Η Ομοιοπαθητική είναι μια ολιστική μέθοδος θεραπείας. Αυτό σημαίνει πως το βασικό πρόβλημα του ασθενούς δεν το βλέπει σαν κάτι απομονωμένο αλλά σε ένα ευρύτερο πλαίσιο όλου του οργανισμού. Έτσι θεωρεί ότι όλα τα συστήματα του ανθρώπινου σώματος αλληλεπιδρούν μεταξύ τους όπως και ότι συχνά ο ψυχισμός του ανθρώπου μπορεί να επηρεάσει το σώμα του ή και το αντίστροφο. Άρα για την ομοιοπαθητική είναι πολύ σημαντικό να θεραπευτεί το πρόβλημα υγείας για το οποίο προσήλθε ο ασθενής αλλά εξίσου σημαντικό είναι να πάει γενικότερα καλά η συνολική πορεία της υγείας του. Η Ομοιοπαθητική θεραπεύει τον ασθενή και όχι  απλά την ασθένεια.  Η επιλογή του κατάλληλου ομοιοπαθητικού φαρμάκου εξαρτάται κυρίως από τα ιδιαίτερα συμπτώματα του κάθε ασθενούς συχνά σε συνδυασμό με την ψυχική του κατάσταση και όχι μόνο από την κλασσική διάγνωση (η οποία εννοείται ότι είναι απαραίτητη, εφόσον είναι εφικτή). Για αυτό δυο ασθενείς με την ίδια ασθένεια μπορεί να θεραπευτούν με τελείως διαφορετικό ομοιοπαθητικό φάρμακο ο καθένας. Επίσης ένας ασθενής που πάει καλά λαμβάνοντας ένα συγκεκριμένο ομοιοπαθητικό φάρμακο δεν είναι βέβαιο ότι θα προχωρήσει εξίσου καλά παίρνοντας συνεχώς το ίδιο. Αυτό γιατί ο ανθρώπινος οργανισμός είναι ένα πολύπλοκο δυναμικά μεταβαλλόμενο σύστημα και όπως διάφορα στοιχεία αλλάζουν μπορεί να αλλάξει και το ομοιοπαθητικό φάρμακο. Ο τρόπος δράσης των ομοιοπαθητικών φαρμάκων είναι τελείως διαφορετικός από αυτόν των χημικών φαρμάκων και πιο συγκεκριμένα  αποκαθιστούν και ενεργοποιούν μηχανισμούς αυτοάμυνας και εξισορρόπησης του ίδιου του οργανισμού (που λόγω διαφόρων φθορών μπορεί να μην λειτουργούν όπως πρέπει). Είναι αυτοί οι ίδιοι μηχανισμοί με τους οποίους, τις περισσότερες φορές, θεραπευόμαστε από μόνοι μας (χωρίς ισχυρά χημικά φάρμακα) σε ένα κρυολόγημα ή μια ψυχική αναστάτωση. Το αποτέλεσμα δηλαδή είναι δημιούργημα και κτήμα του οργανισμού του ιδίου, για αυτό και (εφόσον ολοκληρωθεί ο κύκλος της θεραπείας σωστά) έχει την τάση να παραμείνει μακροχρόνια ή και επ’ αόριστον. Είναι σημαντικό να ειπωθεί ότι λόγω της ολιστικής δράσης της Ομοιοπαθητικής μπορεί κατά την διάρκεια της θεραπείας να βελτιωθούν ή και να θεραπευτούν και άλλα προβλήματα υγείας του ασθενούς (σωματικά ή ψυχικά) διαφορετικά από το βασικό ζήτημα για το οποίο προσήλθε. (Βλέπετε και τον σύνδεσμο Βασικές αρχές της ομοιοπαθητικής – Homeopathy)

