, πολύ σημαντικό ρόλο παίζει η ισορροπημένη διατροφή χωρίς χημικές προσμίξεις, η τακτική σωματική και πνευματική άσκηση, η επαρκής ανάπαυση και η αποφυγή άσκοπων καταχρήσεων. Ένας σημαντικός και υποτιμημένος παράγοντας είναι η καλή σεξουαλική ζωή! Είναι μύθος ότι στις μεγαλύτερες ηλικίες απουσιάζει η ερωτική επιθυμία και η ικανότητα επαφής. Φυσικά δεν μπορεί να είναι το ίδιο στα εβδομήντα όπως στα είκοσι αλλά αυτό πολύ απέχει από το να είναι κάποιος ανενεργός και αρκετές φορές ένας άνθρωπος 65 ετών σε καλή κατάσταση μπορεί να είναι ενεργότερος σεξουαλικά από έναν άνθρωπο 40 ετών σε κακή γενική κατάσταση! Εδώ πρέπει να τονίσουμε ότι συχνά η μεγαλύτερη ηλικία γίνεται «αποδιοπομπαίος τράγος» και της «φορτώνονται» προβλήματα (σωματικά, ψυχολογικά και σεξουαλικά) που δεν της αναλογούν σαν εύκολη και ίσως βολική λύση.
Ένα άλλο πολύ βασικό θέμα που αφορά την τρίτη ηλικία είναι η χρήση πολλών χημικών φαρμάκων και η σταδιακή «ιατρικοποίηση» της ζωής πάρα πολλών ηλικιωμένων. Έτσι πολλές φορές καταλήγουμε στην εικόνα ζωντανών «ερειπίων» που διαβιώνουν εξαρτημένοι από μια τεράστια φαρμακευτική αγωγή. Κανείς δεν αμφισβητεί την μεγάλη προσφορά της «κλασσικής» ιατρικής στην ανθρώπινη υγεία υπάρχουν όμως λεπτά σημεία και όρια που θέλουν αυξημένη προσοχή και αυτό δεν το λέει η Ομοιοπαθητική αλλά η σύγχρονη γηριατρική. Ο οργανισμός του ηλικιωμένου και ακόμα περισσότερο του υπερήλικα έχει ιδιαιτερότητες και πολύπλοκες ισορροπίες, όπως των παιδιών, και απαιτεί πολύ σκέψη για το αν θα δοθεί κάποιο χημικό φάρμακο και σε ποια δοσολογία. Επίσης πρέπει πάντα να θυμόμαστε ότι δεν θεραπεύουμε μεμονωμένα όργανα του σώματος ούτε τα χαρτιά του εργαστηρίου αλλά συνολικά τον οργανισμό και άρα η εύκολη χορήγηση ισχυρών χημικών φαρμάκων σε πλήρη δοσολογία για να θεραπεύσουμε ήσσονος σημασίας συμπτώματα ή εργαστηριακές αποκλίσεις μπορεί να έχει καλό «τοπικό» αποτέλεσμα αλλά να χειροτερεύσει συνολικά την υγεία του ηλικιωμένου. Μια άλλη, κατά την γνώμη μου, λανθασμένη πρακτική είναι η «εύκολη» χορήγηση ψυχοφαρμάκων, όπως αγχολυτικά και αντικαταθλιπτικά, τα οποία μπορεί να δώσουν κάποια αρχικώς θετικά αποτελέσματα όμως εν συνεχεία, σε σημαντικό ποσοστό περιπτώσεων, ο ηλικιωμένος αποδιοργανώνεται ψυχικά σε πολύ βαθύτερο νοητικό επίπεδο. Έτσι έχουμε, δυστυχώς, το φαινόμενο να ξεκινάει μια αγωγή για καταστάσεις κάποιας μελαγχολίας ή ενός βαθμού άγχους και μετά ένα χρονικό διάστημα βελτίωσης να εξελιχθεί η κατάσταση σε μια μη αντιστρέψιμη άνοια. Είναι πολύ προτιμότερο (αλλά και πιο δύσκολο) να δούμε τις πραγματικές ανάγκες του ηλικιωμένου από το να κάνουμε απλή καταστολή των συμπτωμάτων. Εννοείται ότι σε κάθε περίπτωση η ιατρική διερεύνηση ενός περιστατικού μαζί με τις αναγκαίες εργαστηριακές και απεικονιστικές εξετάσεις είναι απαραίτητη και επιβεβλημένη.