Η Ομοιοπαθητική έχει ένα ευρύ φάσμα δράσης σε σωματικά ή ψυχικά προβλήματα υγείας χρόνια και οξέα. Φυσικά δεν αποτελεί πανάκεια για τα πάντα αλλά έχει δώσει πολύ ικανοποιητικά αποτελέσματα, σε υψηλό ποσοστό, σε πολλά περιστατικά ενίοτε και σε κάποια πολύ δύσκολα. Πιο συγκεκριμένα μπορεί να βοηθήσει σε νοσολογικές καταστάσεις που αφορούν διάφορα συστήματα του οργανισμού  όπως το πεπτικό (π.χ. γαστρίτιδα, ευερέθιστο έντερο, γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση, χρόνια δυσκοιλιότητα κ.α.), το αναπνευστικό (π.χ. άσθμα, σπαστική βρογχίτιδα κ.α.), το μυοσκελετικό (π.χ. τενοντίτιδες, οσφυοϊσχυαλγία, εκφυλιστική αρθρίτιδα, αθλητικές κακώσεις, ταχύτερη πόρωση καταγμάτων και επούλωση τραυμάτων κ.α.), το νευρικό (π.χ. κεφαλαλγίες/ημικρανίες, νευροπάθειες κ.α.). το δέρμα (π.χ. σμηγματορροϊκή δερματίτιδα, ακμή, χρόνια κνίδωση, έκζεμα κ.α.) όπως επίσης αλλεργίες, αυτοάνοσα (ψωρίαση, ρευματοειδής αρθρίτιδα, ελκώδης κολίτιδα και νόσος Crohn  κ.α.), υποτροπιάζουσες λοιμώξεις (κρυολογήματα, αμυγδαλίτιδες, ωτίτιδες, κολπίτιδες, HPV κ.α.), γυναικολογικά (π.χ. δυσμηνόρροια, διαταραχές περιόδου, συμπτώματα εμμηνόπαυσης και πρόωρη εμμηνόπαυση, κ.α.), ανδρολογικά (π.χ. χρόνιες προστατίτιδες, στυτική δυσλειτουργία κ.α.),  υπογονιμότητα, παιδιατρικά (συχνά κρυολογήματα, παιδικές αλλεργίες και άσθμα, φοβίες, ΔΕΠΥ, διαταραχές ανάπτυξης κ.α.), γηριατρικά ( πρόληψη άνοιας κ.α.), Ω.Ρ.Λ. (ίλιγγοι, Meniere κ.α.), χρόνια κόπωση κ.λ.π. Στο ψυχικό επίπεδο η Ομοιοπαθητική μπορεί να βοηθήσει σε αγχώδεις εκδηλώσεις ( ακόμα και σε κρίσεις πανικού), όπως επίσης σε  διαταραχές συναισθήματος, συμπεριφοράς, ύπνου,  κ.λ.π. Τονίζεται ότι  πολλές φορές η ομοιοπαθητική θεραπεία μπορεί (και πρέπει) να συνδυαστεί με την κλασσική συμβατική θεραπεία εφόσον αυτό είναι αναγκαίο και ωφέλιμο για τον ασθενή. Επίσης όλα τα περιστατικά εφόσον είναι αναγκαίο μπορεί (και πρέπει) να συνεκτιμώνται από την αρμόδια ιατρική ειδικότητα. (Βλέπετε και την ενότητα παθήσεις και Ομοιοπαθητική)

Η Ομοιοπαθητική είναι ήπια μέθοδος χωρίς παρενέργειες ούτε φαινόμενα εθισμού.

Είναι ολιστική και για αυτό συχνά μπορεί να βοηθήσει σε παραπάνω από ένα προβλήματα υγείας στα πλαίσια της ίδιας θεραπείας. Στην ουσία βελτιώνει συνολικά το επίπεδο υγείας του οργανισμού και δεν καταστέλλει απλά τα συμπτώματα.

Σε πολλές περιπτώσεις επιτυγχάνει να λύσει προβλήματα υγείας που δεν έχουν πάει καλά με άλλες θεραπείες και επίσης μπορεί να βοηθήσει να μειωθεί ή και να μηδενιστεί η χρήση συμβατικών χημικών φαρμάκων.

Σε πολλές περιπτώσεις μπορεί να δώσει μακροχρόνια ή και μόνιμα αποτελέσματα.

Η  λήψη του ομοιοπαθητικού ιστορικού σε μεγάλο βαθμό βασίζεται στις πληροφορίες που δίνει ο ίδιος ασθενής και οι οικείοι του και πιο συγκεκριμένα  για τα συμπτώματά του, την πορεία στον χρόνο των προβλημάτων υγείας του, τις εργαστηριακές και απεικονιστικές του εξετάσεις , τα συμπεράσματα των ιατρικών ειδικοτήτων στα πλαίσια των οποίων, πιθανόν, έχει ήδη εκτιμηθεί  το περιστατικό κ.λ.π. Εκτός από τα παραπάνω στοιχεία γίνεται και μια, συχνά, μεγάλη σειρά ερωτήσεων που αφορούν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του κάθε ανθρώπου όπως π.χ. το πώς τον επηρεάζουν οι καιρικές συνθήκες, τι διατροφικές προτιμήσεις έχει κ.λπ. ακόμα και πληροφορίες για την προσωπικότητά του και για τον τρόπο που φέρεται ή για γεγονότα και καταστάσεις που τον έχουν επηρεάσει στην πορεία της ζωής του. Με τον τρόπο αυτόν μπορεί ο ιατρός να επιλέξει το ένα και πολύ συγκεκριμένο ομοιοπαθητικό φάρμακο που ταιριάζει στον ασθενή σε εκείνη την χρονική στιγμή και θα τον βοηθήσει να ξεπεράσει τα προβλήματά του (είναι μια επιλογή που δεν καθόλου απλή ή εύκολη). Εννοείται ότι σε καμία περίπτωση δεν καταργούνται η ιατρική φυσική εξέταση και αντικειμενική εκτίμηση ούτε οι εργαστηριακές και απεικονιστικές εξετάσεις που είναι απαραίτητες. Σε κάθε περιστατικό με σημαντικά συμπτώματα θα πρέπει πάντα να υπάρχει κλασσική ιατρική διάγνωση (εφόσον είναι εφικτή) και εάν δεν υπάρχει ήδη όταν ο ασθενής απευθύνεται στην Ομοιοπαθητική (που είναι και η πιο συχνή περίπτωση) θα πρέπει να την επιδιώξει ο ομοιοπαθητικός ιατρός μαζί με τις αρμόδιες ιατρικές ειδικότητες. Η πρώτη ομοιοπαθητική εξέταση είναι πολύ σημαντική και μπορεί να διαρκέσει μια ώρα ή παραπάνω και ο ασθενής θα πρέπει να έχει διαθέσιμες τις εργαστηριακές και απεικονιστικές του εξετάσεις όπως και την φαρμακευτική αγωγή που λαμβάνει ή έχει λάβει (χημική, ομοιοπαθητική ή οποιαδήποτε άλλη).

Η Ομοιοπαθητική μπορεί να εφαρμοσθεί με επιτυχία σε όλες ανεξαρτήτως τις ηλικίες. Η Ομοιοπαθητική, λόγω της έλλειψης παρενεργειών, είναι απολύτως κατάλληλη για παιδιά και βρέφη (τα οποία εννοείται ότι παρακολουθούνται παράλληλα και από τον παιδίατρό τους).

Η Ομοιοπαθητική μπορεί να είναι πολύ αποτελεσματική και σε οξείες λοιμώξεις όπως ιώσεις του αναπνευστικού (κοινό κρυολόγημα κ.α.), ωτίτιδες, αμυγδαλίτιδες, ιγμορίτιδες, γαστρεντερίτιδες, κ.λ.π και συχνά μπορεί, εκτός της ίασης του μεμονωμένου περιστατικού, να επιτύχει την εξάλειψη της ευαισθησίας του οργανισμού προς ένα είδος λοιμώξεων (π.χ. συχνά κρυολογήματα κ.α). Η επιλογή του ομοιοπαθητικού φαρμάκου και σε αυτές τις περιπτώσεις προκύπτει με βάση τα ιδιαίτερα συμπτώματα του ασθενούς και άρα δεν είναι εκ των προτέρων δεδομένη για κάθε είδος λοίμωξης. Είναι σαφές ότι εφόσον υπάρχουν σημαντικά συμπτώματα η ιατρική φυσική εξέταση και αντικειμενική εκτίμηση του ασθενούς είναι επιβεβλημένη όπως και οι κατάλληλες εργαστηριακές και απεικονιστικές εξετάσεις. Επίσης, εάν χρειασθεί, ο ασθενής θα λάβει και συμβατική χημική θεραπεία.