Η Ομοιοπαθητική είναι, από την φύση της, ολιστική και ήπια και στοχεύει στην αποκατάσταση λεπτών ψυχοσωματικών ισορροπιών του ηλικιωμένου ασθενούς. Επάνω σε αυτήν την βάση δίνει ιδιαίτερη έμφαση στην λειτουργική ικανότητα και στην ποιότητα ζωής επιτυγχάνοντας υψηλό ποσοστό καλών αποτελεσμάτων σε πληθώρα σωματικών και ψυχικών προβλημάτων της τρίτης ηλικίας. Το ομοιοπαθητικό φάρμακο δρα κινητοποιώντας μηχανισμούς αυτοεξισορρόπησης και αυτοΐασης του ίδιου του οργανισμού χωρίς να έχει ποτέ παρενέργειες ή βλαβερές αλληλεπιδράσεις με πάσης φύσεως άλλα φάρμακα ούτε φαινόμενα εθισμού. Φυσικά η Ομοιοπαθητική δεν τα θεραπεύει όλα και πάντα ούτε μπορεί να υποσχεθεί την αθανασία μπορεί όμως να βοηθήσει τον ηλικιωμένο να ανακουφισθεί από πολλές βασανιστικές καταστάσεις με απόλυτη ασφάλεια και, το σημαντικότερο, να είναι δραστήριος και δημιουργικός για πολλά χρόνια συμμετέχοντας ενεργά στην κοινωνική ζωή.
Βασίλειος Ζήνας, ιατρός ειδικός παθολόγος – ομοιοπαθητική θεραπεία
22 - ΠΡΟΛΗΠΤΙΚΗ ΙΑΤΡΙΚΗ ΚΑΙ ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ
Προλαμβάνοντας την ασθένεια και εξασφαλίζοντας ένα υψηλό επίπεδο ψυχοσωματικής υγείας και ευεξίας με μια φυσική μέθοδο
Αγαπητές φίλες και φίλοι, η πρόληψη ήταν, είναι και θα είναι η τελειότερη μορφή ιατρικής που μπορεί να ωφελήσει έναν άνθρωπο! Ο ίδιος ο μεγάλος Ιπποκράτης είχε πει το «κάλλιον του θεραπεύειν το προλαμβάνειν» και από τότε μέχρι τώρα επαληθεύεται συνεχώς! Το θέμα αυτό είναι πραγματικά γιγάντιο και δεν γίνεται να εξαντληθεί στην παρακάτω μικρή ανάλυση απλά θα προσπαθήσουμε να δώσουμε μια συμπυκνωμένη γενική εικόνα και μια ιδέα για τις μεγάλες δυνατότητες της Ομοιοπαθητικής επ’ αυτού.
Η έννοια της πρόληψης στο ζήτημα της ανθρώπινης υγείας είναι πραγματικά πολύ ευρεία και στην ουσία είναι πρωτίστως μια κουλτούρα και ένας τρόπος ζωής! Πολύς κόσμος, όταν αναφέρονται στην πρόληψη, εστιάζουν κυρίως στις προληπτικές εργαστηριακές και απεικονιστικές εξετάσεις (secondary prevention) και είναι αλήθεια μια μεγάλη κατάκτηση της σύγχρονης ιατρικής έχοντας σώσει πολλούς μέχρι σήμερα. Είναι όντως πολύτιμο το screening (με τα σωστά κριτήρια και πρωτόκολλα) μέσω αιματολογικών εξετάσεων, ακτινογραφίας, υπερήχων, γαστροσκόπησης, κολονοσκόπησης, τεστ κοπώσεως, μαστογραφίας, test pap και άλλων. Βέβαια στην πραγματικότητα πρόκειται περισσότερο για πρώιμη διάγνωση γιατί όταν το πρόβλημα ανιχνεύεται έχει ήδη δημιουργηθεί!