Ο πυρετός γενικά στην Ιατρική αποτελεί σύμπτωμα και όχι ασθένεια. Είναι στην ουσία μέρος της προσπάθειας του οργανισμού να αντιδράσει σε κάτι που τον απειλεί και να επαναφέρει έτσι την ισορροπία του. Οργανισμοί που δεν παρουσιάζουν πυρετό για πολλά χρόνια μπορεί να σημαίνει ότι έχουν μια εξαιρετικά καλή υγεία ενδέχεται όμως να ισχύει και το αντίθετο. Σε αυτήν την δεύτερη περίπτωση το αμυντικό σύστημα του οργανισμού μπορεί να μην είναι σε καλή κατάσταση με αποτέλεσμα να μην καταφέρνει να αντιδράσει με ζωηρό τρόπο. Στις περιπτώσεις αυτές μπορεί να ταλαιπωρείται ένας άνθρωπος από χρόνιες ασθένειες που δεν θεραπεύονται. Σε αυτά τα περιστατικά εάν στα πλαίσια μιας επιτυχημένης ομοιοπαθητικής θεραπείας πάει καλά το σοβαρό και μη ιάσιμο χρόνιο νόσημα (π.χ. μια βαρείας μορφής ρευματοειδής αρθρίτιδα) και εμφανισθεί ένα οξύ εμπύρετο νόσημα (π.χ. ένα κρυολόγημα) αυτό σημαίνει ότι ο οργανισμός βελτιώνεται. Αυτό το εμπύρετο θα πρέπει, κατά προτίμηση, να αντιμετωπισθεί ομοιοπαθητικά για να συνεχιστεί η καλή πορεία της θεραπείας (εννοείται ότι δεν είμαστε ποτέ απόλυτοι και εάν χρειαστεί θα δοθεί και χημική θεραπεία π.χ. αντιβίωση κ.λπ.). Φυσικά τα παραπάνω δεν σημαίνουν ότι μας αρέσουν οι συχνοί πυρετοί για να πούμε ότι κάποιος πάει καλά αλλά το να εμφανισθεί ένα μεμονωμένο εμπύρετο και να θεραπευτεί ο άνθρωπος αυτός από μια σοβαρή χρόνια πάθηση είναι σαφώς προς την σωστή κατεύθυνση.

Πολλοί ασθενείς απευθύνονται στην Ομοιοπαθητική για δερματικά προβλήματα, που ενίοτε δεν έχουν ανταποκριθεί σε πολλές άλλες θεραπείες, με ένα καλό ποσοστό επιτυχίας. Το δέρμα έχει μια ιδιαίτερη σημασία για την Ομοιοπαθητική γιατί θεωρείται το βασικότερο ίσως «φίλτρο» εκτόνωσης του οργανισμού που αποβάλλει κάτι προς τα έξω (π.χ. τοξίνες). Αυτός είναι και ο λόγος που, είτε έχει κάποιος δερματικά είτε δεν έχει, καλό είναι στην διάρκεια της ομοιοπαθητικής θεραπείας (για οποιονδήποτε λόγο γίνεται αυτή) να αποφεύγει την χρήση ισχυρών χημικών φαρμάκων στο δέρμα του (π.χ. με κορτιζόνη, αντιβίωση κ.λπ.) γιατί μπορεί να επηρεάσουν αρνητικά την προσπάθεια του οργανισμού να θεραπευτεί. Μπορούν να χρησιμοποιηθούν αντίστοιχα ήπια προϊόντα φυτικής προέλευσης που δεν ενοχλούν την θεραπεία. Εξαιρούνται επικίνδυνες και επείγουσες περιπτώσεις που εκεί θα πρέπει ληφθεί άμεσα η οποιαδήποτε χημική αγωγή είναι αναγκαία. (Βλέπετε και το σχετικό λήμμα στην ενότητα παθήσεις και Ομοιοπαθητική)

Πρέπει να τονίσουμε η εφαρμογή της ομοιοπαθητικής θεραπείας δεν καταργεί την ανάγκη της εκτίμησης του περιστατικού από την αρμόδια ιατρική ειδικότητα και την ύπαρξη κλασσικής διάγνωσης. Επίσης οι προληπτικοί ιατρικοί έλεγχοι (π.χ. γυναικολογικό check up με test Pap κ.λ.π.) πραγματοποιούνται κανονικά. Όλες οι αναγκαίες εργαστηριακές και απεικονιστικές εξετάσεις πραγματοποιούνται κανονικά. Κατά την άποψή μας η Ιατρική είναι μια και μόνο μια και δεν έχει στεγανά και δόγματα παρά τον ένα και μοναδικό ιερό σκοπό να προστατεύσει και να προάγει με τον καλύτερο και πιο ασφαλή τρόπο την υγεία του ανθρώπου.

Η Ομοιοπαθητική παρά τις μεγάλες της δυνατότητες σαφώς δεν είναι πανάκεια και, όπως όλα τα θεραπευτικά συστήματα, έχει όρια και δεν τα θεραπεύει όλα και πάντα, π.χ. δεν μπορεί να αποκαταστήσει όργανα του σώματος στα οποία έχουν προκύψει μη αναστρέψιμες βλάβες. Υπάρχουν επίσης περιπτώσεις που ο οργανισμός είναι ιδιαίτερα εξασθενημένος και μπορεί να μην ανταποκριθεί στην ομοιοπαθητική θεραπεία οπότε ο ασθενής θα πρέπει να βασιστεί στις όποιες δυνατότητες της συμβατικής θεραπείας. Σε κάθε περίπτωση την προοπτική πιθανής ωφέλειας από την ομοιοπαθητική θεραπεία και την σχετική πρόγνωση είναι αρμόδιος να την κάνει ο ιατρός που αναλαμβάνει το περιστατικό. Η εξαιρετική προσφορά της Ομοιοπαθητικής στην ανθρώπινη υγεία δεν καταργεί την αξία και τις μεγάλες κατακτήσεις της συμβατικής Ιατρικής. Επείγουσες περιπτώσεις με άμεσο κίνδυνο για την ζωή θα πρέπει να λαμβάνουν το ταχύτερο δυνατόν νοσοκομειακή περίθαλψη και συμβατική χημική θεραπεία. Επίσης σε πολλές νοσολογικές καταστάσεις είναι αναντικατάστατη η προσφορά της χειρουργικής θεραπείας. Σε τελική ανάλυση η Ομοιοπαθητική και η συμβατική Ιατρική, παρά την διαφορετική προσέγγιση, υπηρετούν τον ίδιο κοινό ιερό σκοπό που είναι η διασφάλιση του υψηλοτέρου δυνατού επιπέδου της ανθρώπινης ψυχοσωματικής υγείας.