Η πρώτιστη και πρωταρχική πρόληψη (primal and primordial prevention) είναι κάτι διαφορετικό. Αυτό σημαίνει να αποφευχθεί η εμφάνιση του προβλήματος πριν καν δημιουργηθεί (!) προνοώντας και μην επιτρέποντας να προκύψουν οι συνθήκες που θα οδηγήσουν τον οργανισμό στην ασθένεια. Με βάση τις σύγχρονες απόψεις, τις οποίες υποστηρίζω και προσωπικά, το ψυχοσωματικό ιστορικό και οι επιρροές ενός παιδιού ξεκινούν πολύ νωρίς, ούτε καν από την γέννησή του αλλά ακόμα και κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης (!) ακόμα και από την σύλληψη (!!). Η ανάλυση της κληρονομικότητας (όπως αυτή καθορίζεται από γενετικούς ή και επιγενετικούς παράγοντες) ξεφεύγει από τα όρια αυτού του μικρού άρθρου όπως και η επίδραση του κοινωνικού περιβάλλοντος (βλέπετε το άρθρο μου «Ομοιοπαθητική και κοινωνικό γίγνεσθαι») όμως οι μέλλοντες γονείς μπορούν να βάλουν τις βάσεις για την καλή υγεία του μελλοντικού παιδιού τους από πολύ νωρίς. Ξεκινώντας από μια φυσιολογική σύλληψη (που για πολλούς λόγους είναι προτιμότερη της εξωσωματικής εκτός εάν δεν γίνεται αλλιώς) και προστατεύοντας την ψυχοσωματική υγεία της εγκυμονούσης με την αποφυγή διαφόρων καταχρήσεων και ισχυρού ψυχικού stress. Ο φυσιολογικός τοκετός (εφόσον είναι εφικτός με ασφάλεια) και ο επαρκής θηλασμός πάντα ευνοούν πολύ την υγεία του παιδιού. Γενικά η καλή ψυχοσωματική υγεία των μελλοντικών γονιών μαζί με την σωστή ενημέρωση και εκπαίδευσή τους καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό την εξέλιξη του παιδιού τους.
Επειδή όμως, δυστυχώς, δεν ζούμε σε έναν ιδανικό κόσμο και όλοι μας δεχόμαστε αρνητικές επιδράσεις (περισσότερο ή λιγότερο ανάλογα με τις τυχαίες συγκυρίες της ζωής μας) είναι πολύ σημαντικό να μπορέσουμε να αναγνωρίσουμε εγκαίρως (εμείς ή/και ο ιατρός μας) τους παράγοντες που απειλούν να αποσταθεροποιήσουν την υγεία μας και να το προλάβουμε ακυρώνοντάς τους στο μέτρο του δυνατού (πρωτογενής πρόληψη – primary prevention). Eίναι πάρα πολλές οι τακτικές που συμβάλλουν στην πρόληψη της ασθένειας όπως η σωστή ισορροπημένη διατροφή με τροφές καλής ποιότητας χωρίς χημικά πρόσθετα, η αποφυγή ενός μολυσμένου τοξικού περιβάλλοντος, η τακτική σωματική άσκηση, η αποφυγή άσκοπων καταχρήσεων, η καλή σεξουαλική ζωή και, ίσως από τα κυριότερα, μια καλή ψυχική ισορροπία. Αυτό το τελευταίο είναι ένα άλλο τεράστιο και πολύ «πονεμένο» θέμα και επιγραμματικά θα πούμε ότι στα κρίσιμα χρόνια της παιδικής ηλικίας η ανθρώπινη συναισθηματική ζεστασιά και αγάπη μαζί με το αίσθημα ασφάλειας που θα (πρέπει να) εισπράξει ένα παιδί καθορίζει σε μεγάλο βαθμό την πορεία της υγείας του ακόμα και σαν ενήλικας! Γενικά η απόλυτη, κατά την γνώμη μου, ασπίδα της ψυχικής και κατ’ επέκταση της σωματικής υγείας ενός ανθρώπου είναι η ανταλλαγή ανιδιοτελούς αγάπης και η ύπαρξη ενός αληθινού σκοπού στην ζωή!