Η Ομοιοπαθητική έχοντας διανύσει πάνω από διακόσια χρόνια θεραπευτικής προσφοράς και έχοντας αντιμετωπίσει, ενίοτε, έντονες αντιδράσεις και προκατάληψη έχει επιτύχει μια εντυπωσιακή εξάπλωση σε όλον τον κόσμο στηριγμένη, πάνω από όλα, στα αποτελέσματά της και στην εμπιστοσύνη των ασθενών που την έχουν γνωρίσει. Στην Ελλάδα ορόσημο για την Ομοιοπαθητική είναι το έργο του μεγάλου Έλληνα δασκάλου, και διεθνούς προσωπικότητας, Γεωργίου Βυθούλκα ο οποίος επιστέφοντας στην Ελλάδα το 1966 έπαιξε κεντρικό ρόλο στην ανάπτυξη αυτού του πολύτιμου θεραπευτικού συστήματος και στην χώρα μας. Από τότε μέχρι σήμερα πολλοί Έλληνες ιατροί εκπαιδεύτηκαν στην Ομοιοπαθητική και εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες ασθενείς βοηθήθηκαν από αυτήν και αν και δεν έχει τον ίδιο βαθμό επίσημης αναγνώρισης όπως σε άλλα κράτη θεωρείται, διεθνώς, σε ένα από τα υψηλότερα επίπεδα στον κόσμο (στην Διεθνή Ακαδημία Κλασσικής Ομοιοπαθητικής υπό τον Γεώργιο Βυθούλκα έχουν εκπαιδευτεί πολλές χιλιάδες ιατροί από άνω των 32 διαφορετικών χωρών). Σήμερα τα ομοιοπαθητικά φάρμακα είναι αναγνωρισμένα στην Ελληνική Φαρμακοποιία (από τον Εθνικό Οργανισμό Φαρμάκων, ΕΟΦ) από το 1994 (κοινοτική οδηγία ΟΔ/92/73/ΕΟΚ 22/9/92) και διατίθενται από ένα μεγάλο αριθμό φαρμακείων στην Αθήνα αλλά και στην υπόλοιπη χώρα. Στην Ελλάδα η ομοιοπαθητική φαρμακοτεχνία διδάσκεται από τον Τομέα της Φαρμακογνωσίας της Φαρμακευτικής Σχολής Αθηνών και επίσης θεσμοθετήθηκε μεταπτυχιακό πρόγραμμα σπουδών (Master) στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου (το 2007/08) σε συνεργασία με την Διεθνή Ακαδημία Κλασσικής Ομοιοπαθητικής και την Ελληνική Εταιρεία Ομοιοπαθητικής Ιατρικής. Η Ομοιοπαθητική εκπροσωπείται από ετών στον Ιατρικό Σύλλογο Αθηνών και τον Πανελλήνιο Ιατρικό Σύλλογο, τελευταία μέσα από την Ανεξάρτητη Συμμαχία Ιατρών που κατέχει έδρα και στους δύο. Η Ομοιοπαθητική έχει κάνει μεγάλα βήματα και στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ένωσης όπου το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο με ψήφισμα στις 29/5/1997 ζητά από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή να εγκαινιάσει την διαδικασία αναγνώρισης της ομοιοπαθητικής ιατρικής και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή σε αναφορά στις 14/7/1997 τονίζει ότι «κατά την διάρκεια των τελευταίων 30-40 ετών η Ομοιοπαθητική έχει ευνοηθεί από την αυξανόμενη ζήτηση εκ μέρους των ιατρών και του κοινού στην πλειοψηφία των Ευρωπαϊκών χωρών και ότι οι τρείς στους τέσσερεις Ευρωπαίους γνωρίζουν την ομοιοπαθητική και από αυτούς το 29% την χρησιμοποιούν στην φροντίδα της υγείας τους». Το Συμβούλιο της Ευρώπης σε ψήφισμά του(Doc.8435, 11/6/1999) για την μη συμβατική Ιατρική μεταξύ των άλλων καλεί τα κράτη μέλη του καθώς και τους ιατρικούς συλλόγους να ενισχύσουν την επίσημη αναγνώριση της ομοιοπαθητικής Ιατρικής και να ενθαρρύνουν την εισαγωγή της σε νοσοκομεία και αλλού τονίζει ότι «κατάλληλα μαθήματα πρέπει να υπάρχουν στα πανεπιστήμια ώστε να εκπαιδεύονται ανάλογα οι ιατροί σε κλάδους της μη συμβατικής Ιατρικής». Ενδεικτικά στην Μ. Βρετανία η Ομοιοπαθητική είναι αναγνωρισμένη σαν υποειδικότητα της γενικής ιατρικής και υπάρχουν πέντε ομοιοπαθητικά νοσοκομεία ενταγμένα στο Εθνικό Σύστημα Υγείας (NHS) (όπως το Βασιλικό Ομοιοπαθητικό Νοσοκομείο του Λονδίνου με 157 χρόνια λειτουργίας και ενταγμένο στα Πανεπιστημιακά Νοσοκομεία του London University College), όπως επίσης το 37% των Βρετανών γενικών ιατρών χρησιμοποιούν την Ομοιοπαθητική συστηματικά ή περιστασιακά και η βασιλική οικογένεια ακολουθεί συστηματικά την ομοιοπαθητική θεραπεία. Η ομοιοπαθητική τυγχάνει αναγνώρισης και εφαρμογής σε διαφορετικούς βαθμούς σε πολλές άλλες χώρες της Ευρώπης και του κόσμου. Όπως όλα τα σπουδαία πράγματα η Ομοιοπαθητική έχει μεγάλους εχθρούς αλλά και μεγάλους φίλους αυτό όμως που είναι πιο σημαντικό από όλα είναι τα αληθινά αποτελέσματα στην πράξη που κάθε καλοπροαίρετος επιστήμονας είναι υποχρεωμένος να τα αναγνωρίσει (ανεξαρτήτως οποιασδήποτε θεωρητικής συζήτησης). Η αλήθεια μπορεί να καθυστερήσει ποτέ όμως να ματαιωθεί.