Από την στιγμή που η ασθένεια θα εμφανισθεί το «τελευταίο σύνορο» της πρόληψης είναι η προσπάθεια να μειωθούν, όσο το δυνατόν περισσότερο, οι ψυχοσωματικές συνέπειες της για τον οργανισμό και η πιθανότητα να οδηγήσει σε επόμενες και ενίοτε χειρότερες παθολογίες (τριτογενής πρόληψη – tertiary prevention) όπως και η προσπάθεια να αποφευχθούν πιθανές επιπτώσεις και βλάβες από υπερβολική ή αναίτια ιατρική αγωγή που θα λάβει ο ασθενής για το πρόβλημά του (τεταρτογενής πρόληψη – quaternary prevention).
Η Ομοιοπαθητική σε όλες τις προηγούμενες βαθμίδες πρόληψης μπορεί να δώσει εξαιρετικά αποτελέσματα. Κατ’ αρχήν λόγω της ολιστικής της φύσης βοηθάει ταυτόχρονα στην εύρυθμη σωματική λειτουργία αλλά και στην διατήρηση μιας καλής ψυχικής ισορροπίας αντισταθμίζοντας, σε έναν σημαντικό βαθμό, τις φθορές της καθημερινότητας αλλά και ειδικών περιστάσεων (π.χ. μιας υπερκόπωσης ή ενός ψυχικού shock) πριν οδηγήσουν σε παθολογικές καταστάσεις. Εφόσον αναπτυχθεί κάποια ασθένεια το ομοιοπαθητικό φάρμακο δρα με ήπιο φυσικό τρόπο χωρίς καμία παρενέργεια, αρνητικές αλληλεπιδράσεις ή εθισμό θεραπεύοντας με αβλαβή τρόπο και προλαμβάνοντας τυχόν βλαβερές συνέπειες χημικών φαρμάκων που τελικά δεν χρειάστηκαν. Το ομοιοπαθητικό φάρμακο δεν θεραπεύει απλά τα συμπτώματα αλλά αποκαθιστά σε βάθος την ισορροπία και την ομοιόσταση του οργανισμού οδηγώντας σε πιο σταθερά στον χρόνο αποτελέσματα και αποτρέποντας την εμφάνιση όλο και περισσότερων προβλημάτων σε διαφορετικά σημεία. Η σωστή Ομοιοπαθητική έχει και ευρύτερες προεκτάσεις ευνοώντας μια καλύτερη αλληλεπίδραση υγιών ψυχοσωματικά ανθρώπων σε οικογενειακό και κοινωνικό επίπεδο (βλέπετε προαναφερόμενο άρθρο μου).
Η Ομοιοπαθητική σαφώς δεν είναι πανάκεια και δεν μπορεί να νικήσει (δυστυχώς) τον χρόνο ούτε να δημιουργήσει τον υπεράνθρωπο. Όλοι οι οργανισμοί, ακόμα και οι πιο ισχυροί και ποιοτικότεροι, έχουν όρια τα οποία εφόσον ξεπεραστούν δημιουργούνται προβλήματα. Αυτά τα όρια όμως θέλουμε να είναι αρκετά υψηλά και εάν και όταν ξεπερασθούν να μπορεί να επέλθει η ανάκαμψη. Είναι φυσιολογικό να κουραστεί κάποιος εάν δουλέψει υπερβολικά ή να λυπηθεί μετά από ένα άσχημο συμβάν, αυτό που δεν θέλουμε είναι μια επίμονη και αδικαιολόγητη εξάντληση ή μια μακροχρόνια κατάθλιψη που υποθηκεύει την υγεία και την ποιότητα ζωής. Η Ομοιοπαθητική έχει βοηθήσει αποφασιστικά σε αυτήν την κατεύθυνση και με απόλυτη ασφάλεια εκατομμύρια ανθρώπων που την εμπιστεύτηκαν σε όλον τον κόσμο.
Βασίλειος Ζήνας, ιατρός ειδικός παθολόγος – ομοιοπαθητική θεραπεία