Η Κλασσική Ομοιοπαθητική είναι η πρώτη Σχολή Ομοιοπαθητικής που διδάχθηκε από τον ιδρυτή της Dr. S. Hahnemann και που με τα αποτελέσματά της εντυπωσίασε όλον τον κόσμο. Μια από τις βασικότερες αρχές της Κλασσικής Ομοιοπαθητικής είναι ότι το σωστό ομοιοπαθητικό φάρμακο που χρειάζεται ο οργανισμός σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή (για ενεργοποιηθούν οι μηχανισμοί αυτοθεραπείας του) είναι ένα και  μόνο ένα. Αργότερα όπως μεταβάλλεται η κατάσταση του οργανισμού μπορεί να χρειαστεί κάποιο άλλο όμως εκείνη την στιγμή είναι ένα και μοναδικό. Είναι σαν να συντονίζει κάποιος τον δέκτη του ραδιοφώνου του σε μια πολύ συγκεκριμένη συχνότητα για να ακούσει τον σταθμό που τον ενδιαφέρει, εάν τον συντονίσει σε μια άλλη συχνότητα θα ακούσει άλλον σταθμό ή δεν θα ακούσει τίποτα. Αυτή η διαδικασία είναι δύσκολη και απαιτεί χρόνο από τον ιατρό γνώσεις και εμπειρία. Κάποιοι ομοιοπαθητικοί ιατροί, που είτε δεν ξέρουν ποιο είναι το ομοιοπαθητικό φάρμακο είτε δεν διαθέτουν τον χρόνο που απαιτείται για να πάρουν και να μελετήσουν ένα λεπτομερές ιστορικό είτε για άλλους λόγους,  μπορεί να χορηγήσουν πολλά ομοιοπαθητικά φάρμακα μαζί ( δύο, τρία ή και τριάντα κ.λ.π) στηριγμένοι στην λογική ότι εφόσον δεν έχουν παρενέργειες (και όντως δεν έχουν) όποιο είναι το σωστό θα λειτουργήσει ενώ τα υπόλοιπα δεν ενοχλούν. Δεν είναι όμως έτσι. Κατ’ αρχήν τα ομοιοπαθητικά είναι πάρα πολλά και μπορεί το σωστό να μην περιέχεται σε αυτά που έχουν επιλεγεί. Σημαντικότερο όμως είναι ότι ακόμα και αν συμπεριλαμβάνεται στο σκεύασμα το σωστό ομοιοπαθητικό φάρμακο τα υπόλοιπα μπορεί να το παρεμβάλλουν με αποτέλεσμα να μην λειτουργήσει όπως πρέπει. Για αυτόν τον λόγο, δυστυχώς, τα αποτελέσματα της πολυφαρμακίας στην ομοιοπαθητική συχνά είναι πολύ φτωχά και παροδικά (ενώ είναι πιο εύκολη διαδικασία) και κάποιες φορές μπορεί να παρενοχλήσουν την πορεία της θεραπείας ενός ασθενούς που ακολουθεί Κλασσική Ομοιοπαθητική. Η κλασσική Ομοιοπαθητική, όπως διδάχθηκε από τον ιδρυτή της S. Hahnemann, δεν έχει απολύτως καμία σχέση με θεραπείες που γίνονται με οποιουδήποτε είδους ηλεκτρονικές συσκευές.

Βλέπετε τον σύνδεσμο Homeopathy article from the Encyclopedia Papyros-Larousse-Britannica | International Academy of Classical Homeopathy | Official website (vithoulkas.com)